Καταλήψεις: μια ιστορία που επαναλαμβάνεται...

"Θεωρώ θλιβερή την εικόνα παιδιών που περιφέρονται ασκόπως στο δρόμο με το σχολικό σάκο στον ώμο, επειδή χάνουν μάθημα, λόγω κάποιας απεργίας...", έγραφα σε παλιότερη δημοσίευση μου το 2013 (!) και το πιστεύω ακόμη. Πόσο μάλλον όταν ο λόγος που χάνονται μαθήματα είναι η κατάληψη.

Σχετικά με το θέμα αυτό, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική. Το να χάνονται μαθήματα με κάθε πρόφαση είναι ανεπίτρεπτο. Δεν χωρά καμία δικαιολογία, ούτε ο παρορμητισμός των νέων, ούτε ο μιμητισμός πράξεων των μεγαλύτερων. 

Η καταστροφή της σχολικής χρονιάς, γιατί περί αυτού πρόκειται, δημιουργεί ανισότητες μεταξύ των μαθητών. Ανισότητες που σήμερα αφορούν στη γνώση, αύριο όμως θα μετατοπιστούν στην επαγγελματική αποκατάσταση και την προσωπική ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Πέρα από αυτό όμως, η κατάληψη δημιουργεί μια ψευδαίσθηση εξουσίας στους νέους, οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους με το έτσι θέλω, καταπατώντας κάθε μορφή δημοκρατίας και ισότητας. Δυστυχώς, έτσι γαλουχούνται οι αυριανοί ενήλικες, αυτοί που σύντομα θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας... 

Κακά τα ψέματα, η πανδημία είναι μόνο η αφορμή. Οι καταλήψεις είναι μια μόνιμη κατάσταση που ζούμε κάθε χρόνο, με διαφορετικές αφορμές. Θες η χρήση της μάσκας, θες η αγορά των μαχητικών αεροπλάνων, θες το Μακεδονικό, θες η τυρόπιτα που δεν έχει αρκετό τυρί, πάντα βρίσκονται "σημαντικοί λόγοι", που οδηγούν σε μαζικές κινητοποιήσεις μαθητών. 

Μαζικές; Όχι βέβαια! Είναι κοινό μυστικό ότι τις κινητοποιήσεις υποκινούν λίγοι μαθητές που αποτελούν έναν μικρό πυρήνα, ενώ τις συνέπειες καλείται να επωμιστεί το σύνολο.

Γιατί όμως οι ίδιοι οι μαθητές σαμποτάρουν το μέλλον τους κατ' αυτόν τον τρόπο; Τι πιστεύουν ότι έχουν να κερδίσουν υιοθετώντας αυτή την αντιδραστική συμπεριφορά; Ποιοι τους υποκινούν και ποιοι είναι υπεύθυνοι για να τους συνετίσουν;

Είναι οι καθηγητές; Μα, οι καθηγητές είναι κρατικοί λειτουργοί. Είναι υπάλληλοι με σαφείς κατευθύνσεις δράσης και αντίδρασης. Χρησιμοποιούν το λόγο και ορθά επιχειρήματα για να συνετίσουν τους αντιρρησίες. Σε κάποιες περιπτώσεις τα καταφέρνουν και τους αξίζουν πολλά μπράβο. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και αυτοί οι λίγοι, που απλά βρίσκουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν λίγο από την εργασία τους.

Είναι οι πολιτικοί;  Μάλλον όχι. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει να φέρει την αστυνομία; Σε οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση με τη νεολαία, το πολιτικό κόστος θα είναι τεράστιο τόσο για το ίδιο το πρόσωπο, όσο και για το κόμμα που εκπροσωπεί. (Αναρωτιέμαι, ωστόσο, ποιοι είναι πιο επικίνδυνοι: εκείνοι που κρατούν παθητική στάση, υποστηρίζοντας ότι οι καταλήψεις θα ατονίσουν σε βάθος χρόνου ή αυτοί που εμμέσως τις υποστηρίζουν, αναδεικνύοντας τις ελλείψεις της κυβέρνησης;)

Εάν μιλήσουμε με το μυαλό, βάση νόμου, υπεύθυνοι είναι οι γονείς και δύναται να τιμωρηθούν για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, σύμφωνα με το άρθρο 360 του Ποινικού Κώδικα. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε μέχρι εκεί. Λένε, ότι η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Έτσι λοιπόν, για να μην καταλήξουμε να "κυνηγούμε" καταληψίες, το ιδανικό σενάριο θα ήταν να δημιουργούμε εξαρχής παιδιά που δεν θα προβούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Πως; Με συζήτηση, με παραδείγματα, αλλά κυρίως με τις δικές μας πράξεις. Δύσκολο, το ξέρω, αλλά ο γονιός είναι ο μόνος που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του παιδιού του.