Τελευταία κάνω πολλή παρέα με ένα 18μηνο! Και συνέχεια επαναλαμβάνω στον εαυτό μου: "γίνε κι εσύ σαν το 18μηνο, μπορείς!". Γιατί αν καταφέρω και υιοθετήσω έστω και λίγο από το mentality που έχει αυτό το μικρό ανθρωπάκι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνω πολύ καλύτερος άνθρωπός. Όλοι μας!
Όχι, όχι, όχι...αυτό δεν είναι ένα κείμενο νοσταλγικό, δεν μιλάει για την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, ή την άγνοια κινδύνου. Δεν είναι ώρα να γκρινιάξω για το γεγονός ότι μεγαλώνω, ούτε να αναθεματίσω για τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή των ενηλίκων. #not
Το ό,τι μεγάλωσα μου αρέσει πολύ και συνειδητά πλέον προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αντιγράφοντας το μωρό μου. Γιατί τα μικρά πλασματάκια:
Χαίρονται με τα βασικά! Τα ματάκια τους λάμπουν από ευτυχία απλά και μόνο επειδή κοιτούν τη μαμά τους. Ένα αυτοκόλλητο μπορεί να γίνει όλος ο κόσμος τους. Και σκάνε από ενθουσιασμό βλέποντας για πρώτη φορά ένα άλογο! (true story!)
Ξεχνάνε γρήγορα! Μπορεί να τους πάρεις το τηλεκοντρόλ μέσα από τα χέρια, να τους φωνάξεις για μια ζαβολιά, να τους πάρεις το κουτάλι πριν γίνει στη σαλοκουζίνα ο πόλεμος των άστρων. Θα κλάψουν γοερά. Μα χρειάζεται ένα μόνο δευτερόλεπτο για να βρεθεί κάτι άλλο που θα αποσπάσει το ενδιαφέρον τους και θα ξεχάσουν την αιτία που τους τάραξε δια παντός. Δια παντός!
Επιμένουν! Με μια επιμονή ασύλληπτη, άνευ προηγουμένου. Έχεις αναρωτηθεί πόσες προσπάθειες χρειάστηκαν μέχρι να κάνουν αυτό το πολυπόθητο "πρώτο βήμα"; Πόσες αποτυχημένες απόπειρες, πόσες πτώσεις... Κι όμως δεν τα παρατούν. Μέχρι να τα καταφέρουν. Για φέρε τώρα στα μέτρα των μεγάλων αυτή την επιμονή! Πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε!
Ακολούθησε κι εσύ το παράδειγμα του 18μηνου λοιπόν! Γίνε καλύτερος άνθρωπος και που ξέρεις... μέσα σε όλα μπορεί να βρεις και λίγη από εκείνη την ανεμελιά που (κακά τα ψέματα) όλους μας έχει λείψει μεγαλώνοντας!
Όχι, όχι, όχι...αυτό δεν είναι ένα κείμενο νοσταλγικό, δεν μιλάει για την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, ή την άγνοια κινδύνου. Δεν είναι ώρα να γκρινιάξω για το γεγονός ότι μεγαλώνω, ούτε να αναθεματίσω για τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή των ενηλίκων. #not
Το ό,τι μεγάλωσα μου αρέσει πολύ και συνειδητά πλέον προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αντιγράφοντας το μωρό μου. Γιατί τα μικρά πλασματάκια:
Χαίρονται με τα βασικά! Τα ματάκια τους λάμπουν από ευτυχία απλά και μόνο επειδή κοιτούν τη μαμά τους. Ένα αυτοκόλλητο μπορεί να γίνει όλος ο κόσμος τους. Και σκάνε από ενθουσιασμό βλέποντας για πρώτη φορά ένα άλογο! (true story!)
Ξεχνάνε γρήγορα! Μπορεί να τους πάρεις το τηλεκοντρόλ μέσα από τα χέρια, να τους φωνάξεις για μια ζαβολιά, να τους πάρεις το κουτάλι πριν γίνει στη σαλοκουζίνα ο πόλεμος των άστρων. Θα κλάψουν γοερά. Μα χρειάζεται ένα μόνο δευτερόλεπτο για να βρεθεί κάτι άλλο που θα αποσπάσει το ενδιαφέρον τους και θα ξεχάσουν την αιτία που τους τάραξε δια παντός. Δια παντός!
Επιμένουν! Με μια επιμονή ασύλληπτη, άνευ προηγουμένου. Έχεις αναρωτηθεί πόσες προσπάθειες χρειάστηκαν μέχρι να κάνουν αυτό το πολυπόθητο "πρώτο βήμα"; Πόσες αποτυχημένες απόπειρες, πόσες πτώσεις... Κι όμως δεν τα παρατούν. Μέχρι να τα καταφέρουν. Για φέρε τώρα στα μέτρα των μεγάλων αυτή την επιμονή! Πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε!
Ακολούθησε κι εσύ το παράδειγμα του 18μηνου λοιπόν! Γίνε καλύτερος άνθρωπος και που ξέρεις... μέσα σε όλα μπορεί να βρεις και λίγη από εκείνη την ανεμελιά που (κακά τα ψέματα) όλους μας έχει λείψει μεγαλώνοντας!
