Αναζητώντας τη Φεστιβαλική μαγεία...

Το Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη συμβαίνουν μαγικά πράγματα, με μαγικότερο όλων το Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Εν μέσω lockdown όμως, το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ξεκινά αύριο τις προβολές του αποκλειστικά μέσω διαδικτύου και υπόσχεται "σινεμά με κάθε τρόπο" έως τις 15 του μήνα.

Μπορεί τα γράμματα στο λιμάνι άναψαν και οι φεστιβαλιστές κάναμε την προεργασία μας, παρόλα αυτά τίποτε δεν θα είναι το ίδιο... Φέτος δεν στήθηκα στο γυάλινο περίπτερο της Αριστοτέλους 3 ημέρες πριν την έναρξη για να προμηθευτώ το πρόγραμμα των ταινιών.  Θα μου λείψουν οι όμορφες βραδινές βόλτες στο Λιμάνι, οι αυθόρμητοι σχολιασμοί με τον μπροστινό μου στην ουρά, οι παρέες των σινεφίλ εδώ κι εκεί που διαλέγουν θορυβωδώς σε ποια αίθουσα θα μπούνε, τα Q&A στο τέλος κάθε προβολής, οι προσκεκλημένοι συντελεστές των διαγωνιζόμενων ταινιών, οι τυχαίες συναντήσεις με φίλους και γνωστούς, ακόμα και τα άβολα καθίσματα του Ολύμπιον θα μου λείψουν.

Προσαρμοσμένο κι αυτό στην διαφορετική καθημερινότητα που καλούμαστε να ζήσουμε σε αυτή την πόλη, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου μεταφέρεται από τη μεγάλη στη μικρή οθόνη του υπολογιστή μας, όπως ακριβώς έκανε μερικούς μήνες νωρίτερα και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ναι, ίσως από το σπίτι, φορώντας τις πιτζάμες μας να δούμε περισσότερες ταινίες φέτος. 

Βρίσκω κάτι θετικό για να αποδεχτώ κι εγώ τα σημεία των καιρών και "ξεφυλλίζω" διαδικτυακά το πρόγραμμα.

Ευχάριστη για μένα έκπληξη -γνωστή λάτρης της επιστημονικής φαντασίας- είναι το μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες SCI-FI από όλο τον κόσμο "Προφητείες από έναν άλλο κόσμο"! Όπως αναφέρει και η επίσημη περιγραφή του Φεστιβάλ: "Ταινίες που διερευνούν τα όρια του είδους, αποτυπώνουν τους φόβους της ανθρωπότητας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και της πυρηνικής απειλής και προοικονομούν τις αγωνίες του πλανήτη στο μέλλον". Θα έχουμε πολλά να δούμε εδώ!

Αγαπημένο μου τμήμα οι "Ανοιχτοί Ορίζοντες". Ανεξάρτητο σινεμά από όλο τον κόσμο, που αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε κινηματογράφο και διευρύνει τους ορίζοντες μας. Όσο πιο αλλόκοτη η ταινία, τόσο πιο αγαπημένη μου. Όσο πιο περίεργος ο τίτλος, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να μείνει γραμμένη στη συνείδηση μου. Όσο πιο εναλλακτική η χώρα παραγωγής μιας ταινίας τόσο πιο έντονα θέλω να τη δω. Φέτος απουσιάζουν παντελώς οι παραγωγές της ΝΑ Ασίας, όμως και πάλι υπάρχουν διαμαντάκια και εδώ!

Και φυσικά, το Διεθνές Διαγωνιστικό, το αφιέρωμα στον Ελληνικό Κινηματογράφο και πόσες άλλες ευκαιρίες για προβολές! Συνολικά 177 ταινίες. Δεσμεύομαι να επανέλθω με συγκεκριμένες προτάσεις, αφού μελετήσω προσεκτικά το πρόγραμμα. Προς το παρόν προτείνω ανεπιφύλακτα  την ταινία έναρξης, "Το ταξίδι της Φάλαινας", ένα σκληρό ταξίδι από την παιδικότητα στην ενηλικίωση και από τη Βόρεια Ρωσία στην Αλάσκα, μέσω του Βερίγγειου Πορθμού.

Το φετινό φεστιβάλ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο σκοτεινό και από το 2009, όταν είχαν τη φαεινή ιδέα να σβήσουν τα φώτα στην Αριστοτέλους για να ρίξουν προτζέκτορα στο Ολύμπιον. Κόντρα όμως στη μελαγχολία των κλειστών αιθουσών και των άδειων δρόμων, θα περάσουμε και φέτος καλά, θα παρακολουθήσουμε αξιόλογες ταινίες και θα διατηρήσουμε ζωντανή την ελπίδα ότι του χρόνου θα συναντηθούμε όλοι μαζί στο γυάλινο περίπτερο της Αριστοτέλους, 3 μέρες πριν την έναρξη για να προμηθευτούμε το πρόγραμμα των ταινιών.

Lockdown no2: Γελάστε γιατί χανόμαστε!

 Αφού αποχαιρετήσαμε την ελευθερία μας με ένα (ανεπίτρεπτο) γλέντι άνευ προηγουμένου στα Λαδάδικα, εμείς οι Θεσσαλονικείς υποδεχόμαστε από σήμερα το lockdown. Το δεύτερο lockdown που μέσα σε λίγους μήνες θα έρχεται να παίξει για δεύτερη φορά με την ψυχολογία μας.

Την πρώτη φορά το παλέψαμε με αισιοδοξία και συνεχίσαμε να ονειρευόμαστε. Εστιάσαμε στα θετικά σημεία του εγκλεισμού και καταφέραμε να επανέλθουμε στην (σχεδόν) κανονική ροή του προγράμματος μας. Τώρα η αισιοδοξία έχει κοπάσει και τα όνειρα έδωσαν τη θέση τους στον σκεπτικισμό. Δεν υπάρχει κάτι το θετικό για να εστιάσουμε και είναι εντελώς αβέβαιο αν θα καταφέρουμε να επανέλθουμε (έστω και λίγο) στο κανονικό μας πρόγραμμα. 

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ΄ρθεις

Χρησιμοποιώ το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης γιατί ζω σε αυτή. Σίγουρα οι κάτοικοι των Σερρών, των Ιωαννίνων και άλλων περιοχών τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά και ίσως τα έχουν γράψει πριν από μένα. Ίσως πάλι, κάποιος άνθρωπος στην Κομοτηνή ή στη Λάρισα να διαβάζει τώρα αυτές τις γραμμές και να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του. Ίσως αύριο να είναι κι άλλοι άνθρωποι που κατοικούν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας σε αυτή τη δυσάρεστη θέση. Δυστυχώς, τα πράγματα δείχνουν ότι εκεί οδηγούμαστε, πιθανότατα και σε ένα (ο μη γένοιτο) καθολικό lockdown.

Αλήθεια, πώς μια επιχείρηση θα μπορέσει να ορθοποδήσει ξανά για 2η φορά με μηδενικούς τζίρους; Πώς ένας εργαζόμενος που θα σταματήσει για 2η φορά από τη δουλειά του θα μπορέσει να επιβιώσει; Όσοι ακόμα εργαζόμαστε, πώς θα διαφυλάξουμε την υγεία μας, χρησιμοποιώντας κάθε μέρα το απαρχαιωμένο σύστημα μαζικής συγκοινωνίας - κορονοφωλιά (βλέπε ΟΑΣΘ); Την υγεία μας όλοι, πώς θα την εξασφαλίσουμε;

Γελάτε γιατί χανόμαστε

Ενώ τα νεύρα μας δοκιμάζονται για ακόμα μια φορά, ας επικρατήσει η ψυχραιμία κι ας προτάξουμε το πιο ισχυρό μας όπλο: το χιούμορ. Ας αξιοποιήσουμε το γέλιο μας ως ασπίδα απέναντι σε κάθε τι που μας πονάει. Ξέρω, είναι δύσκολο. Αλλά όσο η ζωή μας θα μοιάζει με κακόγουστη φάρσα, ας ξεγελάσουμε τη μελαγχολία (απελπισία) μας, γελώντας.  

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι ότι θα πάψουμε να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο (που ούτως ή άλλως δεν πηγαίναμε), ούτε ότι η νέα καραντίνα συμπίπτει με την εποχή του μελομακάρονου. Κι όμως, στα social media και αλλού, οι πιο δυνατοί επιλέγουν να διακωμωδήσουν την κατάσταση. Ακόμη κι αν αυτό είναι απλώς μια βιτρίνα, που κρύβει τα πραγματικά τους συναισθήματα. Γελάμε για να μην το χάσουμε τελείως. Γελάμε για να μην κλαίμε. Το γέλιο μας κάνει πιο ανθεκτικούς, πιο δυνατούς! Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Όλοι μας.

Αναμνήσεις... όταν η Yoko Ono συντάραξε τη Θεσσαλονίκη!

 Το Facebook μου θύμισε ότι πριν λίγα χρόνια είχα επισκεφθεί την εξαιρετική έκθεση "Ex-It" της μοναδικής Yoko Ono, μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις που έχουν φιλοξενηθεί ποτέ στη Θεσσαλονίκη.

Μια σειρά από εικόνες, μουσικές, ήχους, performances και installations που συνδύασε με τον ολόδικό της τρόπο  -σχεδόν ονειρικά- η ασυμβίβαστη καλλιτέχνιδα. Μια σειρά από ξεχωριστές εμπειρίες με κορυφαία όλων την εγκατάσταση "Ex-It", μια ωδή στη ζωή, στο θάνατο, στην επιστροφή και στη μετενσάρκωση!

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες, θα σταθώ όμως σε αυτό που εμφανίστηκε στο timeline μου σήμερα...

"Φαντάσου ένα δένδρο. Θα περιμένει εκεί. Το έφτιαξε η Yoko. Συμπυκνώνει εντός του τη ζωή και τον κόσμο. Μέσα του κρύβεται το μέλλον. Πώς θα είναι; Τι θα συμβεί; Μην αναρωτιέσαι, δράσε και σπεύσε! Στόλισέ το, γράφοντας τη δική σου ευχή."

Κι όπως συνεχίζουν οι στίχοι του Imagine…, you may say I’m a dreamer, but I’m not the only one!

Content isn't King anymore...

Μιας και η εποχή των modem και των PSTN συνδέσεων αποτελεί μακρινή ανάμνηση, είναι καιρός να αλλάξουμε mindset όσον αφορά στην αξία του περιεχομένου που διακινείται ψηφιακά! Το περιεχόμενο δεν είναι πλέον ο Βασιλιάς, αλλά ένα απέραντο βασίλειο με πολλούς εμπλεκόμενους...   

Πριν από κάποια χρόνια, όταν το internet βρισκόταν ακόμα στις απαρχές του, το γεγονός ότι μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση σε κείμενα, φωτογραφίες και video ήταν από μόνο του εξαιρετικό. Το ότι κατεβάζαμε τραγούδια στον υπολογιστή μας και μέσα σε λίγες ώρες τα κάναμε δικά μας  ήταν αξιοθαύμαστο. Οι δημιουργοί τότε ήταν λίγοι, εξειδικευμένοι στο αντικείμενο τους και η πρόσβαση του κοινού στο περιεχόμενο ήταν περιορισμένη. 

Κι έπειτα η τεχνολογία άλλαξε, το internet έγινε πιο γρήγορο, μπήκαν στη ζωή μας τα social media και τα smartphones. Το περιεχόμενο έγινε ο απόλυτος Βασιλιάς!

Αρχίσαμε να καταναλώνουμε πολλαπλό περιεχόμενο πρώτα από τον υπολογιστή μας, κι έπειτα από το δρόμο. Πλέον, καταναλώνουμε περιεχόμενο ενώ τρώμε, ενώ οδηγάμε, ενώ διασκεδάζουμε. Ακόμα κι όταν παρακολουθούμε τηλεόραση ταυτόχρονα σκρολάρουμε στο κινητό μας. Έπειτα ήρθε το streaming, η καθημερινή συνήθεια που απελευθέρωσε  ολοκληρωτικά τη διάθεση περιεχομένου. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Nielsen περνούμε μέχρι και 11 ώρες την ημέρα online (!). 

Αντίστοιχα, η δημιουργία περιεχομένου πολλαπλασιάστηκε και αυτή. Σήμερα, ο καθένας μας, προσωπικά, αλλά και σε επίπεδο επιχειρήσεων, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει περιεχόμενο και να το διαθέσει δωρεάν ή με πληρωμή σε επιλεγμένο κοινό. Όλα τα brands έχουν τα δικά τους κανάλια διανομής περιεχομένου, ένα blog, ένα YouTube channel, ένα Facebook page και πόσα άλλα…

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο content shock! Πλέον, το περιεχόμενο που προσφέρεται είναι πολύ περισσότερο από αυτό που μπορούμε να καταναλώσουμε. Υπερβολικά περισσότερο.

Οι content strategists αρχίσαμε να μιλάμε για "πρωτότυπο περιεχόμενο", έπειτα για "χρήσιμο περιεχόμενο" που θα είναι ελκυστικό. Πάψαμε να γράφουμε διαφημιστικά και ξεκινήσαμε τις εμπνευσμένες αφηγήσεις, μάθαμε να ντύνουμε τα προϊόντα μας με ιστορίες. Γιατί όπως είχε πει και ο Seth Godin, “People don’t buy goods and services. They buy relations, stories, and magic.” Οι εξειδικευμένοι copywriters γράφουν καλά, εφαρμόζουν τις αρχές του SEO, γνωρίζουν σε βάθος το industry με το οποίο ασχολούνται, τα personas και πώς να κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους. Tα brands δαπανούν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, για να ξεχωρίσουν μέσα στον απέραντο όγκο περιεχομένου, για να εμφανιστούν πρώτα στις αναζητήσεις, σε τελική ανάλυση για να διαβαστούν. 

Αρκεί όμως αυτό;

Η απάντηση είναι όχι. Το content marketing είναι μεν απαραίτητο για την επιβίωση του brand στο αχανές διαδίκτυο, όπως όμως αναφέρθηκε στην αρχή, το περιεχόμενο είναι πλέον Βασίλειο με πολλούς εμπλεκόμενους! Ποιοι είναι αυτοί; 

Μα φυσικά το κοινό. Οι ίδιοι οι χρήστες του διαδικτύου, οι οποίοι πιθανότατα είναι ή επιθυμούν να γίνουν χρήστες του προϊόντος ή της υπηρεσίας μας. Οι οποίοι πιθανότατα έχουν σχηματίσει ήδη θετική ή αρνητική άποψη για το προϊόν ή την υπηρεσία μας. Και την άποψη τους αυτή τη λένε με κάθε ευκαιρία. Στο feed του Facebook και των λοιπών social media, στο προσωπικό τους blog, αλλά και σε dedicated platforms όπως το Tripadvisor.  Οι κριτικές του κοινού, οι βαθμολογήσεις και τα αστέρια, οι εξιστορήσεις των εμπειριών είναι πιο σχετικές, πιο ενδιαφέρουσες και πιο πιστευτές από κάθε κείμενο.

Το User Generated Content, όπως λέγεται, είναι σήμερα η κυρίαρχη τάση και όλα τα brands οφείλουν να το συμπεριλάβουν στη στρατηγική τους, όσον αφορά στην προσέλκυση πελατών.

Καταλήψεις: μια ιστορία που επαναλαμβάνεται...

"Θεωρώ θλιβερή την εικόνα παιδιών που περιφέρονται ασκόπως στο δρόμο με το σχολικό σάκο στον ώμο, επειδή χάνουν μάθημα, λόγω κάποιας απεργίας...", έγραφα σε παλιότερη δημοσίευση μου το 2013 (!) και το πιστεύω ακόμη. Πόσο μάλλον όταν ο λόγος που χάνονται μαθήματα είναι η κατάληψη.

Σχετικά με το θέμα αυτό, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική. Το να χάνονται μαθήματα με κάθε πρόφαση είναι ανεπίτρεπτο. Δεν χωρά καμία δικαιολογία, ούτε ο παρορμητισμός των νέων, ούτε ο μιμητισμός πράξεων των μεγαλύτερων. 

Η καταστροφή της σχολικής χρονιάς, γιατί περί αυτού πρόκειται, δημιουργεί ανισότητες μεταξύ των μαθητών. Ανισότητες που σήμερα αφορούν στη γνώση, αύριο όμως θα μετατοπιστούν στην επαγγελματική αποκατάσταση και την προσωπική ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Πέρα από αυτό όμως, η κατάληψη δημιουργεί μια ψευδαίσθηση εξουσίας στους νέους, οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους με το έτσι θέλω, καταπατώντας κάθε μορφή δημοκρατίας και ισότητας. Δυστυχώς, έτσι γαλουχούνται οι αυριανοί ενήλικες, αυτοί που σύντομα θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας... 

Κακά τα ψέματα, η πανδημία είναι μόνο η αφορμή. Οι καταλήψεις είναι μια μόνιμη κατάσταση που ζούμε κάθε χρόνο, με διαφορετικές αφορμές. Θες η χρήση της μάσκας, θες η αγορά των μαχητικών αεροπλάνων, θες το Μακεδονικό, θες η τυρόπιτα που δεν έχει αρκετό τυρί, πάντα βρίσκονται "σημαντικοί λόγοι", που οδηγούν σε μαζικές κινητοποιήσεις μαθητών. 

Μαζικές; Όχι βέβαια! Είναι κοινό μυστικό ότι τις κινητοποιήσεις υποκινούν λίγοι μαθητές που αποτελούν έναν μικρό πυρήνα, ενώ τις συνέπειες καλείται να επωμιστεί το σύνολο.

Γιατί όμως οι ίδιοι οι μαθητές σαμποτάρουν το μέλλον τους κατ' αυτόν τον τρόπο; Τι πιστεύουν ότι έχουν να κερδίσουν υιοθετώντας αυτή την αντιδραστική συμπεριφορά; Ποιοι τους υποκινούν και ποιοι είναι υπεύθυνοι για να τους συνετίσουν;

Είναι οι καθηγητές; Μα, οι καθηγητές είναι κρατικοί λειτουργοί. Είναι υπάλληλοι με σαφείς κατευθύνσεις δράσης και αντίδρασης. Χρησιμοποιούν το λόγο και ορθά επιχειρήματα για να συνετίσουν τους αντιρρησίες. Σε κάποιες περιπτώσεις τα καταφέρνουν και τους αξίζουν πολλά μπράβο. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και αυτοί οι λίγοι, που απλά βρίσκουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν λίγο από την εργασία τους.

Είναι οι πολιτικοί;  Μάλλον όχι. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει να φέρει την αστυνομία; Σε οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση με τη νεολαία, το πολιτικό κόστος θα είναι τεράστιο τόσο για το ίδιο το πρόσωπο, όσο και για το κόμμα που εκπροσωπεί. (Αναρωτιέμαι, ωστόσο, ποιοι είναι πιο επικίνδυνοι: εκείνοι που κρατούν παθητική στάση, υποστηρίζοντας ότι οι καταλήψεις θα ατονίσουν σε βάθος χρόνου ή αυτοί που εμμέσως τις υποστηρίζουν, αναδεικνύοντας τις ελλείψεις της κυβέρνησης;)

Εάν μιλήσουμε με το μυαλό, βάση νόμου, υπεύθυνοι είναι οι γονείς και δύναται να τιμωρηθούν για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, σύμφωνα με το άρθρο 360 του Ποινικού Κώδικα. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε μέχρι εκεί. Λένε, ότι η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Έτσι λοιπόν, για να μην καταλήξουμε να "κυνηγούμε" καταληψίες, το ιδανικό σενάριο θα ήταν να δημιουργούμε εξαρχής παιδιά που δεν θα προβούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Πως; Με συζήτηση, με παραδείγματα, αλλά κυρίως με τις δικές μας πράξεις. Δύσκολο, το ξέρω, αλλά ο γονιός είναι ο μόνος που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του παιδιού του.

Το κοριτσάκι των αεροπλάνων!

(αυτό είναι το πρώτο μου παραμύθι!)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε σε μια πόλη που την έλεγαν Θεσσαλονίκη.

Κάθε βράδυ το κοριτσάκι ξάπλωνε στο κρεβατάκι του και ονειρευόταν ότι ήταν μέσα σε ένα αεροπλάνο και ταξίδευε ψηλά στον ουρανό. Και κάθε φορά που το ρωτούσαν τί θέλει να γίνει όταν θα μεγαλώσει, απαντούσε «θέλω να πετάω με ένα αεροπλάνο σε όλο τον κόσμο».

Τα χρόνια πέρασαν και το κοριτσάκι μεγάλωσε και έγινε κοπέλα. Τελείωσε το σχολείο και άρχισε, όπως όλοι οι άνθρωποι, να ψάχνει να βρει τί δουλειά θα κάνει για να βγάλει λεφτά και να μπορεί να αγοράζει πράγματα.

Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να γραφτεί σε μια σχολή για αεροσυνοδούς, κοπέλες δηλαδή και αγόρια που πετάνε με τα αεροπλάνα σε όλο τον κόσμο. Για να τα καταφέρει και να γίνει αεροσυνοδός διάβαζε κάτι χοντρά βιβλία και έγραφε ένα σωρό πράγματα στο τετράδιο της. Είχε και κάτι χάρτες, που τους άπλωνε στο πάτωμα και μάθαινε τις χώρες και τις πόλεις όλου του κόσμου.

Μετά τελείωσαν τα μαθήματα και η κοπέλα έγινε αεροσυνοδός.

Τότε, πήγε σε μια εταιρία με αεροπλάνα και είπε ότι θέλει να ξεκινήσει να πετάει. Ο κύριος που καθόταν εκεί της είπε: «Αν θέλεις να πετάς με τα αεροπλάνα, θα πρέπει να φτιάξεις τη βαλίτσα σου, να βάλεις μέσα όλα τα πράγματα σου και να φύγεις, να ζήσεις μακριά από το σπίτι σου και από τους ανθρώπους που σε αγαπάνε».

Η κοπέλα το σκέφτηκε λίγο, για μερικά λεπτά μόνο, και είπε «εντάξει». Μάζεψε τα πράγματά της και πήγε μακριά σε μια πόλη που την έλεγαν Ντουμπάι. Και από εκεί έπαιρνε κάθε μέρα ένα αεροπλάνο και ταξίδευε σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Πήγε στο Λονδίνο, που είναι η πόλη της μουσικής, όπως ο Ρένος, το σκυλάκι το κίτρινο. Πήγε στο Παρίσι που είναι η πόλη της μαγειρικής, όπως ο Ρατατούης, το ποντικάκι. Πήγε και στην Αμερική, και στην Αυστραλία και στην Αφρική που έχει μια μεγάλη παραλία με πιγκουίνους.

Σε όποιο μέρος πήγαινε έβγαζε φωτογραφίες και τις έστελνε στη μαμά της, στο μπαμπά της, στην αδερφή της και σε κάτι φίλες της.

Μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε η Αθηνά, ένα μικρό, τόσο τόσο,  μωράκι, και η κοπέλα άρχισε να έρχεται πιο συχνά στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη για να τη δει. Όταν δεν μπορούσε να έρθει έστελνε γράμματα με κάρτες. Από τη μια είχαν φωτογραφίες και από την άλλη ωραία λόγια, με καρδούλες και φυλλαράκια.

Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η κοπέλα έμενε πιο πολύ καιρό στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη και πιο λίγο καιρό μέσα στα αεροπλάνα. Όταν περνούσε χρόνο με τα αγαπημένα της πρόσωπα ήταν πολύ χαρούμενη. Και όταν ήταν μέσα στο αεροπλάνο, πάλι σκεφτόταν το σπίτι της. Συνέχεια έστελνε μηνύματα, έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσε με την κάμερα.

 Ώσπου μια μέρα, η κοπέλα είδε ότι είχε κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και ότι είχε γυρίσει με το αεροπλάνο σχεδόν όλο τον κόσμο. Τώρα, έφτασε η ώρα να γυρίσει πίσω. Έτσι λοιπόν, έβαλε όλα τα πράγματα της σε ένα φορτηγό, πήρε τις βαλίτσες της και γύρισε στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς (που θα την έχουμε από δω και πέρα κοντά μας) καλύτερα!

 

Αυτή είναι η μεγαλύτερη σοφία που έμαθα μεγαλώνοντας!

Όταν ήμουν μικρή, ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Δεν πολυμιλούσα. Μια μέρα ο παππούς μου μου είχε πει: "όποιος δεν λέει ότι πεινάει, μένει νηστικός". Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήθελε να πετύχει: και ντροπαλή παρέμεινα και με έκανε να αισθάνομαι άσχημα γι αυτή μου τη συστολή.

Ο παππούς έφυγε πριν πολλά χρόνια, ωστόσο αυτή η φράση έμεινε να βουίζει μέσα στο μυαλό μου για καιρό. Στην πραγματικότητα, δεν την ξέχασα ποτέ. Μεγαλώνοντας βρέθηκα σε καταστάσεις που την επικαλέστηκα και έπεισα τον εαυτό μου να διεκδικήσει πράγματα. Μεγαλώνοντας κι άλλο (!) υιοθέτησα και ένα άλλο ρητό, που λέει "μισή ντροπή δική μου, μισή δική σου" και απέβαλλα και τους τελευταίους ενδοιασμούς μου. 

Σήμερα, έχοντας ωριμάσει προσωπικά και επαγγελματικά, πρεσβεύω πως "αν δε ρωτήσεις η απάντηση θα είναι πάντα ΟΧΙ" (εγώ και ο Steve Jobs!). Με ευγένεια, καλοσύνη αλλά και ελεγχόμενη ένταση, εάν και εφόσον χρειαστεί, μπορώ να διεκδικήσω το καλύτερο για τον εαυτό μου. 

Βρες λοιπόν το θάρρος να απευθυνθείς στους ανθρώπους, να μπεις στην προσωπική τους σφαίρα και να τους κάνεις να δουν τα πράγματα από τη δική σου οπτική γωνία. Γιατί κακά τα ψέματα, κανείς, όσο και αν σε αγαπάει, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει δεν μπορεί να μπει στο μυαλό σου και να φανταστεί τί χρειάζεσαι, πώς να σε διευκολύνει και τί να σου δώσει. Πόσο μάλλον να αναλάβει δράση... Όπως είχα γράψει άλλοτε, όλοι μας έχουμε θόρυβο μέσα στο μυαλό μας. Μέσα σε αυτή τη φασαρία, κάνε τη φωνή σου να ακουστεί!

Συνοψίζοντας σε μια φράση, που είπα πρόσφατα σε μια σχετική κουβέντα "οι άνθρωποι δεν σου χαρίζονται, πρέπει να τους κερδίσεις". Και σε τελική ανάλυση, αυτό θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου εάν μπορούσα να τον συναντήσω.

Γιατί ο ύπνος είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της μέρας!

Για χρόνια θεωρούσα ότι ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου. Ότι υπάρχει ένα μεγάλο και σημαντικό εναλλακτικό κόστος στον ύπνο. Κοινώς, ότι οι ώρες που κοιμάται κανείς τον αποτρέπουν από μια σειρά από δημιουργικές πράξεις και μειώνουν την πιθανή του εξέλιξη. Μέχρι που τον έχασα!

Γιατί κάποια στιγμή ο ύπνος με την έννοια που τον ξέρεις γίνεται πολυτέλεια. Πλέον δεν μπορείς να γείρεις το κεφάλι να ξεκουραστείς όποτε νοιώσεις την ανάγκη. Ούτε σου εγγυάται κανείς έναν συνεχόμενο, μακάριο ύπνο. Η ειρωνεία ξέρεις ποια είναι; 

Η ειρωνεία είναι πως, αν είσαι σαν κι εμένα, πιθανότατα όσο είχες την ευκαιρία να κοιμάσαι, να ξεκουράζεσαι και να φορτίζεις μπαταρίες, μάλλον δεν το έκανες γιατί ήσουν πολύ ...busy που λένε και στο χωριό μου. Προτιμούσες να διαβάσεις, να γράψεις, να τρέξεις, να δεις ταινία, να δουλέψεις, ο,τιδήποτε τέλοσπάντων θα σε έκανε να νοιώσεις δραστήριος και "ζωντανός". 

Όμως, αργά ή αργότερα έρχεται μια μέρα που οι προτεραιότητες αλλάζουν, ο ύπνος γίνεται πολυπόθητος, αλλά ανέφικτος. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτό, μια δουλειά, ο στρατός, για μένα ήταν ο ερχομός του παιδιού. Τότε λοιπόν, ειδικά στις αρχές αλλά και για μεγάλο διάστημα στη συνέχεια, η αϋπνία γίνεται βασανιστική. Το σώμα κουράζεται, τα χέρια και τα πόδια βαραίνουν και οι πιο απλές καθημερινές εργασίες γίνονται βουνό. Πόσο μάλλον όταν έχεις μια απαιτητική καθημερινότητα. Αλλά το κυριότερο: το μυαλό κουράζεται. Όταν δεν κοιμάσαι γίνεσαι ευερέθιστος, ευέξαπτος και ταυτόχρονα νωχελικός και ανόρεκτος. Ένα κακέκτυπο του εαυτού σου, που σε κάνει να νοιώθεις ακόμα πιο άσχημα, όταν το συγκρίνεις με το παρελθόν.

Εάν έχεις φτάσει την ανάγνωση έως αυτό το σημείο, θα αναρωτιέσαι γιατί τα γράφω όλα αυτα...

Γιατί, παιδια, ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ! 

Εδώ και λίγες μέρες, ακριβώς μετά τα 2α γενέθλια της μικρής, ακολούθησαν κάποιες μέρες καλού ύπνου, που θύμισαν κάτι από εκείνους τους παλιούς. Όχι βέβαια συνεχόμενου, μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Όμως αρκετού για να ανακτήσω την ενέργεια μου, να κάνω reset και να ξυπνήσω ένα πρωί, να βάλω τα αθλητικά παπούτσια μου και να αρχίσω να τρέχω... 

