Σ'αυτό ο σκηνοθέτης προϊδέασε το κοινό του: "i've taped this film by myself, using the long tape, so some of you may find it boring", είπε σε άπταιστα Κορεάτικα.
Βαρετό δεν ήταν, λίγο κουραστικό όμως. Αν και δεν ξέρω τι με κούρασε περισσότερο: η απόλυτη έλλειψη μουσικής -ακόμα κ από τους τίτλους αρχής και τέλους- ή τα σταθερά πλάνα της πάντοτε ακίνητης κάμερας;
Εκεί που τίποτα δε φαινόταν να ταράζει την καθημερινότητα στις φοιτητικές εστίες της Σεούλ, έγινε ξαφνικά το 'μπαμ' (ή καλύτερα το 'γκντουπ') που έβαλε το μυαλό μου σε τροχιά. Πότε αξίζει να γίνεις δολοφόνος; Όταν σε κλέβουν; Όταν σε κοροϊδεύουν; Όταν ξεμένεις από λεφτά και στέγη και πρέπει κάτι να κάνεις για να ζήσεις;
Αυτό που δεν κατάφερα είναι να συνδέσω τον τίτλο με το νόημα του έργου:
"Μια σκούπα γίνεται χρυσόψαρο".
Δοκίμασα να βρω τον συμβολισμό, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά το τέλος του έργου σκέφτηκα όλο το στόρι ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή, μήπως κρύβεται εκεί κάτι... ούτε! (sorry Hioungk-nim your catherine cannot think Korean).
Για την Κορέα δεν έμαθα και πολλά καινούργια πράγματα, λίγο πολύ ήξερα ότι έχουν πολλή φτώχεια, πολλές πόρνες, ότι αντί για χειραψία κάνουν υπόκλιση. Α, τους μεγαλύτερους από σεβασμό τους φωνάζουν "Χιουνγκ-νιμ" και όχι με το όνομα τους. Και οι φοιτητικές εστίες είναι πολύ χειρότερες ακόμη και από αυτές του ΑΠΘ.
Προς το τέλος της ταινίας ο ήρωας αφού αυτοϊκανοποιήθηκε (sic) τάισε τα χρυσόψαρα στη γυάλα. Αψυχολόγητο.. έζησα να το δω κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου