Όταν ήμουν μικρή, ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Δεν πολυμιλούσα. Μια μέρα ο παππούς μου μου είχε πει: "όποιος δεν λέει ότι πεινάει, μένει νηστικός". Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήθελε να πετύχει: και ντροπαλή παρέμεινα και με έκανε να αισθάνομαι άσχημα γι αυτή μου τη συστολή.
Ο παππούς έφυγε πριν πολλά χρόνια, ωστόσο αυτή η φράση έμεινε να βουίζει μέσα στο μυαλό μου για καιρό. Στην πραγματικότητα, δεν την ξέχασα ποτέ. Μεγαλώνοντας βρέθηκα σε καταστάσεις που την επικαλέστηκα και έπεισα τον εαυτό μου να διεκδικήσει πράγματα. Μεγαλώνοντας κι άλλο (!) υιοθέτησα και ένα άλλο ρητό, που λέει "μισή ντροπή δική μου, μισή δική σου" και απέβαλλα και τους τελευταίους ενδοιασμούς μου.
Σήμερα, έχοντας ωριμάσει προσωπικά και επαγγελματικά, πρεσβεύω πως "αν δε ρωτήσεις η απάντηση θα είναι πάντα ΟΧΙ" (εγώ και ο Steve Jobs!). Με ευγένεια, καλοσύνη αλλά και ελεγχόμενη ένταση, εάν και εφόσον χρειαστεί, μπορώ να διεκδικήσω το καλύτερο για τον εαυτό μου.
Βρες λοιπόν το θάρρος να απευθυνθείς στους ανθρώπους, να μπεις στην προσωπική τους σφαίρα και να τους κάνεις να δουν τα πράγματα από τη δική σου οπτική γωνία. Γιατί κακά τα ψέματα, κανείς, όσο και αν σε αγαπάει, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει δεν μπορεί να μπει στο μυαλό σου και να φανταστεί τί χρειάζεσαι, πώς να σε διευκολύνει και τί να σου δώσει. Πόσο μάλλον να αναλάβει δράση... Όπως είχα γράψει άλλοτε, όλοι μας έχουμε θόρυβο μέσα στο μυαλό μας. Μέσα σε αυτή τη φασαρία, κάνε τη φωνή σου να ακουστεί!
Συνοψίζοντας σε μια φράση, που είπα πρόσφατα σε μια σχετική κουβέντα "οι άνθρωποι δεν σου χαρίζονται, πρέπει να τους κερδίσεις". Και σε τελική ανάλυση, αυτό θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου εάν μπορούσα να τον συναντήσω.
