Παίρνεις τους δρόμους με την ελπίδα να τον βρεις. Ακολουθείς τη γνώριμη διαδρομή, αυτη που συνηθίζατε να κάνετε, αλλά τίποτα. Ξανακάνεις τον κύκλο και αυτη τη φορά παρεκκλινεις, μπαίνεις στα σημεία που αυτός ήθελε, αλλά εσύ δεν τον άφηνες να πάει. Τίποτα και πάλι. Αποφασιζεις να πας αλλού, σε μέρη που δεν πήγατε ποτέ μαζί. Κι ας μη τα ξέρει. Ίσως να τα ανακάλυψε. Ίσως τον βρεις εκει.
Περπατάς σκυφτός για να τσεκάρεις το δρόμο. Ψέματα. Περπατάς σκυφτός γιατι βαραινεις απο τις σκέψεις. Σκέφτεσαι ποσες φορές τον αγνοησες, σκέφτεσαι ποσες φορές δεν του δωσες σημασία γιατι ήσουν κουρασμένη, μπουχτισμένη, πονοκεφαλιασμενη. Σκέφτεσαι ποσες φορές προσπάθησε να σε συνεφέρει με τον τροπο του. Και σημασία δεν έδωσες. Νοιωθεις για πρώτη φορά τι ειναι πραγματικά σημαντικό.
Και η ώρα περνά. Έχουν ερθει μεσάνυχτα. Ειναι άσκοπο πια. Γυρίζεις στο σπίτι, ξαπλωνεις, αλλά δεν έχεις ύπνο. Χαζευεις τα αντικείμενα γύρω σου. Τα πάντα φαίνονται τεραςτια. Παραμορφώνονται. Ολα γυρίζουν. Το μυαλό τρέχει. Δεν ειναι αυτός, εισαι ΕΣΥ που έχεις χαθεί.
Νωρις το πρωι ακούς θόρυβο στην πόρτα. Ανοίγεις και τον βλέπεις, κατα τρομαγμένο και βρώμικο. Ορμάει καταπάνω σου και σου γλύφει με μανία το πρόσωπο. Ειναι αλμυρό. Σου ζητάει συγνώμη. Συγνώμη γιατι χάθηκε. Συγνώμη γιατι αφέθηκε, ξέχασε τι ειναι σημαντικό, παρασύρθηκε και χάθηκε.
Αντί φωτό: http://youtu.be/OkrVNaf7UWk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου