18 Μαΐ 2015

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι.

Μια απο τις  τυραννιες μου ειναι οτι δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ για να διαβάσω ένα βιβλίο. Κι όμως υπάρχει ένα αναγνωσμα, μια ερωτική ιστορία -παραμύθι ή όνειρο δεν ξέρω- που πάντα γυρνάει στο μυαλό μου και νύχτες όπως η σημερινή το πιάνω ξανά στα χέρια μου.



Αναρωτιέται ο μεταφραστής: "πραγματικά ποια αρετη -βαρύτητα ή ελαφρότητα- ανταποκρίνεται καλυτερα στην ανθρώπινη μοίρα; Και που σταματάει το σοβαρό για να παραχωρήσει τη θέση του στο επιπόλαιο και αντιστρόφως;"
Η "αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι" ειναι στ' αλήθεια μια ερωτική ιστορία, κι ας μην το ξέρουν πολλοί. Μέσα απο την ομολογουμένως δύσκολη γλώσσα του ο Κούντερα περιγράφει το πάθος, (δεν) κατακρίνει το λάθος και εμβαθύνει στην ψυχή. "Η ψυχή άλλωστε δεν ειναι παρά η δραστηριότητα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου". Μιλάει για τη ντροπή, για την πρώτη προδοσια "που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, άλλες προδοσίες που καθεμία μας απομακρύνει ολοένα και περισσότερο απο το σημείο της αρχικής προδοσίας", και για τη μέθη που προκύπτει απο την ομορφιά και την επιθυμία. Μιλά και για το θάνατο, την απώλεια, αν και οι γυναίκες που αγαπήθηκαν δεν πεθαίνουν ποτέ...
Και όπως πάντα, ένας γλυκός ύπνος τα γιατρεύει ολα...
"Καθισμένος στο κρεβάτι του κοιτάζει τη γυναίκα του που ήταν ξαπλωμένη πλάι του και του έσφιγγε το χέρι μες στον ύπνο της. Δοκίμαζε έναν ανεξήγητο έρωτα γι αυτήν.τη στιγμή εκείνη ο ύπνος της πρεπει να ήταν πολυ ελαφρύς γιατι άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αγριωπο. 
-Τι κοιτάζεις, ρώτησε.
Ήξερε οτι δεν έπρεπε να τη ξυπνήσει αλλά να την ξαναφέρει στον ύπνο. Προσπάθησε να της απαντήσει με λέξεις που θα άναβαν στη σκέψη της τον σπινθήρα ενός νέου ονείρου.
-Κοιτάζω τα αστέρια, είπε.
-Μου λες ψέματα, δεν κοιτάζεις τα αστέρια, κοιτάζεις χάμω.
-Αφού ειμαστε στο αεροπλάνο, τα αστέρια ειναι απο κάτω μας.
-Α! Α!, έκανε η Τερέζα. Έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι του Τομας και αποκοιμήθηκε πάλι. Ο Τομας ήξερε οτι τωρα η Τερέζα κοίταζε κάτω απο το παραθυράκι ενός αεροπλάνου που πετούσε τόσο ψηλά, πάνω απο τα αστέρια".


3 Μαΐ 2015

Περί απώλειας...

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι ο Φρεντυ δε μπλέκεται στα πόδια σου πια και οτι έχεις ώρα  -δεν ξέρεις πόση- να νοιωσεις γρατζουνιες στο παντελονι σου. Κι οταν ρωτάς τους γύρω σου που πήγε, κανείς δεν έχει να σου δώσει μια υπευθυνη απάντηση.
Παίρνεις τους δρόμους με την ελπίδα να τον βρεις. Ακολουθείς τη γνώριμη διαδρομή, αυτη που συνηθίζατε να κάνετε, αλλά τίποτα. Ξανακάνεις τον κύκλο και αυτη τη φορά παρεκκλινεις, μπαίνεις στα σημεία που αυτός ήθελε, αλλά εσύ δεν τον άφηνες να πάει. Τίποτα και πάλι. Αποφασιζεις να πας αλλού, σε μέρη που δεν πήγατε ποτέ μαζί. Κι ας μη τα ξέρει. Ίσως να τα ανακάλυψε. Ίσως τον βρεις εκει.
Περπατάς σκυφτός για να τσεκάρεις το δρόμο. Ψέματα. Περπατάς σκυφτός γιατι βαραινεις απο τις σκέψεις. Σκέφτεσαι ποσες φορές τον αγνοησες, σκέφτεσαι ποσες φορές δεν του δωσες σημασία γιατι ήσουν κουρασμένη, μπουχτισμένη, πονοκεφαλιασμενη. Σκέφτεσαι ποσες φορές προσπάθησε να σε συνεφέρει με τον τροπο του. Και σημασία δεν έδωσες. Νοιωθεις για πρώτη φορά τι ειναι πραγματικά σημαντικό.
Και η ώρα περνά. Έχουν ερθει μεσάνυχτα. Ειναι άσκοπο πια. Γυρίζεις στο σπίτι, ξαπλωνεις, αλλά δεν έχεις ύπνο. Χαζευεις τα αντικείμενα γύρω σου. Τα πάντα φαίνονται τεραςτια. Παραμορφώνονται. Ολα γυρίζουν. Το μυαλό τρέχει. Δεν ειναι αυτός, εισαι ΕΣΥ που έχεις χαθεί.
Νωρις το πρωι ακούς θόρυβο στην πόρτα. Ανοίγεις και τον βλέπεις, κατα τρομαγμένο και βρώμικο. Ορμάει καταπάνω σου και σου γλύφει με μανία το πρόσωπο. Ειναι αλμυρό. Σου ζητάει συγνώμη. Συγνώμη γιατι χάθηκε. Συγνώμη γιατι αφέθηκε, ξέχασε τι ειναι σημαντικό, παρασύρθηκε και χάθηκε.

Αντί φωτό: http://youtu.be/OkrVNaf7UWk