Hello everybody! It's been a while! Τι λίγο δηλαδή... έχουν περάσει εννέα μήνες από την τελευταία μου δημοσίευση. Εννέα ολόκληροι μήνες.
Μου φαίνεται πως αυτούς τους εννέα μήνες μεγαλώσαμε απότομα. Βιώσαμε μια κουρασμένη Άνοιξη, που δεν ήταν Άνοιξη με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά κλείσιμο βαθύ στα σπίτια μας και στον εαυτό μας. Ακολούθησε ένα καλοκαίρι που προσπαθήσαμε να ξαναβρούμε τον ήλιο και να μεταβολίσουμε τους φόβους μας σε αισιοδοξία. Και όπως η Γη γυρίζει, άλλαξε η εποχή και ξαναήρθε το φθινόπωρο και ξανάρχισε η ίδια ιστορία: τα μακάβρια στατιστικά, η ανησυχία και η έντονη πια απορία πότε θα τελειώσει όλο αυτό που ζούμε.
Αλλαγή σκηνικού
Είναι Νοέμβριος, ο αγαπημένος μου μήνας του έτους. Σήμερα έχω τη γιορτή μου. Δεν αφήνω κανενός είδους κακή είδηση να με επηρεάσει - και πίστεψε με έχω ακούσει κάμποσες τον τελευταίο καιρό. Αντιθέτως, ξαναρχίζω αυτό που ξεκίνησα στο μακρινό 2008 και νοιώθω ότι έχω αφήσει στη μέση.
Πες με αλλόκοτη, αλλά κλείνω αυτό το -κατά τ' άλλα αισιόδοξο- post με ένα ηλιοβασίλεμα. Απο αυτά τα υπέροχα. Μια φωτογραφία που συγκεντρώνει πολλά από αυτά που λατρεύω.
υγ. αν έφτασες μέχρι εδώ, κάνε μου ένα όμορφο σχόλιο για να συνεχίσω!
