Μήπως τελικά "καραντίνα" ήταν η κανονικότητα μας;

Μήπως τελικά "καραντίνα" ήταν η κανονικότητα μας; Μήπως τώρα μπορούμε να δούμε πιο καθαρά, να μυρίσουμε πιο δυνατά, να νοιώσουμε πιο αληθινά;

Ξεκίνησα το πρωί για το "νούμερο 6" μου, αρκετά νωρίς για να αποφύγω το συνωστισμό. Καθώς έστελνα το sms σκεφτόμουν για άλλη μια φορά ότι η συγκεκριμένη διαδικασία δεν μου αρέσει καθόλου. Καλώς ή κακώς νοιώθω μια επικριτική ματιά να με καρφώνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού, έναν αδιόρατο έλεγχο: "πάλι θα βγει αυτή!" Πες το περιορισμό ελευθερίας, πές το έλεγχο συμπεριφοράς, πες το όπως θες, εγώ έτσι το εκλαμβάνω.

Ήταν μια όμορφη μέρα και ο κόσμος έξω, αν και πρωί, ήταν πολύς. Πολύς, αλλά σωστός. Προσεχτικός. Σκέφτηκα ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πανέμορφη περιοχή δίπλα στη θάλασσα, γιατί λοιπόν να μην την εκμεταλλευτεί ο καθένας; Είπα δυο-τρεις καλημέρες σε γείτονες και χαιρέτισα γνωστούς που συνάντησα τυχαία στο δρόμο. Από απόσταση 2 μέτρων, φυσικά.

Και τότε σε μια ανύποπτη στιγμή, χωρίς να καταλάβω καλά καλά πώς έγινε, έλαμψε η αλήθεια στα μάτια μου.

Έπρεπε τελικά να περιοριστούμε για να απελευθερωθούμε! Έπρεπε οι μετακινήσεις μας να χαρακτηριστούν από ένα νούμερο, για να τις αξιοποιήσουμε σωστά! Έπρεπε να είναι μετρημένες για να είναι ουσιαστικές!

Ποτέ άλλοτε δεν είδα τόσους ανθρώπους να αθλούνται να τρέχουν, να ποδηλατούν, να κάνουν τζόκινγκ ή απλά να περπατάνε. Ποτέ άλλοτε δεν είδα ολόκληρες οικογένειες να κάνουν τη βόλτα τους όλοι μαζί, μπαμπάς - μαμά - παιδί, να μιλάνε, να γελάνε. Ποτέ δεν είχα προσέξει πόσα αγριολούλουδα γεμίζει η γειτονιά μας Απρίλιο μήνα!

Έχουμε απελευθερωθεί από μια κανονικότητα που μας περιόριζε. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, απαραίτητες δε λέω. μας είχαν οδηγήσει σε μια σχεδόν τυπική συμπεριφορά με κανόνες και πλαίσια. Οι κοινωνικές υποχρεώσεις και οι δραστηριότητες απορροφούσαν με τη σειρά τους κάθε λεπτό του διαθέσιμου χρόνου μας. Τα διάφορα πρότυπα και στερεότυπα μας κατέπνιγαν.

Μας χρειαζόταν ο εγκλεισμός για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Για να θυμηθούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Και τώρα που το καταλάβαμε ας αλλάξουμε. 

Τώρα λοιπόν που θα επιστρέψουμε στη "νέα κανονικότητα", εγώ σκοπεύω να ζήσω τη ζωή που μου αξίζει. Το ίδιο προτείνω να κάνεις κι εσύ!