Home photo created by teksomolika - www.freepik.com

Μήπως τελικά "καραντίνα" ήταν η κανονικότητα μας;

Μήπως τελικά "καραντίνα" ήταν η κανονικότητα μας; Μήπως τώρα μπορούμε να δούμε πιο καθαρά, να μυρίσουμε πιο δυνατά, να νοιώσουμε πιο αληθινά;

Ξεκίνησα το πρωί για το "νούμερο 6" μου, αρκετά νωρίς για να αποφύγω το συνωστισμό. Καθώς έστελνα το sms σκεφτόμουν για άλλη μια φορά ότι η συγκεκριμένη διαδικασία δεν μου αρέσει καθόλου. Καλώς ή κακώς νοιώθω μια επικριτική ματιά να με καρφώνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού, έναν αδιόρατο έλεγχο: "πάλι θα βγει αυτή!" Πες το περιορισμό ελευθερίας, πές το έλεγχο συμπεριφοράς, πες το όπως θες, εγώ έτσι το εκλαμβάνω.

Ήταν μια όμορφη μέρα και ο κόσμος έξω, αν και πρωί, ήταν πολύς. Πολύς, αλλά σωστός. Προσεχτικός. Σκέφτηκα ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πανέμορφη περιοχή δίπλα στη θάλασσα, γιατί λοιπόν να μην την εκμεταλλευτεί ο καθένας; Είπα δυο-τρεις καλημέρες σε γείτονες και χαιρέτισα γνωστούς που συνάντησα τυχαία στο δρόμο. Από απόσταση 2 μέτρων, φυσικά.

Και τότε σε μια ανύποπτη στιγμή, χωρίς να καταλάβω καλά καλά πώς έγινε, έλαμψε η αλήθεια στα μάτια μου.

Έπρεπε τελικά να περιοριστούμε για να απελευθερωθούμε! Έπρεπε οι μετακινήσεις μας να χαρακτηριστούν από ένα νούμερο, για να τις αξιοποιήσουμε σωστά! Έπρεπε να είναι μετρημένες για να είναι ουσιαστικές!

Ποτέ άλλοτε δεν είδα τόσους ανθρώπους να αθλούνται να τρέχουν, να ποδηλατούν, να κάνουν τζόκινγκ ή απλά να περπατάνε. Ποτέ άλλοτε δεν είδα ολόκληρες οικογένειες να κάνουν τη βόλτα τους όλοι μαζί, μπαμπάς - μαμά - παιδί, να μιλάνε, να γελάνε. Ποτέ δεν είχα προσέξει πόσα αγριολούλουδα γεμίζει η γειτονιά μας Απρίλιο μήνα!

Έχουμε απελευθερωθεί από μια κανονικότητα που μας περιόριζε. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, απαραίτητες δε λέω. μας είχαν οδηγήσει σε μια σχεδόν τυπική συμπεριφορά με κανόνες και πλαίσια. Οι κοινωνικές υποχρεώσεις και οι δραστηριότητες απορροφούσαν με τη σειρά τους κάθε λεπτό του διαθέσιμου χρόνου μας. Τα διάφορα πρότυπα και στερεότυπα μας κατέπνιγαν.

Μας χρειαζόταν ο εγκλεισμός για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Για να θυμηθούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Και τώρα που το καταλάβαμε ας αλλάξουμε. 

Τώρα λοιπόν που θα επιστρέψουμε στη "νέα κανονικότητα", εγώ σκοπεύω να ζήσω τη ζωή που μου αξίζει. Το ίδιο προτείνω να κάνεις κι εσύ!

18 μηνών ξανά!

Τελευταία κάνω πολλή παρέα με ένα 18μηνο! Και συνέχεια επαναλαμβάνω στον εαυτό μου: "γίνε κι εσύ σαν το 18μηνο, μπορείς!". Γιατί αν καταφέρω και υιοθετήσω έστω και λίγο από το mentality που έχει αυτό το μικρό ανθρωπάκι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνω πολύ καλύτερος άνθρωπός. Όλοι μας!

Όχι, όχι, όχι...αυτό δεν είναι ένα κείμενο νοσταλγικό, δεν μιλάει για  την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, ή την άγνοια κινδύνου. Δεν είναι ώρα να γκρινιάξω για το γεγονός ότι μεγαλώνω, ούτε να αναθεματίσω για τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή των ενηλίκων. #not
Το ό,τι μεγάλωσα μου αρέσει πολύ και συνειδητά πλέον προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αντιγράφοντας το μωρό μου. Γιατί τα μικρά πλασματάκια:

Χαίρονται με τα βασικά! Τα ματάκια τους λάμπουν από ευτυχία απλά και μόνο επειδή κοιτούν τη μαμά τους. Ένα αυτοκόλλητο μπορεί να γίνει όλος ο κόσμος τους. Και σκάνε από ενθουσιασμό βλέποντας για πρώτη φορά ένα άλογο! (true story!)

Ξεχνάνε γρήγορα! Μπορεί να τους πάρεις το τηλεκοντρόλ μέσα από τα χέρια, να τους φωνάξεις για μια ζαβολιά, να τους πάρεις το κουτάλι πριν γίνει στη σαλοκουζίνα ο πόλεμος των άστρων. Θα κλάψουν γοερά. Μα χρειάζεται ένα μόνο δευτερόλεπτο για να βρεθεί κάτι άλλο που θα αποσπάσει το ενδιαφέρον τους και θα ξεχάσουν την αιτία που τους τάραξε δια παντός. Δια παντός! 

Επιμένουν! Με μια επιμονή ασύλληπτη, άνευ προηγουμένου. Έχεις αναρωτηθεί πόσες προσπάθειες χρειάστηκαν μέχρι να κάνουν αυτό το πολυπόθητο "πρώτο βήμα"; Πόσες αποτυχημένες απόπειρες, πόσες πτώσεις... Κι όμως δεν τα παρατούν. Μέχρι να τα καταφέρουν. Για φέρε τώρα στα μέτρα των μεγάλων αυτή την επιμονή! Πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε!

Ακολούθησε κι εσύ το παράδειγμα του 18μηνου λοιπόν! Γίνε καλύτερος άνθρωπος και που ξέρεις... μέσα σε όλα μπορεί να βρεις και λίγη από εκείνη την ανεμελιά που (κακά τα ψέματα) όλους μας έχει λείψει μεγαλώνοντας! 

No Music - No Life

Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Κάθε μέρα που ξυπνάω, το χέρι πάει από μόνο του στο κουμπί του ραδιοφώνου.

Τι θέλω να ακούσω σήμερα; Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Βάζω ένα χιτάκι και παρασύρομαι στο ρυθμό. Η μέρα είναι μουντή και βροχερή. Βάζω την αγαπημένη μου μπαλάντα. 

Και στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, στο δρόμο που περπατάω εξακολουθώ να ακούω μουσική. Κάποιες φορές παρασύρομαι και κουνάω το κεφάλι. Άλλες φορές πάλι, σιγοτραγουδώ. Και καμιά φορά... καμιά φορά νοιώθω βλέμματα στραμμένα πάνω μου, να με παρακολουθούν με περιέργεια. "Μα πού τη βρίσκει την όρεξη πρωί πρωί;" 

Σου το λέω όμως και πάλι: δε ζω χωρίς μουσική. Κι αν εσύ πιστεύεις πώς η μουσική είναι μόνο για τα πάρτι, τα γλέντια και τα μπουζούκια, προσπάθησε να αναθεωρήσεις! Άκου μουσική, παίξε μουσική, τραγούδα στην πιο απίθανη στιγμή. Και μετά έλα να μου πεις, αν κι εσύ μπορείς να ζήσεις πλέον χωρίς μουσική!

*random κείμενο για τις ανάγκες του σεμιναρίου Αγωγής Προφορικού Λόγου. 
Πυλαία, 23/1/20

Για ένα όνειρο ζούμε

Έχει αρκετό καιρό που δεν βλέπω όνειρα. Γιατί δεν κοιμάμαι. Έχει όμως αρκετό καιρό που ζω το όνειρο. Ώρες ώρες ψάχνω κάποιον να με τσιμπήσει για να βεβαιωθώ πως είναι αληθινό. Είναι.

Το όνειρο είναι κουραστικό, να ξέρεις. Νιώθεις μια υποχρέωση να το ζήσεις στο έπακρο. Άλλωστε εσύ είσαι που το θέλησες.
Το όνειρο είναι αυτόνομο. Από σένα χρειάζεται μόνο μια σπίθα για να πάρει μπρος κι έπειτα ακολουθεί μόνο του το δικό του δρόμο. Σε πάει εκεί που θέλει, εσύ απλά ακολουθείς.
Το όνειρο είναι συνεχές. Άπαξ και ξεκινήσει δεν έχει τελειωμό. Ούτε γυρισμό.
Κάποτε θα προσπαθήσουν να σου γκρεμίσουν το όνειρο. Οι συνθήκες που αλλάζουν χωρίς προειδοποίηση, τα γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω σου, οι άνθρωποι που το δικό τους όνειρο συγκρούεται με το δικό σου. Κανείς δε μπορεί όμως! Αν δεν το επιτρέψεις! 😊


Μη μου δίνεις σημασία. Τα λέω όλα αυτά στον εαυτό μου για να είμαι προετοιμασμένη γι αυτά που έρχονται.

2020

Έκανα ένα post στο Facebook τις προάλλες και μ' άρεσε. Το αντιγράφω λοιπόν εδώ για να μην παραπέσει, μη χαθεί μέσα στο πλήθος αναρτήσεων, διαφημίσεων και λοιπών ψηφιακών προϊόντων.

Αγαπητέ φίλε, αγαπητή φίλη, αγαπητέ εαυτέ, τώρα που καταλάγιασε το κύμα των ευχών άκου αυτό: τις προηγούμενες μέρες τίποτα δεν άλλαξε. Τα θέματα που σε απασχολούν είναι τα ίδια, οι μικρές καθημερινές τραγωδίες θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, τοξικοί άνθρωποι θα βρίσκονται πάντα γυρω σου. Κανένα "νέο έτος" δεν μπορεί μαγικά να τα εξαφανίσει. Γι αυτο, αν θέλεις κάτι να αλλάξει, άλλαξε εσύ. Κλισέ, το ξέρω, αλλά ΓΙΝΕ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ. Και να θυμάσαι οτι μαζί με τα "κακά" θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και τα καλά: οι φίλοι, οι γιορτές, η χαρά που προσφέρει ένα ταξίδι, ένα βιβλίο, ενα νεο κατόρθωμα του παιδιού σου, αλλά και όλα αυτά τα μικρά και αναπάντεχα στιγμιότυπα που σε κάνουν να χαμογελάς κάθε μέρα! Καλή Χρονιά!