Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Κάθε μέρα που ξυπνάω, το χέρι πάει από μόνο του στο κουμπί του ραδιοφώνου.
Τι θέλω να ακούσω σήμερα; Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Βάζω ένα χιτάκι και παρασύρομαι στο ρυθμό. Η μέρα είναι μουντή και βροχερή. Βάζω την αγαπημένη μου μπαλάντα.
Και στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, στο δρόμο που περπατάω εξακολουθώ να ακούω μουσική. Κάποιες φορές παρασύρομαι και κουνάω το κεφάλι. Άλλες φορές πάλι, σιγοτραγουδώ. Και καμιά φορά... καμιά φορά νοιώθω βλέμματα στραμμένα πάνω μου, να με παρακολουθούν με περιέργεια. "Μα πού τη βρίσκει την όρεξη πρωί πρωί;"
Σου το λέω όμως και πάλι: δε ζω χωρίς μουσική. Κι αν εσύ πιστεύεις πώς η μουσική είναι μόνο για τα πάρτι, τα γλέντια και τα μπουζούκια, προσπάθησε να αναθεωρήσεις! Άκου μουσική, παίξε μουσική, τραγούδα στην πιο απίθανη στιγμή. Και μετά έλα να μου πεις, αν κι εσύ μπορείς να ζήσεις πλέον χωρίς μουσική!
*random κείμενο για τις ανάγκες του σεμιναρίου Αγωγής Προφορικού Λόγου.
Πυλαία, 23/1/20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου