Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι.

Μια απο τις  τυραννιες μου ειναι οτι δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ για να διαβάσω ένα βιβλίο. Κι όμως υπάρχει ένα αναγνωσμα, μια ερωτική ιστορία -παραμύθι ή όνειρο δεν ξέρω- που πάντα γυρνάει στο μυαλό μου και νύχτες όπως η σημερινή το πιάνω ξανά στα χέρια μου.

Αναρωτιέται ο μεταφραστής: "πραγματικά ποια αρετη -βαρύτητα ή ελαφρότητα- ανταποκρίνεται καλυτερα στην ανθρώπινη μοίρα; Και που σταματάει το σοβαρό για να παραχωρήσει τη θέση του στο επιπόλαιο και αντιστρόφως;"

Η "αβάσταχτη ελαφρότητα του ειναι" ειναι στ' αλήθεια μια ερωτική ιστορία, κι ας μην το ξέρουν πολλοί. Μέσα απο την ομολογουμένως δύσκολη γλώσσα του ο Κούντερα περιγράφει το πάθος, (δεν) κατακρίνει το λάθος και εμβαθύνει στην ψυχή. "Η ψυχή άλλωστε δεν ειναι παρά η δραστηριότητα της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου". Μιλάει για τη ντροπή, για την πρώτη προδοσια "που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, άλλες προδοσίες που καθεμία μας απομακρύνει ολοένα και περισσότερο απο το σημείο της αρχικής προδοσίας", και για τη μέθη που προκύπτει απο την ομορφιά και την επιθυμία. Μιλά και για το θάνατο, την απώλεια, αν και οι γυναίκες που αγαπήθηκαν δεν πεθαίνουν ποτέ...

Και όπως πάντα, ένας γλυκός ύπνος τα γιατρεύει ολα...

"Καθισμένος στο κρεβάτι του κοιτάζει τη γυναίκα του που ήταν ξαπλωμένη πλάι του και του έσφιγγε το χέρι μες στον ύπνο της. Δοκίμαζε έναν ανεξήγητο έρωτα γι αυτήν.τη στιγμή εκείνη ο ύπνος της πρεπει να ήταν πολυ ελαφρύς γιατι άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αγριωπο. 

-Τι κοιτάζεις, ρώτησε.

Ήξερε οτι δεν έπρεπε να τη ξυπνήσει αλλά να την ξαναφέρει στον ύπνο. Προσπάθησε να της απαντήσει με λέξεις που θα άναβαν στη σκέψη της τον σπινθήρα ενός νέου ονείρου.

-Κοιτάζω τα αστέρια, είπε.

-Μου λες ψέματα, δεν κοιτάζεις τα αστέρια, κοιτάζεις χάμω.

-Αφού ειμαστε στο αεροπλάνο, τα αστέρια ειναι απο κάτω μας.

-Α! Α!, έκανε η Τερέζα. Έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι του Τομας και αποκοιμήθηκε πάλι. Ο Τομας ήξερε οτι τωρα η Τερέζα κοίταζε κάτω απο το παραθυράκι ενός αεροπλάνου που πετούσε τόσο ψηλά, πάνω απο τα αστέρια".

Περί απώλειας...

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι ο Φρεντυ δε μπλέκεται στα πόδια σου πια και οτι έχεις ώρα  -δεν ξέρεις πόση- να νοιωσεις γρατζουνιες στο παντελονι σου. Κι οταν ρωτάς τους γύρω σου που πήγε, κανείς δεν έχει να σου δώσει μια υπευθυνη απάντηση.

Παίρνεις τους δρόμους με την ελπίδα να τον βρεις. Ακολουθείς τη γνώριμη διαδρομή, αυτη που συνηθίζατε να κάνετε, αλλά τίποτα. Ξανακάνεις τον κύκλο και αυτη τη φορά παρεκκλινεις, μπαίνεις στα σημεία που αυτός ήθελε, αλλά εσύ δεν τον άφηνες να πάει. Τίποτα και πάλι. Αποφασιζεις να πας αλλού, σε μέρη που δεν πήγατε ποτέ μαζί. Κι ας μη τα ξέρει. Ίσως να τα ανακάλυψε. Ίσως τον βρεις εκει.

Περπατάς σκυφτός για να τσεκάρεις το δρόμο. Ψέματα. Περπατάς σκυφτός γιατι βαραινεις απο τις σκέψεις. Σκέφτεσαι ποσες φορές τον αγνοησες, σκέφτεσαι ποσες φορές δεν του δωσες σημασία γιατι ήσουν κουρασμένη, μπουχτισμένη, πονοκεφαλιασμενη. Σκέφτεσαι ποσες φορές προσπάθησε να σε συνεφέρει με τον τροπο του. Και σημασία δεν έδωσες. Νοιωθεις για πρώτη φορά τι ειναι πραγματικά σημαντικό.

Και η ώρα περνά. Έχουν ερθει μεσάνυχτα. Ειναι άσκοπο πια. Γυρίζεις στο σπίτι, ξαπλωνεις, αλλά δεν έχεις ύπνο. Χαζευεις τα αντικείμενα γύρω σου. Τα πάντα φαίνονται τεραςτια. Παραμορφώνονται. Ολα γυρίζουν. Το μυαλό τρέχει. Δεν ειναι αυτός, εισαι ΕΣΥ που έχεις χαθεί.

Νωρις το πρωι ακούς θόρυβο στην πόρτα. Ανοίγεις και τον βλέπεις, κατα τρομαγμένο και βρώμικο. Ορμάει καταπάνω σου και σου γλύφει με μανία το πρόσωπο. Ειναι αλμυρό. Σου ζητάει συγνώμη. Συγνώμη γιατι χάθηκε. Συγνώμη γιατι αφέθηκε, ξέχασε τι ειναι σημαντικό, παρασύρθηκε και χάθηκε.

Αντί φωτό: http://youtu.be/OkrVNaf7UWk

Η δουλεια δεν ειναι τύχη!

Οταν ακούω ανθρώπους να μου λένε οτι "ειμαι τυχερή που δουλεύω" φαντάζομαι τον εαυτό μου να βγαίνει απο το σώμα μου, να τους αρπάζει απο το λαιμό και να τους χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο μέχρι να σπάσει.

Καταρχήν ας πάρουμε ως δεδομένο οτι, ΝΑΙ, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν υπάρχουν δουλειές, οι αμοιβές ειναι τραγικές, δεν υπάρχει ασφάλιση, ούτε εξασφάλιση. Αντιθέτως, επικρατεί η υπερεκμετάλλευση, μπλα μπλα, μπλα... Δεκτά όλα αυτά.

Και τι κανείς; πως αντιδράς;

Κάθεσαι σπιτάκι σου; Επειδή δε σε συμφέρει να δουλεύεις για 400 ψωρο-ευρώ; Και στο κάτω κάτω τι ειςαι; Κορόιδο εισαι να σε δουλεύουνε; Και κάθεσαι στο ταμείο για κανα χρόνο και μετα θα δεις... Με λίγη τύχη κάτι θα βρεθεί μετα...

What the fuck!?

Δηλαδή, η αξία και οι ικανότητες δεν παίζουν κανένα ρόλο; Δηλαδή, όλη αυτη η προσπάθεια δεν μετράει; Το αίμα που μας πάει καθημερινά δε μετράει; Ε λοιπόν ως εργαζόμενη την τελευταία 15ετια σας πληροφορώ οτι η τύχη δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός οτι δουλεύω. 

Άντε, ίσως να διευκολύνει στην αρχή, ίσως απο τύχη να δοθεί μια ευκαιρία. (αν και προσωπικα πιςτευω οτι η τύχη δε χαρίζεται στον καθένα, αλλά ευνοεί τους τολμηρούς. Αυτούς που ψάχνουν, αυτούς που φέρνουν τα πάνω κάτω για να βρουν την άκρη τους).

