30 Δεκ 2015

Every end is a new beginning (Welcome 2016!)

Το 2015 είναι η χρονιά που κάθισα ξανά στο τιμόνι και οδήγησα. Το 2015 είναι η χρονιά που κατάφερα να κάνω ξανά  κατακόρυφο και μάλιστα χωρίς να στηρίζομαι στον τοίχο. Το 2015 είναι η χρονιά που τοποθέτησα σε πρακτική 600 περίπου σπουδαστές του τουριστικού τομέα. Και ενώ θα μπορούσα να υιοθετήσω μια superwoman υπεροπτική συμπεριφορά, σε τελική ανάλυση το 2015 ήταν η χρονιά που απογοητεύτηκα περισσότερο από ποτέ, που εξαπατήθηκα, που κατηγορήθηκα, που αναγκάστηκα να πάω κόντρα στα πιστεύω μου και που τελικά δεν αποζημιώθηκα για τίποτα από τα παραπάνω. 

Ναι, είναι μια χρονιά που θέλω να φύγει. 
Στα οικονομικά, στα πολιτικά, στα διεθνή, παντού, όλα πήγαν στραβά. Η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας της και αυτό έχει επίπτωση στην καθημερινότητα του καθενός. Αυτό έχει επίπτωση στην καθημερινότητα τη δική μου.
Το ένστικτο της επιβίωσης, που ο άνθρωπος έχει έντονο μέσα του, έχει δημιουργήσει ένα επιθετικό περιβάλλον όπου βασιλεύει ο δυνατότερος. Δεν είναι ότι δεν έχω γερό στομάχι. Δεν είναι ότι δεν είμαι δυνατή. Είναι που προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες. Είναι που είμαι φιλότιμη. Είναι που πάντα με ταλαιπωρούν δεύτερες σκέψεις. Μέχρι και σήμερα.
Όμως πως να αντέξεις σε μια καθημερινότητα που δε σε χωρά; Πως να προοδεύσεις μέσα σε αυτό το περιβάλλον που ο καθένας τρέφεται από την πτώση του άλλου; Δεν προσπαθώ να κερδίσω το Πούλιτζερ Ηθικής, εάν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάτι τέτοιο. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι δυνατά και για άλλη μια φορά εκτίθεμαι. "Εκθέσου όσο μπορείς περισσότερο, είναι απίστευτη δύναμη η έκθεση" μου είπε κάποιος και τον πίστεψα.
Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα όταν ήμουν στα χειρότερα μου. Όμως εγώ εξακολουθώ να απογοητεύω τον εαυτό μου.
Ο δάσκαλος οδήγησης στο πρώτο κιόλας μάθημα μου είχε πει: "Είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου". Ναι είμαι. Ας βγάλουμε από το μυαλό από το άγχος της επιστροφής στο τιμόνι και ας στρέψουμε τη συζήτηση κάπου αλλού.. (just kill me please..)


Σε άλλα νέα, το 2015 έσβησα 35 κεριά.
Και νοιώθω ότι πρέπει να ξανασυστηθώ. Είμαι η Κατερίνα λοιπόν -you can call me Catherine. Νοιώθω ότι βρίσκομαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής μου. Βασικά είμαι στα μισά.
Και έχω λύσει τα μισά μου προβλήματα.
Προσωπικά ..check.
Κοινωνικές συναναστροφές - φίλοι ..check.
Έμπνευση.. check.
Υγεία.. (με την απαραίτητη βοήθεια, αλλά )..check.
Και συνεχίζω.


Το 2016 θα πάψω να κάνω δεύτερες σκέψεις. Θα γίνω λιγότερο αναποφάσιστη και ακόμα λιγότερο αγχωτική. Δεν θα τα παίρνω όλα στα σοβαρά και θα γελάω περισσότερο. Θα ξεπεράσω την υπέρμετρη ευαισθησία μου απέναντι στις μικρές καθημερινές τραγωδίες. Θα πραγματοποιήσω το πολύ συγκεκριμένο μου όνειρο. Και θα κρεμάσω, επιτέλους, κάδρα στους τοίχους.

Δεν είναι εύκολο να συμβούν όλα αυτά. "Για να ανακαλύψεις νέες στεριές πρέπει πρώτα να χάσεις το λιμάνι από τα μάτια σου", λέει ένα ρητό.

Σήμερα παραμονή Πρωτοχρονιάς αποφασίζω να χάσω το πρώτο μου λιμάνι. Τερματίζω το αγαπημένο μου blogάκι. Και αισθάνομαι σαν να χάνω ένα βασικό στήριγμα μου, το μέσο έκφρασης μου, το μέρος όπου μπορώ να αποβάλλω σκέψεις, λέξεις, σχέσεις ...όλα!

Ναι αυτό είναι το τελευταίο μου κείμενο. Και θα το κλείσω με ένα αγαπημένο τραγούδι που για μένα ξεχειλίζει από αισιοδοξία! Καλή Χρονιά να έχουμε!



Thank you for being there for me. 
Thank you for listening. 
Goodbye.

9 Δεκ 2015

Το πανηγύρι των Χριστουγέννων!

Πριν λίγες μέρες φωτογράφισα έναν υπέροχο πορτοκαλί ουρανό, που με ένα φιλτρακι του Instagram ήρθε και απογείωσε την εικόνα του εργοταξίου -τότε- στην πλ. Αριστοτελους.


Σήμερα, στάθηκα πάλι στην Αριστοτέλους και είχα όλο το χρόνο και τη διάθεση να θαυμάσω το Χριστουγενιάτικο διάκοσμο, που πλέον είναι έτοιμος. Ήθελα να βγάλω και φωτογραφίες, τρομάρα μου! Ναι, γιατί τρομάρα πήρα! 
Τρελό καρναβάλι,  καλωσόρισες πάλι! Με άλλα λόγια: Ένα φεστιβάλ κακογουστιάς και κιτσαριού τώρα στην κεντρική πλατεία της πόλης σας! 
Ένα καρουζέλ, ενα τραμπολίνο, μια πίστα, καμία 10αρια καντίνες (άδεια άραγε πήραν;), ποπκόρν, μπαλoνάδες και λοιποί πλανόδιοι, μια φάτνη που αναβοσβήνει και δυο γιγαντοαφίσες με χριστουγεννιάτικο θέμα από τη Λαπωνία. Κι ένα δέντρο. Ένα δέντρο με κόκκινες μπάλες. Ένα δέντρο χωρίς λαμπάκια, σκοτεινό. Δεν περιγράφω άλλο. Πίστευα πως μετά το αποτυχημένο πλωτό δέντρο πριν λίγα χρόνια, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος στολισμός. Κι όμως! 
Οποίος έδωσε την έγκριση γι αυτό το πανηγυράκι εκτέλεσε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Στα τρία μέτρα. Με αντιαρματικό ρουκετοβόλο.