20 Νοε 2011

Η γυναικα της Πατρας

Η Πανωραια. Η πορνη. Η Πατρινια. Οι ιστοριες της. Οι τραγωδιες της. Οι επιτυχιες της. Η μοναξια της.
Αυτο το τελευταιο μου εμεινε απο τη θεατρικη παρασταση που μολις παρακολουθησα. Στενοχωριεμαι στην εικονα ενος ανθρωπου που ποναει μονος του, στη σκοτινια του σπιτιου του. Με χαλαει μια φιγουρα που βλεπει τηλεοραση στο αδειο δωματιο και ξερει απ' εξω τις ατακες της ταινιας που παρακολουθει λεγοντας τες πριν τον πρωταγωνιστη.
Ολα τ' αλλα ειναι παραφιλολογια. Μια παρασταση δε γινεται συγκλονιστικη επειδη ακουγεται η λεξη π***ανα 125 φορες (σου εχω πει οτι σιχαινομαι το βρισιμο?), ουτε τολμηρη επειδη μια δυο φορες διασχιζει τη σκηνη διμετρο τραβεστι με κατακοκκινες γοβες.
Συγχαρητηρια αξιζουν στην πρωταγωνιστρια, Ελενη Κοκκιδου, για την εξαιρετικη ερμηνεια. Η ιδια της επανω στη σκηνη ηταν και συγκλονιστικη και τολμηρη.

17 Νοε 2011

Τέλος Εποχής!

Τι λες τώρα...! Εδώ η είδηση που μόλις διάβασα και αφορα σε ένα από τα πιο ιστορικά ξενοδοχεία της πόλης μας. Κι εδώ η είδηση σχετικά με την παλαιότερη εφημερίδα. Διπλή θλίψη λοιπόν φίλοι μου, αφού και από τους δύο αυτούς χώρους έχω όμορφες αναμνήσεις.
Στο Μακεδονία Παλλάς, στην προ Grecotel και Classical εποχή, παιδάκι τότε έκανα τις ωραιότερες βόλτες, μπαίνοντας από την είσοδο προσωπικού και φτάνοντας στην κουζίνα, όπου με κερνούσαν πάντα τετράγωνο τοστ με πατατάκια. Το καλύτερο μου βέβαια ήταν όταν ανεβαίναμε στην κουζίνα του ρουφ γκάρντεν γιατί εκτός από υπέροχη θέα, είχε και ωραίο παγωτό!
Στη εφημερίδα Μακεδονία πάλι έκανα τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα. Βγήκα στο δρόμο και δώστου ρεπορτάζ και άγχος πολύ γιατί ήταν η πρώτη φορά που δημοσίευα κείμενα μου. Στον χρόνο που έμεινα εκεί νομίζω ότι πραγματικά έμαθα όσα πάσχιζαν να μας μάθουν τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι που με βοήθησαν, οι τότε συνάδελφοι μου, και μακάρι να μη χάσουν τις δουλειές τους.
Σκεφτόμενη όλα αυτά, αναρωτιέμαι όταν βάζει λουκέτο η ιστορία της πόλης μας -γιατί περί ιστορίας πρόκειται- που πάμε;;;

10 Νοε 2011

Περί Φεστιβάλ..

Είναι Νοέμβριος στη Θεσσαλονίκη. Έχει ξεκινήσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Το μεσήλικο αυτό Φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο...
Παλιότερα συνήθιζα να βλέπω και να γράφω. Μου αρέσει, με εκφράζει αυτή η διαδικασία: παραμονή του φεστιβάλ παίρνω το πρόγραμμα στα χέρια μου (τιμάται 1€ πλέον), παίρνω και την ειδική έκδοση, το 'Πρώτο Πλάνο', για μπούσουλα και περνώ ώρες κυκλώνοντας ταινίες και βρίσκοντας την κατάλληλη παρέα για καθεμιά. Την επόμενη μέρα και μετά την κατάλληλη επεξεργασία καταγράφω τη γνώμη μου σε κείμενο που ίσως κάποιος αναγνώστης μου βρει ενδιαφέρον. Το 2008, στα φόρτε μου τότε, είχα κάνει ολόκληρη θεματική ενότητα.
Έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ίσως βάρυνα κι εγώ. Συνέχιζα να βλέπω. Σταμάτησα να γράφω.
Φέτος, πάλι πήρα το πρόγραμμα στα χέρια μου, πήρα και την ειδική έκδοση το 'Πρώτο Πλάνο' για μπούσουλα. Πέρασα ώρες κυκλώνοντας ταινίες, αλλά δεν νομίζω ότι θα δω κάποια από αυτές.
Κλείνοντας, έχω να προτείνω για κάθε ενδιαφερόμενο αυτό. Μιά από τις ταινίες που κύκλωσα και προβάλλεται αύριο βράδυ.

4 Νοε 2011

Μελάνι στο δέρμα

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό περνά από το μυαλό μου η ιδέα να κάνω τατουάζ. Το σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια, πριν το τατουάζ γίνει μόδα και αρχίσουν όλοι να σημαδεύονται στα καλά καθούμενα άνευ λόγου και αιτίας.
Αλήθεια, τί μόδα είναι αυτή; Πιστεύω ότι είμαι το τελευταίο άτομο που δεν έχω ακόμα τρυπηθεί. Άντε και κανα-δυο άλλοι που ξέρω. Το παρατήρησα κυρίως φέτος το καλοκαίρι: το τατουα-τζίδικο είναι η νέα παιδική χαρά. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο το super extreme της εποχής ήταν να βάψεις τα μαλλιά σου με χρωμοσαμπουάν...! Σήμερα όλοι από μικροί έχουν και δυο και τρία τατουάζ και σκέφτονται το επόμενο.. εκστασιασμένοι, σαν να ανακάλυψαν τον τροχό!
Εγώ ξέρω καλά τι θα κάνω, για το που ακριβώς δεν είμαι σίγουρη, σίγουρα όχι σε σημείο που θα μπορώ να το δείχνω και να καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι.
Κάθε χρόνο όμως το αφήνω εξαιτίας της (παράλογης;) φοβίας μου για τις βελόνες. Λες να το τολμήσω φέτος; Αλήθεια πονάει..;