Και μετα, αφού βρεις την ευκαιρία, χρειάζεται σθενος και ικανότητες και υπομονή και γερό στομάχι. Guts που λένε και οι ξένοι! Αν δεν αποδείξεις την αξία σου δεν θα επιβιώσεις σε καμία δουλειά ούτε για μια μερα. Όση τύχη κι αν έχεις. 

Κι ακόμα παραπάνω χρειάζεται να βγεις απο τη βόλεψη σου -your comfort zone που λέμε- που σημαίνει να ξυπνήσεις πιο νωρίς, να δουλέψεις πιο πολυ, να μετακινηθείς πιο μακριά, whatever..

Μόνο έτσι θα αποδείξεις την αξία σου, θα διατηρήσεις τη δουλεια σου. Και δε θα εισαι απλά ένας τυχερός που έχει δουλεια, αλλά ένας αξιόλογος επαγγελματίας που θα μπορεί να διεκδικεί το καλύτερο!

Disclaimer:

-Δουλεύω ανελλιπώς απο το 2001 πριν καν πάρω πτυχίο

-Κάποιες απο τις ασχολίες μου δεν είχαν καμία σχέση με το αντικείμενο μου, ήταν καθαρά βιοποριστικές. Εχω φτιάξει ακόμα και βιογραφικό χωρίς αναφορά του πτυχίου

-Απο τύχη, μέχρι 1+1 στο Τζόκερ

-Ναι, κι εμένα κάποιος με πρότεινε στη δουλεια που ειμαι σήμερα. Γιατι όμως εμένα; Think about it!

-Γράφοντας το κείμενο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση οτι απευθύνομαι σε γονείς, τους υπερτατους καθοδηγητές γνώμης που κάνουν τα παιδιά τους κυριολεκτικά σαν τα μούτρα τους.

Η Μεγάλη Τρίτη και η παρεξηγημένη Κασσιανή!

Μέρα που είναι σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, σε όλες τις εκκλησίες της χώρας ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής. Ποια ήταν όμως η Κασσιανή; Όλοι μας την ξέρουμε, μα στην πραγματικότητα κανένας δεν την ξέρει. Διάβασα την ιστορία της στο διαδίκτυο και την εξιστορώ σε δική μου ελεύθερη απόδοση.

Καταρχάς, ας θεωρήσουμε δεδομένο ότι η Κασσιανή ήταν πανέμορφη. Από εκείνες της γυναίκες που γυρίζεις να τις κοιτάξεις. Εντυπωσιακή, με όποιον τρόπο  μια γυναίκα μπορεί να ήταν εντυπωσιακή πίσω στο 800μΧ. Επιπλέον, ήταν πάρα πολύ έξυπνη.
Double Trouble..
Κάποια στιγμή λοιπόν, γύρω στο 820μΧ ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Θεοδόσιος αποφάσισε να κάνει το κέφι της μαμάς και διοργάνωσε μια τελετή επιλογής νύφης στο παλάτι για να επιλέξει (αυτός ή η μαμά;) το ταίρι που του πρέπει, τη μελλοντική Αυτοκρατόρισσα!

Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια;
Η υπέρμετρη ομορφιά της Κασσιανής κέντρισε το ενδιαφέρον του Θεοδοσίου, όταν όμως αυτός της απήθυνε το λόγο, εκείνη απάντησε με μια έξυπνη ατάκα, από εκείνες που χμμ.. ευνουχίζουν τους άντρες, τους προκαλούν ανεπανόρθωτα τραύματα και τους κάνουν να κλειστούν σαν στρείδια στον εαυτό τους. Έτσι, το ειδύλλιο δεν προχώρησε...

Η πρωταγωνίστρια μας, Κασσιανή, ίδρυσε Ιερό Μοναστήρι, έγινε ηγουμένη και παρόλο που εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη με τον αυτοκράτορα, αφιέρωσε τη ζωή της στο Θεό. Χάθηκε από το προσκήνιο και το έριξε στη συγγραφή (εξού και το τροπάριο).

Εκείνος, ως κλασικός άντρας, αρκετά χρόνια αργότερα ξεπέρασε τα ψυχολογικά του και αποφάσισε να πάει στο μοναστήρι για να τη βρει.

Και στο σημείο αυτό, ας λύσουμε την παρεξήγηση:
Η Κασσιανή αντιλήφθηκε την άφιξη του και κρύφτηκε σε μια ντουλάπα για να μην τη βρει. Και δεν (επαναλαμβάνω ΔΕΝ) ξεμύτισε από εκεί όση ώρα ο Θεοδόσιος την αναζητούσε.

Κλείνοντας, για να είμαι δίκαιη και να μην που πείτε ότι καταφέρομαι κατά του ανδρικού φύλου, να συμπληρώσω ότι ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος την εντόπισε στην κρυψώνα της, αλλά σεβάστηκε την ίδια και την επιθυμία της και δεν την εξέθεσε.

Δεν εχω χρόνο για άλλο πόνο!

Οι Αμερικάνοι έχουν για ολες τις καταστάσεις μια θεωρία, μια λέξη, μια ερμηνεία. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα. Κάπως έτσι κατανοούν και ξεπερνούν τις προκλήσεις της ζωης. Κι όταν έχουν πρόβλημα δε διστάζουν να το παραδεχτούν. Και να ζητήσουν βοήθεια. Είτε αυτό αφορά στα επαγγελματικά, είτε στα κοινωνικα η στα βαθιά προσωπικά τους ζητήματα.

Paralysis by analysis: Δεν μπορείς να πάρεις τη σωστή απόφαση. Ψάχνεις την τέλεια λύση, αναζητάς την ιδανική τροπή για τη συγκεκριμένη περίσταση. Δεν τη βρίσκεις όμως. Και πελαγωνεις. Και σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι και το μόνο που καταφέρνεις ειναι να κάψεις τον εγκέφαλο σου.

Burn Out Syndrome: Χρόνιο στρες. Κυρίως εργασιακό. Που σε καταβάλλει. Αργεις να το καταλάβεις. Δουλεύεις πολυ, that's OK, μέχρι που διαπιστώνεις τη δυσλειτουργία και την κόπωση και πάλι έχεις κάψει τον εγκέφαλο σου.

Overwhelmed: αυτη ειναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι που ειλικρινά δεν εχω καταφέρει να μεταφράσω στα Ελληνικά. Ειναι αυτη η αίσθηση του να εισαι πλημμυρισμένος, νέα έχεις φτάσει "ως εδώ", να νιώθεις οτι κινδυνευεις να πνίγεις απο υποχρεώσεις η απο πράγματα και .. Guess what.. δε σου έχει απομείνει εγκεφαλικό κύτταρο.

Στον αντίποδα οι γείτονες μας οι Ιταλιανοι έχουν ένα ρητό το Dolce far Niente αν το έχεις ακουστά ή αν έτυχε να δεις την ταινία με τη Τζούλια Ρόμπερτς. The joy of doing nothing για να το καταλάβουν και οι Αμερικάνοι φίλοι μας.  Όσο και να θελω δεν μπορώ να το εφαρμόζω γιατι ούτε πεταχτά δόντια εχω, ούτε Τζούλια με φωνάζουν. Ασε που ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει το κρασί...

Γι αυτό, η τακτική που εχω υιοθετήσει πλέον ειναι αυτη: Just do it! Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν ξέρω, ίσως και να βγει σε καλο. Μπορεί και όχι!

Πρεμιέρα στις Οσκαρικές ταινίες: The Imitation Game

Ειμαστε στην καρδιά του χειμώνα, έξω κάνει κρύο, τι καλύτερο απο τα χειμωνιάτικα βραδιά παρέα με μια καλη ταινία, στο σπίτι η στο κοντινό σινεμά. Ένα όψει των βραβείων Oscar παρακολούθησα το "The imitation game", με ήρωα το μαθηματικό Άλαν Τούρινγκ.

