Να μας χαίρεστε! Και να μας αγαπάτε!

Πίσω στη δεκαετία του 90, στα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι γυναίκες του περιβάλλοντος μου να γιορτάζουν την Ημέρα της Γυναίκας με έναν άκρως φεμινιστικό -και για μένα αποκρουστικό τρόπο. Να αγοράζουν κόκκινα τριαντάφυλλα και να σχεδιάζουν βραδινή έξοδο στα μπουζούκια. Μια μορφή επαναστατικής δικαίωσης απέναντι σε μια κοινωνία που ήθελε τη γυναίκα κλεισμένη στην κουζίνα.

Μεγαλώνοντας, δεν έδωσα ποτέ ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη ημέρα, αυτή η μορφή χειραφέτησης για μια ημέρα μου φαινόταν τουλάχιστον αστεία. Το ίδιο και το φεμινιστικό κίνημα εν γένει, που τότε φάνταζε στο μυαλό μου σαν μια ανυπόστατη υπερβολή. Μεγαλώνοντας κι άλλο, διάβασα και έμαθα τους αγώνες για την ίση μεταχείριση των γυναικών, το δικαίωμα ψήφου, αλλά και την αδικία εις βάρος τους που υπάρχει ακόμα και σήμερα με πολλές μορφές. Ξαφνικά ο όρος φεμινισμός διαφοροποιήθηκε μέσα μου.

Έπρεπε να φτάσω στο σήμερα και να περάσω από όλες τις σημαντικές φάσεις στη ζωή μιας γυναίκας, για να αρχίσω να γιορτάζω τον εαυτό μου. Την ικανότητα μου να προσαρμόζομαι στις συνθήκες, να κρύβω τη σωματική μου κούραση για να προσφέρω, να προσπερνώ τα κακώς κείμενα που θέλουν να με κρατήσουν πίσω. Να αγνοώ τα σχόλια, να αποφεύγω τις τρικλοποδιές και να κοιτάω κατάματα το μέλλον. 

Χρόνια μας πολλά λοιπόν! 

Εμείς οι γυναίκες είμαστε που δίνουμε νόημα στη ζωή. Με την αέναη μάχη μας να συνδυάσουμε τους αμέτρητους ρόλους μας που μας δίνει η κοινωνία, κάνουμε τον κόσμο καλύτερο! Χρόνια πολλά σε όλες τις επιτυχημένες επαγγελματίες, τις στοργικές μαμάδες, τις καλές νοικοκυρές, τις πιστές συντρόφους και τις δυνατές φίλες. (η σειρά είναι τυχαία). Είμαστε όλες ηρωίδες!