Και μετά ήρθε αυτό:
Ασυναίσθητα έφτιαξα και ένωσα τις τελειες. Και προέκυψε το καρδιογράφημα. Και έμεινα να απορώ... Και αφού κοίταξα και ξανά κοίταξα, αφού ρώτησα και διαπραγματεύτηκα με τον εαυτό μου κατάλαβα. Στις αρχές του Μαρτίου ξεκίνησε μια πολυ δύσκολη εργασιακή περίοδος που με κατέβαλε. Το Σεπτέμβρη πάλι διέκοψα σχετικά βίαια μια θεραπευτική αγωγή που με καταρράκωσε.
Ωραίες δικαιολογίες!
Η πραγματικότητα είναι οτι και στις δυο περιπτώσεις, ανεξάρτητα απο τις περιστάσεις, αυτό που με επηρέασε ήταν ο ανθρώπινος περίγυρος. Είναι απίστευτο το πόσο μπορώ να επηρεαστω απο τις πράξεις και λέξεις των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Τείνω να πιστέψω οτι αυτό είναι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα. Λυπάμαι με τη στενοχώρια του αλλού, εκνευριζομαι με το θυμό του απέναντι, πεινάω απο την έλλειψη του διπλανού μου. Και σχεδόν πάντα το φέρνω βαρέως. Αν και έχω την τάση, δεν μπορώ πάντα -και ίσως δεν πρεπει- να βοηθήσω. Ασε που νομίζω οτι ματιαζομαι απο το βλέμμα των ανθρώπων, όταν πέσει σε μένα! Τωρα που το ξανά σκέφτομαι, αυτό είναι σίγουρα το μεγαλυτερο μου ελάττωμα.
Και αυτό έχω αρχίσει να παλεύω. Καταρχήν, να εξαφανίζω κάποιους τοξικους ανθρώπους απο το περιβάλλον μου, με το καλο η με το κακό δε με νοιάζει. Και έπειτα να παψω να ματιαζομαι. Κυρίως αυτό!
(Το κείμενο αυτό είναι προσωπικό. Δεν το κοινοποίησα σε κανένα μέσο δικτύωσης, ούτε το συζήτησα με κανέναν. Απλώς το δημοσίευσα και πιθανότατα να το διαβάζεις. Εάν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα δεν ανήκεις στο τοξικό περίγυρο που προσπαθώ να αποβάλλω!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου