Προσωπική Ανασκόπηση ...και oλίγα resolutions!

Αν κάτι έμαθα μέσα στο 2013 είναι να αγαπώ τον εαυτό μου. Και να φοράω κραγιόν!! Παρόλο που δε συνέβη το life-changing γεγονός, θεωρώ ότι ήταν μια καλή χρονιά. Μια πραγματικά καλή χρονιά..

Το 2013 έβαλα σε προτεραιότητα τον εαυτό μου και άρχισα επιτέλους να κάνω πράγματα για μένα. Ρύθμισα τα θέματα της υγείας μου και την κυκλοθυμία μου. Μπήκα σε μια πιο προσεχτική διατροφή και ξανάρχισα το γυμναστήριο.  Έβαλα και το τρέξιμο στη ζωή μου.

Ταξίδεψα! Δυο φορές εκτός συνόρων, δυο στην πρωτεύουσα και σε ένα νησί. Επισκέφθηκα τα πάτρια εδάφη του αγαπημένου μου Dali στο Figueres και στο Cadaques, πραγματοποιώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα.

Έζησα χωρίς την αδερφή μου! Κι όμως διαπίστωσα ότι η χιλιομετρική απόσταση νοητά μας έφερε πιο κοντά. Και δε λυπάμαι καθόλου που βρίσκεται μακριά!

Προσωπικά και επαγγελματικά όλα κύλησαν ομαλά.  Με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Με τα ωραία και τα άσχημα. Σταθερότητα με πρόσημο θετικό!

Στον αντίποδα τώρα… το 2013 έκανα μια μεγάλη προσπάθεια, που τελικά δε μου βγήκε..  Έψαξα ανάμεσα σε ανθρώπους, ιδέες και πράγματα να βρω την έμπνευση με λιγοστή επιτυχία.. Δεν διάβασα κανένα βιβλίο, αντιθέτως είδα άπειρες ταινίες και αφιέρωσα υπερπολύτιμο χρόνο στο internet.. Δεν έχω κρεμάσει ακόμα κάδρα στους τοίχους.

Το 2014 με βρίσκει πιο δυνατή, πιο αισιόδοξη και πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ. Θα συνεχίσω δυναμικά τον αγώνα για να αναγνωριστεί η αξία μου, θα μεγαλώσω την οικογένεια μου και θα βρω επιτέλους αυτό που με τρώει μέσα μου..

Εγώ και ο πόνος μου!

Όταν αρνείσαι κάτι λέγοντας "έχω πονοκέφαλο" αυτομάτως όλοι το εκλαμβάνουν ως δικαιολογία. Όταν υστερείς στις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις εξαιτίας του πονοκεφάλου, κάποιοι πιθανόν να πιστέψουν ότι είσαι ασυνεπής ή λουφαδόρος. Όταν όμως χάνεις προσωπικές στιγμές, όπως η πρώτη μέρα των διακοπών ή ένα δείπνο με καλούς φίλους στο σπίτι, τότε εσύ συνειδητοποιείς ότι υπάρχει πρόβλημα.

Δε θυμάμαι καλά καλά από πότε ζω με την ημικρανία. Το μυαλό μου έμαθε να ζει με τον πόνο. Ξέρω ότι κάποιες μέρες μου είναι καταδικασμένες. Δεν ξέρω ποιες είναι αυτές και δεν ξέρω πως να τις αποφύγω. Ξεκινώ την κάθε μέρα κανονικά, με αισιοδοξία. Φροντίζω να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Βασικά είμαι σχεδόν υστερική με το να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Έχω σχέδια στο μυαλό μου για τη μέρα, για το μέλλον. Πράγματα που θέλω να κάνω. Τρόποι για να προοδεύσω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σαν άτομο. Εγώ η Catherine.
Και έρχονται κάποιες μέρες που απλά δεν μπορώ. Τα πρώτα συμπτώματα είναι κυρίως μετά το μεσημέρι. Πρώτα αρχίζει να πονάει το κεφάλι γενικά, απροσδιόριστα. Ένας πόνος που κάθε φορά με τρομάζει το ίδιο. Γιατί ξέρω τι θα επακολουθήσει. Είναι πια αργά και κανένα κοινό παυσίπονο δεν πιάνει. Ο πόνος θα μεταφερθεί στους κροτάφους και μετά γύρω από το κεφάλι, σαν να φοράω μια στέκα από καρφιά. Μετά έρχεται η ναυτία. Ότι έχω φάει και ότι έχω πιει τις τελευταίες ώρες επιστρέφει στον οισοφάγο. Και τελευταίες οι σφυριές, η αίσθηση να νιώθεις το σφυγμό σου μέσα στο κρανίο. Και τελικά το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και ησυχία. Και ύπνος.
Το θέμα δεν είναι η κρίση της ημικρανίας αυτή καθ' εαυτή. Αυτή την ξεχνάς, μέχρι την επόμενη. Το θέμα είναι ότι η ημικρανία μου πάει τα πάντα πίσω. Πως να κάνω όλα αυτά που θέλω όταν χάνω τη μισή μου μέρα; Η ημικρανία με βάζει σε μια καθημερινότητα που δε μου ταιριάζει και σίγουρα δε μου αξίζει.
Λένε ότι η ημικρανία ταλαιπωρεί το 14% του ελληνικού πληθυσμού και ότι χτυπά κυρίως τις γυναίκες. Παρόλο που η επιστήμη προχωράει, οι αιτίες της δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν επακριβώς. Κληρονομικότητα; Άγχος; Διατροφή; Ο κύκλος της γυναίκας; Επίσης, δε γιατρεύεται πλήρως. Αλλά παλεύεται. Και αποφάσισα να την παλέψω! Το πρώτο βήμα είναι ότι γράφω γι αυτήν!

Φεστιβάλ όπως παλιά..

Ομολογουμένως το φετινό Φεστιβάλ αποζημίωσε κάθε δυσαρεστημένο σινεφίλ και επικριτή του. (γκουχ γκουχ)
Μετά απο 2-3 μέτριες κατά την ταπεινή μου άποψη διοργανώσεις, φέτος είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ωραία πράγματα!
Δεν είχα το χρόνο που θα ήθελα οπότε βρέθηκα σε 2 μόνο προβολές. Για πρώτη φορά είδα την ελληνική παραγωγή "Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά", που κέρδισε τελικά βραβείο α ανδρικού ρολου! Επισης, είδα το εναλλακτικό, αλληγορικό, πειραματικό "pelo malo", που επισης βραβεύτηκε και μου άρεσε. Πολύ!
Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο είναι τα χαμόγελα που είδα στα πρόσωπα, τα χρώματα στο λιμάνι και η ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης μας, που της πάει το φθινόπωρο αλλά της πάει και το σινεμά! Και του χρόνου!

Κυριακάτικη βόλτα στη Θεσσαλονίκη!

Χθες άλλαξα προοπτική. Και ενώ καθημερινά βλέπω τη Θεσσαλονίκη μας οριζόντια (ξέρετε, Β.Όλγας - Τσιμισκή - Ερμού - πλ. Ελευθερίας) αποφάσισα να τη δω κάθετα! Και ξέρετε τι με έπιασε; Ο ενθουσιασμός του τουρίστα σε ξένη πόλη!

Η βόλτα ξεκίνησε πρωί πρωί με το αυτοκίνητο: από το δάσος του Σέιχ Σου και τον Άγιο Παύλο στην παλιά πόλη και μετά κατηφορίζοντας ως την Κασσάνδρου.
Συνέχισα πεζή, καθοδηγούμενη από τις καμπάνες του Αγίου Δημητρίου, Κυριακή γαρ! Είχα χρόνια να επισκεφτώ το μεγαλοπρεπή ναό, οπότε έμεινα, προσκύνησα τα λείψανα και άναψα κεράκι. Πέτυχα και μια εκδήλωση χειροτονίας ενός Ιερέα, κόσμος πολύς και κάμερες!!

Κατηφόρισα στην πλατεία Αριστοτέλους, περνώντας τις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς - άραγε προχωρά καθόλου τούτο το έργο; - και συνέχισα έως το άγαλμα του Βενιζέλου διάμεσο μιας αυτοσχέδιας λαϊκής αγοράς με πωλήσεις χωρίς μεσάζοντες. Στην πορεία μου από την Εγνατία μέχρι να αντικρίσω το Θερμαϊκό προσπέρασα μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας και μια φιλαρμονική ορχήστρα. Άκουσα Παπακωνσταντίνου και αμέσως μετά εμβατήρια!

Έκανα την απαραίτητη στάση στο Ολύμπιον, την καρδιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου και από το γυάλινο κουβούκλιο προμηθεύτηκα το πρόγραμμα προβολών και το Πρώτο Πλάνο, απαραίτητο μπούσουλα στην επιλογή ταινιών.

Φτάνοντας στην παραλία και στην πεζοδρομημένη Λεωφόρο Νίκης έκανα δεξιά προς το Λιμάνι. Σύντομα έφτασα στην προβλήτα. Και θαύμασα την υπέροχη θέα της παλιάς παραλίας και του Λευκού Πύργου, όσο αυτός φαινόταν!

Με κέντρισαν οι εκδηλώσεις της Bienalle και δεν έχασα την ευκαιρία να επισκεφτώ την αποθήκη Β1 και την έκθεση "Παράδοση  - Ανατροπή". Μία από τις δεκάδες εκδηλώσεις που φιλοξενεί αυτή την περίοδο η πόλη μας  

Όλα λοιπόν, ακόμα και η πόλη αυτή, είναι θέμα προοπτικής! Η συμβουλή μου: εκμεταλλευτείτε τα κυριακάτικα πρωινά όσο ακόμα ο καιρός κρατάει, και δείτε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.  :)

Έχουμε Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη! :)

Σε λίγες μέρες ξεκινά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Το 54ο!!
Σήμερα πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου και δόθηκε στη δημοσιότητα το πρόγραμμα των προβολών. Δεν έχω προλάβει να το κοιτάξω, δεν ξέρω τι να περιμένω, ακόμα. Έχω όμως μια απέραντη αισιοδοξία, όπως ο ορίζοντας που απεικονίζεται στην αφίσα, ότι φέτος το φεστιβάλ θα μας προσφέρει πολλά!
Επιφυλάσσομαι να κάνω τις προτάσεις μου για προβολές και να γράψω τις κριτικές μου, όπως άλλωστε κάνω τα τελευταία χρόνια. Άλλο ένα λιθαράκι υποκειμενικής πληροφόρησης στο απέραντο διαδίκτυο!
Περισσότερες πληροφορίες και το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ!

Μονόλογος

Ανάρτησα πρόσφατα στο Facebook μια από αυτές τις εικόνες, τις χιουμοριστικές και λίγο εμψυχωτικές, που με έβαλε σκέψεις. "Never give up on your dreams!"
Λάτρεψα τη φατσούλα του ζουμπουρλούδικου παχύδερμου που προσπαθεί να μοιάσει τον συλφή μονόκερο! (ξέρω, δεν υπάρχει αυτή η λέξη). Θα ήθελα κι εγώ να χαρακτηρίζομαι από αυτή την επιμονή και προσήλωση προς το στόχο. Κι όμως όχι! Δεν θυμάμαι καλά καλά πότε ήταν η τελευταία φορά που αφιέρωσα όλο μου το είναι στο στόχο μου, που ξενύχτησα για να τελειώσω κάτι, που κουράστηκα, που δόθηκα ολοκληρωτικά.
Πέρασα ώρες σκεπτόμενη γιατί... Αφού κατηγόρησα τον εαυτό μου για τεμπελιά και έλλειψη συγκέντρωσης, τελικά κατάλαβα!
Δεν έχω στόχο!
Κάπου διάβασα ότι όταν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε έχουμε πεθάνει...
Σε αναζήτηση του ονείρου, λοιπόν!

Το σπήλαιο του Δράκου!

''Πριν από πολλούς αιώνες η μεγάλη σπηλιά που βρίσκεται πριν από το μοναστήρι της Μαυριώτισσας ήταν χρυσορυχείο και το φύλαγε ένας δράκος που ανέπνεε και έβγαζε από το στόμα του φλόγες και δηλητηριασμένους ατμούς...'' Κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι του σπηλαίου της Καστοριάς, το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε.

Πρόκειται για το πιο σύγχρονο σπήλαιο της Ελλάδας, που εγκαινιάστηκε και λειτουργεί από το 2009. Στα 300 μέτρα της διαδρομής του μπορεί να θαυμάσει κανείς έναν υπέροχο κόσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ενώ περιπλανάται στους διαδρόμους και τις γέφυρες. Οι υπόγειες λίμνες κάνουν την ατμόσφαιρα μαγική, καθώς χαρίζουν υπέροχους χρωματισμούς. Κάθε επίσκεψη στην Καστοριά κρύβει και μια μοναδική έκπληξη... αυτή τη φορά ήταν το Σπήλαιο του Δράκου!

Για περισσότερες φωτογραφίες και πληροφορίες λειτουργεί το site του σπηλαίου: http://www.spilaiodrakoukast.gr. 

Η εμπειρία του Μοντσερράτ!

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη μας στην Ισπανία αφιερώσαμε μια μέρα από το χρόνο μας για να ταξιδέψουμε και να επισκεφθούμε το εκπληκτικό μοναστήρι του Μοντσεράτ, λίγο έξω από τη Βαρκελώνη. Η επίσκεψη στο "Ακανόνιστο Βουνό" και στην "Παναγία τη Μελαχρινούλα" μας αποζημίωσε και με το παραπάνω!
Η πρόσβαση σε αυτό το εξαιρετικής ομορφιάς τοπίο είναι κάτι παραπάνω από εύκολη. Από την εθνική οδό της Βαρκελώνης προς Tarragona, υπάρχει ευδιάκριτη σήμανση. Από μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε το βουνό, τα τελευταία 15χμ μέσα στη φύση όμως ήταν απλά μαγικά! Για τους επισκέπτες με τραίνο, η πρόσβαση γίνεται από τη Βαρκελώνη ως το χωριό, ενώ για την ανάβαση προσφέρονται η εναλλακτικές του τελεφερίκ ή του οδοντωτού σιδηροδρόμου.

Φτάνοντας στο Μοντσεράτ νοιώθεις αμέσως τη δροσερή αύρα του βουνού, μπορώ να πω ότι μια ζακετούλα τη χρειάστηκα.. Τουρίστες υπήρχαν πολλοί, χωρίς όμως να συναντήσουμε την κοσμοσυρροή άλλων γνωστών μνημείων.
Οι εγκαταστάσεις του Μοντσεράτ περιλαμβάνουν το Σχολείο, τους κοιτώνες και την Βασιλική με τον αύλειο χώρο. Από εκεί ξεκινούν μια σειρά από φυσιολατρικές διαδρομές προς το βουνό, που οδηγούν σε ερημητήρια και χώρους προσευχής.   Για την εξυπηρέτηση των τουριστών υπάρχουν βέβαια και τα σχετικά εστιατόρια, αν και κατά τη γνώμη μου έρχονται σε κόντρα με την ιερή ατμόσφαιρα του χώρου. Η θέα πάντως από κάθε σημείο είναι μαγευτική.

Η ατραξιόν του μοναστηριού είναι φυσικά η "Παναγία La Moreneta", αλλιώς 'Μαύρη Παρθένος', η πολιούχος της Καταλονίας. Ένα ξύλινο άγαλμα μεσαίου μεγέθους που φέρεται να χάραξε ο Άγιος Λουκάς γύρω στο 50μΧ και βρίσκεται τοποθετημένο μέσα στο Ναό. Περιμέναμε περίπου 1 ώρα για να προσκυνήσουμε, να αγγίξουμε δηλαδή την επιχρυσωμένη σφαίρα που κρατά, ακούγοντας ταυτόχρονα την επιβλητική μουσική από το εκκλησιαστικό όργανο και θαυμάζοντας το διάκοσμο του Ναού.

Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ακούσουμε την Παιδική Βασιλική Χορωδία, που είναι ξακουστή για τις αγγελικές φωνές των παιδιών που την απαρτίζουν..
Φεύγοντας δεν παραλείψαμε να επισκεφθούμε τους υπαίθριους πωλητές, από όπου προμηθευτήκαμε το γνωστό τυρί των Πυρηναίων, αλλά και γλυκά με βάση το μέλι και τους ξηρούς καρπούς.

Μαγικα τραγουδια που σε ταξιδευουν!

Υπαρχουν! Καποιοι τα βαφτιζουν καταθληπτικα, καποιοι 'κοβουν φλεβες'. Εγω παντως νοιωθω σαν να μπαινω στο αεροπλανο! Αντε τωρα... μετραω και μερες για τις διακοπες :-Ρ

I just used Shazam to discover Big Jet Plane by Angus & Julia Stone. http://shz.am/t51789401

Λαθη που διορθωνονται!

Ενα απο τα μεγαλυτερα λαθη που εχω κανει τον τελευταιο καιρο ειναι που διεγραψα τον blogger απο το κινητο μου. Ειναι που ηθελα να εξοικονομησω χωρο... Ευτυχως, ειναι απο τα λαθη που διορθωνονται, οποτε να'μαι! Ζητω συγνωμη προκαταβολικα για την ελλειψη τονων...

Περί παιδείας!

Κάποιες σκέψεις μου, με αφορμή την επιστολή που έγραψε ο μαθητής της α' λυκείου και κάνει το γύρω των social media τις τελευταίες μέρες.  
Καταρχήν κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι κυβερνήσεις έχουν φέρει τη χώρα μας στο σημείο μηδέν. Παντού, στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ανάπτυξη, στον πολιτισμό το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο. Το ίδιο το κράτος δεν αφήνει την ιδιωτική πρωτοβουλία να ανθίσει και τους ανθρώπους να προκόψουν.
Πιστεύω ότι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ώστε οι νέοι να βρουν τη δύναμη να αλλάξουν νοοτροπία και να ξεκολλήσουν από τις παρωχημένες ιδέες των γονιών τους.
Και η παιδεία έρχεται κυρίως μέσω της ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. Χρειάζεται πολύς κόπος και προσήλωση για να γνωρίσουν οι νέοι την ιστορία, τη γεωγραφία, την επιστήμη, τη σημασία της χώρας μας.
Και αυτός είναι ο ρόλος των ΔΑΣΚΑΛΩΝ. Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που θα δώσουν το κίνητρο στους νέους και θα τους βοηθήσουν να αναπτύξουν κριτική τους σκέψη. Οι δάσκαλοι ΔΕΝ είναι αυτοί που θα αμελήσουν τη δουλειά τους στο βωμό μιας απεργίας. Οι δάσκαλοι ΔΕΝ είναι αυτοί που έχουν το περιθώριο να ξεφύγουν από τον ιερό σκοπό που έχουν αναλάβει.
Αυτό πιστεύω εγώ. Και θεωρώ θλιβερή την εικόνα παιδιών που περιφέρονται ασκόπως στο δρόμο με το σχολικό σάκο στον ώμο, επειδή χάνουν μάθημα, λόγω κάποιας απεργίας....

Επιχείρηση ARGO!

Πως μια αληθινή ιστορία με αναμενόμενες εξελίξεις και γνωστό φινάλε καταφέρνει να δημιουργήσει ομολογουμένως το πιο έντονο κλίμα σασπένς σε ταινία τα τελευταία χρόνια; Εεε; Κύριε Μπεν Άφλεκ, ερωτώ!
Πρόκειται για "μια εξιστόρηση της εξέγερσης των Ιρανών στα χρόνια του Χομεϊνί που κατέληξε σε ομηρία των υπαλλήλων της Αμερικανικής Πρεσβείας". Κι όμως κατάφερε να είναι μια ταινία διασκεδαστική!!!
Εμένα μου άρεσε. Και έχει καιρό να μου αρέσει τόσο ταινία. Ήταν η απόδοση της εποχής, ήταν τα κοστούμια, ήταν τα μαλλιά και τα μουστάκια, όσο διαρκούσε η ταινία ζούσα ως ενήλικη κάποιες στιγμές, που όταν πραγματικά συνέβησαν δεν είχα βγει καλά καλά απ' το αυγό.
Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Άφλεκ κατάφερε να χωρέσει στο ίδιο έργο το χιούμορ, τη βιομηχανία του κινηματογράφου, τη φρίκη των πολιτικών αναταραχών και το αμερικανικό ιδεώδες.
Ας γράψω κι εγώ αυτό που διαβάζω στα 9 στα 10 blogs: ο Άφλεκ είναι ένας μέτριος ηθοποιός, μα ένας εξαίρετος σκηνοθέτης.
Έχοντας εκφράσει πάντως την εξυπνάδα, την πυγμή και το κουράγιο των Αμερικανών, πιστεύω πως το όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου το έχει στο τσεπάκι του.  
Tip: Αξίζει να προσέξει κανείς τους τίτλους τέλους!