Ταινία 100% στα μέτρα μου! Λατρεύω τις ιστορίες με επιστήμονες. Όλοι τους έχουν απίστευτα μυαλά, μπορούν να αναπτύξουν  ασύλληπτους συλλογισμός, μα όλους τους διαφεύγει η λογική καθημερινή σκέψη του μέσου ανθρώπου. Και αυτό είναι το μεγάλο τους βάσανο. 

Τον Άλαν Τουρινγκ τον πρώτο άκουσα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Και για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολυ σημασία. Τότε θυμάμαι είχαν παρουσιάσει έναν "τρελό επιστήμονα" καθισμένο μπροστά σε μια συσκευή που έμοιαζε με πιάνο και γύρω γύρω μηχανές. Και ο εκφωνητής μας είπε οτι αυτός είναι ο δημιουργός του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Του σατανικου μηχανήματος μπροστά στο οποίο περνάμε τη μισή μας μερα. Ως εκεί. Η υπόλοιπη τελετή είχε να κάνει με μουσικές, χορούς και συγκροτήματα. Δε χωρούσε αλλη επιστήμη.

Είδα την ταινία με αυξημένο ενδιαφέρον. Ενοιωσα αγωνία για την αποκωδικοποίηση του Enigma, αντίστοιχη με αυτή που θα ενοιωθα αν όντως ζούσα στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένοιωσα και την αγωνία του ήρωα να ενταχθεί στην ομάδα επιστημόνων, περισσότερο ίσως και απο τον ίδιο. Χάρηκα με τη χαρά του, πίκραθηκα με την "τιμωρία" του, όταν αποκαλύφθηκε το μυστικό του. Αχ, αυτή η πονοψυχία μου! 

Την ταινία τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε σινεφίλ, και παρόλο που δεν έχω δει ακόμα κάποια αλλη απο τις οσκαρικες πιστεύω οτι ο πρωταγωνιστής είναι ισχυρό φαβορί για το Όσκαρ α ανδρικού ρόλου.

Με μια αναζήτησή στη Wikipedia, μόλις τελείωσε το φιλμ, ενημερώθηκα και για άλλες πτυχές της ζωής και του έργου του Τουρινγκ. Κάτι που η τελετή έναρξης που ανέφερα παραπάνω δε με ενέπνευσε να κάνω. Άξιο αναφορας το παρακάτω: Ο Τουρινγκ, λέει, αυτοκτόνησε δαγκωνοντας δηλητηριασμένο Μήλο, με αφορμή το αγαπημένο παραμύθι του, τη Χιονάτη (η παράλογη σκέψη που λέγαμε;!) Λέγεται, χωρίς βέβαια να έχει επιβεβαιωθεί, οτι το λογότυπο της λατρεμενης σήμερα Apple είναι το δαγκωμένο Μήλο, ως φόρος τιμής στον άνθρωπο αυτόν: τον άνθρωπο που έφτιαξε το μηχάνημα στο οποίο περνάμε τη μισή μας μερα! 

Λίγη ψυχανάλυση!

Το 2014 ήταν μια καλή χρονια! Άκουσα επιτέλους τον εαυτό μου. Υποστήριξα τα θέλω μου με κάθε ριςκο. Έφτιαξα το σώμα μου όπως το θέλω να είναι. Ταξίδεψα για πρώτη φορά εκτός Ευρώπης. Επιβεβαιώθηκα σε επίπεδο επαγγελματικό. Έγινα νονά. Βρήκα την έμπνευση που έψαχνα. Έπιασα τα περισσότερα ψάρια. 

Και μετά ήρθε αυτό:

Ασυναίσθητα έφτιαξα και ένωσα τις τελειες. Και προέκυψε το καρδιογράφημα. Και έμεινα να απορώ... Και αφού κοίταξα και ξανά κοίταξα, αφού ρώτησα και διαπραγματεύτηκα με τον εαυτό μου κατάλαβα. Στις αρχές του Μαρτίου ξεκίνησε μια πολυ δύσκολη εργασιακή περίοδος που με κατέβαλε. Το Σεπτέμβρη πάλι διέκοψα σχετικά βίαια μια θεραπευτική αγωγή που με καταρράκωσε. 

Ωραίες δικαιολογίες!

Η πραγματικότητα είναι οτι και στις δυο περιπτώσεις, ανεξάρτητα απο τις περιστάσεις, αυτό που με επηρέασε ήταν ο ανθρώπινος περίγυρος. Είναι απίστευτο το πόσο μπορώ να επηρεαστω απο τις πράξεις και λέξεις των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Τείνω να πιστέψω οτι αυτό είναι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα. Λυπάμαι με τη στενοχώρια του αλλού, εκνευριζομαι με το θυμό του απέναντι, πεινάω απο την έλλειψη του διπλανού μου. Και σχεδόν πάντα το φέρνω βαρέως. Αν και έχω την τάση, δεν μπορώ πάντα -και ίσως δεν πρεπει- να βοηθήσω. Ασε που νομίζω οτι ματιαζομαι απο το βλέμμα των ανθρώπων, όταν πέσει σε μένα! Τωρα που το ξανά σκέφτομαι, αυτό είναι σίγουρα το μεγαλυτερο μου ελάττωμα.

Και αυτό έχω αρχίσει να παλεύω. Καταρχήν, να εξαφανίζω κάποιους τοξικους ανθρώπους απο το περιβάλλον μου, με το καλο η με το κακό δε με νοιάζει. Και έπειτα να παψω να ματιαζομαι. Κυρίως αυτό!

(Το κείμενο αυτό είναι προσωπικό. Δεν το κοινοποίησα σε κανένα μέσο δικτύωσης, ούτε το συζήτησα με κανέναν. Απλώς το δημοσίευσα και πιθανότατα να το διαβάζεις. Εάν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα δεν ανήκεις στο τοξικό περίγυρο που προσπαθώ να αποβάλλω!)

Open House Thessaloniki: σαν τουρίστας στην πόλη σου!

Μια φαινομενικά μουντή και βροχερή Κυριακή μετατράπηκε σε πρώτης τάξεως ευκαιρία για έναν ευχάριστο περίπατο στο κέντρο της πόλης. Κι αυτό εξαιτίας του Open House Thessaloniki! 

Σαλόνι αναμονής στο Μέγαρο Ερμείον

Καταρχήν να πω ότι η όλη εκδήλωση στηρίχθηκε σε εθελοντική εργασία και όλοι οι εθελοντές αξίζουν συγχαρητήρια: άλλοι αγχωμένοι, άλλοι ενθουσιασμένοι, όλοι όμως χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί!
Η δική μου βόλτα ξεκίνησε απο το Εβραϊκό Μουσείο, στην Αγ. Μηνά, ένα ιδιαίτερο κτίσμα που όπως μάθαμε διασώθηκε από τη μεγάλη πυρκαγια επειδή ήταν περικυκλωμένο από τράπεζες!! Παρόλο που η επίσκεψη ήταν αρχιτεκτονικού χαρακτήρα καταχράστηκα λίγο χρόνο για να ρίξω μια ματια στα εκθέματα και να μάθω αρκετά για την ιστορία του πολύπαθου αυτού λαού.
Βγαίνοντας από το μουσείο και στρίβοντας δεξιά στη Βενιζέλου σταμάτησα στο Μέγαρο Ερμείον, το πρώτο εμπορικό κατάστημα της πόλης (πληροφορία υπο αμφισβήτηση) με το εντυπωσιακό εσωτερικό κλιμακοστάσιο. Σήμερα φιλοξενει εναλλακτικούς επαγγελματικούς χώρους καλλιτεχνών: γραφιστών, διακοσμητών και φωτογράφων. Αργότερα θυμήθηκα οτι ειχα επισκεφθεί το χώρο και παλιότερα για  επαγγελματικούς λόγους!
Παρά την περασμένη ώρα έπρεπε να δω και τη στοά Μαλακοπη! Ναι εκεί στη Συγγρού, ανάμεσα στα μπαράκια! Η διαίσθηση μου βγήκε αληθινή, καθώς το κτίριο αποδείχθηκε θησαυρός και η εθελόντρια που μας ξενάγησε ήταν μακράν η πιο πρόσχαρη! Το κτίριο παλια ήταν τράπεζα και όταν αργότερα μπήκε στο σχέδιο πόλεως άλλαξε χρήση και ανασκευάστηκε εσωτερικά. Σήμερα, με τους νέους τοίχους που υψώθηκαν, τα μωσαϊκα στα πατώματα και τα γύψινα στην οροφή δε συνάδουν με τους χώρους δημιουργώντας ένα αλλόκοτο συναίσθημα! Υπάρχει, λέει, και το υπόγειο της στοάς, όπου τότε βρισκόταν το θησαυροφυλάκιο "μέσα σε ένα εσωτερικό δωμάτιο με σιδερένιο τοίχο τοοοσο χοντρό, που πιο μέσα υπάρχει κι ένας λαβύρινθος και μια εξτρα σιδερένια οροφή για επιπλέον ασφάλεια"!! Κρίμα που δεν είχε ρεύμα και δεν μπορέσαμε να κατεβούμε..

Η είσοδος του Εβραϊκού Μουσείου

Μέγαρο Ερμείον

Κοιτώντας την πλατεία Εμπορίου από τη Στοά Μαλακοπής

Γενικώς, η περιήγηση ήταν εξαιρετική! Πολλά μπράβο στους εμπλεκόμενους! Και του χρόνου!!

Περί του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Είναι Νοέμβριος και στη Θεσσαλονίκη διανύουμε το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Οι επιδόσεις μου μέχρι στιγμής είναι κάκιστες, 0 εις το πηλίκο και δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν προβλέπεται βελτίωση. Επειδή όμως παρακολουθώ στενά τα δρώμενα, δεν μπορώ παρά να πάρω κάποια δεδομένα του Φεστιβάλ και να προσθέσω τις δικές μου αλήθειες!

Η φετινή είναι χειρότερη αφίσα που έχει εκδώσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Η φετινή είναι η χειρότερη αφίσα που έχει εκδώσει οποιοδήποτε Φεστιβάλ. Οποιασδήποτε πόλης. Ever.
Το πρόγραμμα ανακοινώθηκε νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά! Με ένα λειτουργικό site, με εφαρμογές IOS και Android, με προαγορές εισιτηρίων! Έτσι κι εγώ η Catherine επισκέφθηκα το γυάλινο κουβούκλιο της Αριστοτέλους 4 ημέρες (!!!) πριν την επίσημη έναρξη, κατέθεσα το ευρουλάκι μου, πήρα στα χέρια μου τον κατάλογο και άρχισα να ξεφυλλίζω. Γιατί έτσι μου αρέσει!
Το 55ο ΦΚΘ δεν υπάγεται σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ! Γι αυτό και η σεμνή τελετή έναρξη, γι αυτό και η απουσία του ονόματος - celebrity που θα δώσει λάμψη. Βασικά, το φετινό Φεστιβάλ είναι τόσο σκοτεινό που θυμίζει το 2009, τότε που είχαν τη φαεινή ιδέα να σβήσουν τα φώτα της Αριστοτέλους και να "ρίξουν" προτζέκτορα στο Ολύμπιον.
Στο 55ο ΦΚΘ θα προβληθούν λιγότερες ταινίες από ποτέ! Ας μιλήσω συγκεκριμένα για την αγαπημένη μου κατηγορία "Ανοιχτοί Ορίζοντες". Δεν υπάρχουν οι εναλλακτικές ταινίες που πάντα ψάχνω από Νότιο Αμερική, Ν/Α Ασία, Άπω Ανατολή και Αφρική. Οι ορίζοντες έχουν περιοριστεί στην Ευρώπη, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Επίσης, απουσιάζει η τέρμα αλλόκοτη ταινία με τον σούπερ περίεργο τίτλο που θα γίνει η αγαπημένη μου. Θυμάσαι το "Όταν ο Χάρι έγινε Δέντρο", το "Μια σκούπα γίνεται Χρυσόψαρο", το περσινό "Pelo Malo" ("Χάλια Μαλλί") από τη Βενεζουέλα... ε αυτό!
Το βραβείο Αλέξανδρος ανανεώθηκε, φιλοτεχνήθηκε από καλλιτέχνη και πλέον απεικονίζει την προτομή του στρατηλάτη! Πως όμως θα παρακολουθήσουμε τις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού; Όταν για 12 από τις 14 ταινίες η επαναληπτική προβολή είναι μεταξύ 2.00 και 3.00 το μεσημέρι; Btw, εγώ ψηφίζω Magical Girl φέτος!
Από parties πάμε καλά! Ναι! Πολλά και μικρά! Ότι χρειάζεται! Για τους άλλους, εγώ δεν είμαι party animal πια! Αυτό που ευχαρίστως θα παρακολουθούσα είναι οι "Μουσικές Επαφές Τρίτου Τύπου" , με μουσικές από sci-fi movies, σήμερα στο Μέγαρο από την Κρατική Ορχήστρα!

Κλείνοντας να τονίσω ότι το αγαπώ το Φεστιβάλ! Είναι ένας από τους λόγους που κάνουν το Νοέμβριο τον αγαπημένο μου μήνα του χρόνου! Κι αν γκρινιάζω λίγο είναι γιατί με στενοχωρεί το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο χάνεται η λάμψη του, ενώ ταυτόχρονα όλο και αυξάνεται η δημοσιότητα του αντίστοιχου φεστιβάλ της πρωτεύουσας, με ημερομηνίες διεξαγωγής μόλις ένα μήνα νωρίτερα.

Αν,αγαπητέ αναγνώστη έχεις διάθεση διάβασε και την κριτική μου για το περσινό Φεστιβάλ, το 54ο!

Η κατάρρευση της αυτογνωσίας μου!

Δίπλα στο mini bio γράφω: "Οι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να σε εκπλήσσουν". Ξέρεις κάτι; Μέσα στους ανθρώπους συμπεριλαμβάνεται και ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας μας εκπλήσσει και αυτός. Και πιστέψτε με, όταν το κάνει, το κάνει με μεγάλο πάταγο!
Εάν με ρωτήσεις σήμερα, έχοντας κλείσει τρεις δεκαετίες ζωής σε αυτό τον κόσμο και έχοντας σώας τας φρένας, ξέρω να σου απαντήσω. Ποια είμαι, τι κάνω, πως το κάνω, τι θέλω. Ξέρω τι σκέφτομαι και πως πρέπει να συμπεριφέρομαι στις καθημερινές καταστάσεις.
Και γενικότερα έχω τον τρόπο μου να αυτοβελτιώνομαι όσο περνά ο καιρός.
Έρχεται όμως μια μέρα, που απροκάλυπτα και χωρίς προειδοποίηση αρχίζεις να σκέφτεσαι και να συμπεριφέρεσαι εντελώς διαφορετικά. Και τρομάζεις. Και παρόλο που ξέρεις ότι είσαι ακόμα εσύ, δεν ορίζεις πια τον εαυτό σου. Αυτός έχει παρασυρθεί σε άλλα μονοπάτια, ίσως επικίνδυνα, μα σίγουρα πρωτόγνωρα, σαν ένα παιδί που παίζει με ένα καινούργιο παιχνίδι.
Είναι τελικά τεράστιο ψέμα το να θεωρεί κανείς ότι έχει την απόλυτη αυτογνωσία!

Καβαφης vs Ριτσος

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μερα που πρέπει το μεγάλο Ναι η το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως οποίος το έχει μέσα του έτοιμο το Ναι και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του. Ο αρνηθείς ΔΕΝ μετανοιωνει. Αν ερωτουνταν πάλι ΟΧΙ θα ξαναλέγε.
Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το Όχι -ΤΟ ΣΩΣΤΟ- είς όλη την ζωή του...

...

Αν δεν καω εγώ, αν δεν καεις εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη;....

The Holstee Manifesto

Αυτό!