29 Σεπ 2010

Είδα κάτι που μ'άρεσε!

Είδα πρωί πρωί το ουράνιο τόξο!
Ξεπηδούσε μέσα από τη θάλασσα, διέγραφε ένα τεράστιο τόξο στον ουρανό και χανόταν κάπου προς το καραμπουρνάκι. Όλα τριγύρω ήρεμα και γαλήνια. Βάρκες αραγμένες στην μαρίνα της Αρετσούς, κάποιοι γλάροι που πετούσαν στον γκρι ουρανό, μια διάχυτη μουντάδα που προσπαθούσαν να τρυπήσουν οι ακτίνες του ήλιου.
Το μεγαλείο της φύσης - οι μικρές χαρές που σε κάνουν να χαμογελάς σαν παιδί!

23 Σεπ 2010

If you talk too much my head will explode

Πότε η καλοπροαίρετη κριτική γίνεται πλάκα;
Και πότε η πλακίτσα καταντάει ενοχλητική;
Ποια είναι εκείνα τα λεπτά σημεία που σε κάνουν να αναρωτηθείς τα βαθύτερα αίτια;
Τι κρύβεται μέσα σου όταν μιλάς κι όταν ακούς;
Προς τι τόση εμμονή;
(Φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν ακούγοντας People In Planes)

21 Σεπ 2010

Salt

Spoiler alert - μη συνεχίζεις την ανάγνωση αν σκοπεύεις να δεις την ταινία.
Η Αντζελίνα ξανθιά. Η Αντζελίνα μελαχροινή. Η Αντζελίνα δημιουργεί αυτοσχέδιες βόμβες. Η Αντζελίνα πηδάει από νταλίκα σε φορτηγό. Εν κινήση. Η Αντζελίνα κρέμεται από ψηλό κτίριο. Η Αντζελίνα το σκάει από περιπολικό. Εν κινήση. Και μετά η Αντζελίνα σκοτώνει κόσμο σαν να'ταν κουνούπια. Η Αντζελίνα μιλάει ρωσικά. Η Αντζελίνα είναι ρωσίδα. Η Αντζελίνα δεν είναι ρωσίδα. Ουφ! Πόση Αντζελίνα ν'αντέξει κανείς;

17 Σεπ 2010

Is this the real life? Is this just fantasy...?

Βρίσκομαι σε ένα λεωφορείο. Τουριστικό. Όχι όμως σαν τ'αλλα. Ευρύχωρο, κλιματιζόμενο, με λευκές δερμάτινες πολυθρόνες, με ατομικό τραπεζάκι και διάδρομους ανάμεσα.
Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Λίγο παραπέρα κάποιος κύριος και λίγο πιο μπροστά μπορώ να διακρίνω την πλάτη μιας εύσωμης κυρίας.
Έξαφνα, μια εντυπωσιακή ξανθιά (υπαρκτό πρόσωπο του κύκλου μου, δικηγόρος -ονόματα δε λέμε!) αρπάζει το μικρόφωνο και σαν άλλος ξεναγός παίρνει το λόγο: "Είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ρίξτε μια τελευταία ματιά, αποχαιρετήστε το τοπίο γύρω σας. Φεύγουμε".
Η επιθετική σιγουριά στη φωνή της και η απαίτηση να υπακούσουμε με κάνουν να ξυπνησω τρομαγμένη.

16 Σεπ 2010

Που είναι;

Που είναι το αυτοσχέδιο πάρκινγκ του οδοστρώματος της παραλίας;
Που είναι τα φουσκωτά μπαλόνια με λούτρινο ζωάκι στο εσωτερικό;
Που είναι τα πλήθη κόσμου που (θα πρεπε να) κατακλύζουν την πλατεία της ΧΑΝΘ;
Που είναι τα παραγεμισμένα λεωφορεία που δεν ανοίγουν τις πόρτες στη στάση 'στρατηγείο';
Που είναι τα τουριστικά λεωφορεία; Το μποτιλιάρισμα; Τα λουκάνικα; Οι μπύρες;
Δεν έχουμε έκθεση σ'αυτή την πόλη;

13 Σεπ 2010

1 euro το λεπτό!

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί! Πήγα στους Placebo. Το γιουχάρισμα που ακούστηκε και το μπουκάλι που εκσφενδονίστηκε... δεν υπάρχει!
Έφτασα καθυστερημένη, στις 9.20, δεν άκουσα το 'every you - every me', δεν άκουσα τις φιλοφρονήσεις περί δημοκρατίας και πνεύματος. Και λίγο αργότερα δεν κατάλαβα ότι το πεντάλεπτο διάλειμμα δεν ήταν απλά διάλειμμα, αλλά το τέλος της συναυλίας. Εξάλλου δεν είχε ακουστεί το αγαπημένο μου 'special K', το 'for what it's worth' (ή μήπως ούτε αυτό το πρόλαβα;)
Μόνο όταν άναψαν τα φώτα και εμφανίστηκαν οι τεχνικοί στη σκηνή πήγε το μυαλό όλων μας στο κακό! Η ώρα ήταν 10.00. 'Αντε πες στους έλληνες φανς ότι από τις δέκα θα αφήσουν την κερκίδα και θα πάνε σπιτάκι τους για ύπνο. Χα!

Ήταν μακράν η χειρότερη συναυλία όλων των εποχών στην πόλη μας. Οι placebo έφυγαν αφήνοντας τις χειρότερες εντυπώσεις, δε σεβάστηκαν τις κάμποσες χιλιάδες κόσμου που ήταν αποκάτω, και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό.
Έτσι την πάθαμε και τότε στο περίπτερο-μπαλόνι της έκθεσης -δε θυμάμαι ποια χρονιά-, έτσι την πάθαμε και τώρα. (τότε ήταν η αποπνικτική ζέστη και ο κακός ήχος που μας σκότωσε).

Συμπέρασμα: κομμένοι οι placebo! για συναυλία ούτε λόγος ξανά. για το mp3, μμμ.. καλύτερα να ακούσω sonic youth.