Ξεφυλλίζοντας!

Σήμερα το πρωί, στην καθιερωμένη περιήγηση μου στον παγκόσμιο ιστό έπεσα πάνω σε ένα απίθανο βίντεο, του οποίου την ύπαρξη είχα ξεχάσει.
Το παραθέτω εδώ για να το ξαναθυμηθούμε και να διασκεδάσουμε!
Εν ολίγοις, αυτό που θα παρακολουθήσουμε είναι φοιτητική εργασία στα πλαίσια του μαθήματος 'Τηλεοπτική Παραγωγή', του τμήματος ΜΜΕ, του ΑΠΘ. Το ρεπορτάζ αφορά στα δωρεάν διανεμόμενα έντυπα της Θεσσαλονίκης και επιμεληθήκαμε οι Γιάννα, Μένια, Ματίνα, Ευαγγελία, Μαρία και εγώ. (Πολλά φιλιά κούκλες!)
Πρώτο πλάνο εγώ με τραγικό τζιν και ξανθό μαλλί! Εν έτει 2001!

Guggenheim

Η Peggy Guggenheim ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε τους άντρες. Ένας από τους πολλούς άνδρες της αγαπούσε την τέχνη. Έτσι και η Peggy Guggenheim αγάπησε την τέχνη.
Μέσα σε μια πολυτάραχη ζωή η ζάμπλουτη Εβραία της Νέας Υόρκης Πέγκι χάνει τον πατέρα της στο ναυάγιο του Τιτανικού, κληρονομεί μια περιουσία, παντρεύεται τον ζωγράφο Laurence Vail, ο οποίος την ταξιδεύει στο Παρίσι και την μυεί στην τέχνη. Σύντομα τον παρατά, αυτόν και τα δυο τους παιδιά για να ζήσει τον έρωτα με τον Βρετανό συγγραφέα John Holms.
Στο Λονδίνο, μετά το χαμό και του Holms κατά τη διάρκεια επέμβασης ρουτίνας, η Πέγκι θα ανοίξει γκαλερί σύγχρονης τέχνης φιλοξενώντας έργα άσημων τότε καλλιτεχνών (βλέπε Kandinsky!). Φυσικά, τα έργα παραμένουν απούλητα, οδηγώντας την Πέγκι στην απόφαση να τα αγοράσει η ίδια, για να εμψυχώσει τους καλλιτέχνες της. Κάπου εδώ ξεκινά ο πυρήνας μιας μοναδικής συλλογής.
Και έρχεται η ιδέα δημιουργίας ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης. Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου η Πέγκι αγοράζει πλήθος άλλων έργων Dali, Miro, Picasso, Klee κ.α. σε εξευτελιστικές τιμές. Έργα που μεταφέρει πίσω στη Νέα Υόρκη για να τα προστατέψει. Άμεσα ξεκινά η λειτουργία του μουσείου 'Out of this Century' και η συλλογή εμπλουτίζεται με έργα αμερικανών, όπως ο Jackson Pollock.
Μετά τον πόλεμο η Πέγκι επιστρέφει στη Βενετία, όπου αγοράζει το Palazzo Venier dei Leoni και εγκαθιστά τη συλλογή της. Έκτοτε, η αξία της συλλογής φτάνει στα ύψη και η ίδια συνδέει το όνομα της με το ισχυρότερο ίδρυμα τέχνης. Πριν πεθάνει δημιουργεί το Guggenheim Foundation υπό την εποπτεία του θείου της και θέτει ως όρο η συλλογή να μείνει στη Βενετία και σε καμιά περίπτωση να μη διασπαστεί. Ομώνυμα μουσεία έχουν ξεκινήσει τη λειτουργία τους και σε άλλες πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη και το Βερολίνο.

Happy as a Hippo!

Συγνώμη για την απροειδοποίητη απουσία μου τόσες μέρες. Έλλειπα εκτός συνόρων, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή άλλωστε.
Τώρα είμαι πίσω με πολλές σκέψεις για ποστ, τις οποίες έχω γράψει σε χαρτάκια μη τυχόν και τις ξεχάσω και με πολλές ιδέες για δράση, αρχής γενομένης από αύριο. Επίσης, με πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μου (εύχομαι να μην με απογοητεύσω!) και με πολλές απαιτήσεις από τους άλλους.
Προς το παρόν, περνώ τη σημερινή Τρίτη νοιώθοντας την ως άλλη μία Παρασκευή (την πέμπτη συνεχόμενη actually). Ο καιρός είναι βροχερός και κρύος και όλοι πια μου μιλούν με φυσικότητα, χωρίς την ερώτηση - διαπίστωση ότι δεν είμαι Κύπρια, μόλις ανοίξω το στόμα μου.

*Ο άσχετος τίτλος του συγκεκριμένου ποστ αποτελεί ιδανική αποτύπωση της χαράς που νοιώθω που επέστρεψα.

The 'Users'

Είναι μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να βγάλουν όσο το δυνατό περισσότερα από τους ανθρώπους που έχουν απένταντι και δίπλα τους.
Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως χάνουν τα μέτρα και τα σταθμά. Είναι πολλά τα 'κακά' της υπόθεσης: Πρώτον, δε νοιώθουν την έννοια του χρόνου. Ακόμα χειρότερο, αγνοούν την έννοια του κόπου. Τρίτον, και χείριστον πιστεύουν ότι σου κάνουν καλό. Τέτοιοι, άνθρωποι υπάρχουν γύρω πολλοί και εκμεταλλεύονται διάφορες ανθρώπινες πλευρές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί με πολλά και διάφορα ονόματα, εγώ τους έχω βαφτίσει γιούζερς!

Pardon Me!

Έχω ανεβάσει 192 αναρτήσεις τα τελευταία 2,5 χρόνια και η χθεσινή είναι η μόνη, για την οποία μου πέρασε από το μυαλό να επιστρέψω και να τη διαγράψω.
Δεν το κάνω όμως γιατί αυτό το μπλογκ είναι αληθινό σαν τη ζωή. Ότι γίνεται, δεν ξε-γίνεται. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να μου βγει χιουμοριστικό το ποστ, αλλά μου βγήκε η πικρή αλήθεια. Συγνώμη, μπαμπά, δε φταις εσύ!

Μπαμπά γιατί δεν είσαι πλούσιος;

Μοιραία έρχεται μια μέρα που κοιτάς πίσω σου συνολικά. Είναι η μέρα που διαπιστώνεις ότι χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα. Κοιτας λοιπόν αποστασιοποιημένα. Και βλέπεις όλα όσα σου λείπουν... όχι μόνο τα χρήματα.
Βλέπεις όλα όσα θα ήθελες να έχεις κάνει. Εγώ φερ'ειπείν πάντα θα ήθελα να ασχοληθώ με το graphic design. Ή θα ήθελα να μιλάω ισπανικά. Γιατί δε γράφτηκα ποτέ μου ισπανικά; Άλλες φορές έχω σκεφτεί να μάθω τουμπερλέκι(!), να δώσω για κατατακτήριες, να κάνω μαθήματα σεναρίου- digital videο, να ταξιδέψω, να παρακολουθήσω yoga masterclasses...
Ανήσυχο πνεύμα, κλασσική τοξότης!
Κι όμως μια ρημαδο-βαρύτητα με συγκρατεί. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στη δουλειά. Από πολύ νωρίς, με το που πήρα πτυχίο ξεκίνησα ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα της πόλης. Συνέχισα ως freelance σε έντυπα, μια-δυο παράλληλες δουλίτσες και τα τελευταία 6! χρόνια εδω στο Γραφείο Τύπου...
Φυσικά και αγαπώ τη δουλειά μου. Δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν. Είχα την τύχη το επάγγελμα μου να το διαλέξω, να το σπουδάσω και να το εξασκώ. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι η δουλειά σου κλέβει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σε συγκρατεί από άλλα πράγματα που θα ήθελες, αλλά δεν προφταίνεις; δεν αντέχεις; Δεν σε ενοχλεί εκείνη τη στιγμή που το ζεις. Είναι σαν το εναλλακτικό κόστος που μαθαίναμε στην Πολιτική Οικονομία. "Δεν προφταίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω, έχω όμως μια 'άλφα' οικονομική άνεση".
Όταν όμως οι ανάγκες μεγαλώσουν κι άλλο, διαπιστώνεις ότι η χασούρα είναι πιο σημαντική απ'ότι νόμιζες. Ε, τότε, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Μπαμπά γιατί δεν είσαι πλούσιος;;;

Προφυλάξεις!

Έρχεται μια μέρα σε αυτή τη ζωή, που παίρνεις τη μεγάλη απόφαση. Σταματάς τις προφυλάξεις. Ρισκάρεις βέβαια λίγο παραπάνω, αλλά το αποτέλεσμα συνήθως σε αποζημιώνει. Εξάλλου, αν δε ρισκάρεις δεν κερδίζεις, έτσι δε λένε;
Με τη συμπλήρωση 3 χρόνων έφτασε και για μένα αυτή η ώρα... Τώρα πια συνεχίζω χωρίς... προστασία δόσης στη Eurobank!

You've got the love!

Είναι ένα τραγούδι το οποίο ακούω που και που στο repeat, ξανά και ξανά... Αυτό συμβαίνει όταν α) για οποιοδήποτε λόγο τα βρίσκω δύσκολα και β) τα επεισόδια του sex & the city που προβάλλει ο alpha φτάνουν για άλλη μια φορά προς το τέλος.



Μιας και συμβαίνουν και τα δύο το βάζω εδώ να το ακούσουμε. Εγώ χαμογελάω και ξανάχαμογελάω, ενώ η Κάρυ Μπράντσω περπατάει και περπατάει και περπατάει στους δρόμους του Μανχάταν, με το κινητό να αναβοσβήνει το όνομα του μίστερ Μπιγκ!

Κομμάτια...

Είναι κάτι μέρες που δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Που το κεφάλι είναι βαρύ. Που το σώμα ξυπνάει πιο κουρασμένο απ' όταν κοιμήθηκε. Που σκέφτεσαι όσα έχεις να κάνεις μέχρι το βράδυ και απλά αρνείσαι.
Όσο κι αν δε θέλω να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι, σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες. Μα όσο κι αν 'αρνούμαι', είμαι εδώ -στη δουλειά- στις υποχρεώσεις, ανυπομονώνοντας να περάσουν οι ώρες, και μετά να περάσουν κι άλλες ώρες και να έρθει το βράδυ.Μήπως και καταφέρω να κοιμηθώ -επιτέλους- συνεχόμενα για μια νύχτα, γιατί το κακό παραέγινε μια βδομάδα τώρα...

Ο άτιμος ο πυρετός...

Κι εκεί που κοιμάμαι του καλού καιρού (λέμε τώρα!) ακούγεται ένας γδούπος. 'Μπαμ'.
Είναι το πηχάκι που σκεπάζει τα πόδια της κουζίνας, το οποίο πέφτει με φόρα και από μέσα ξεχύνεται μια χοντρή κόκκινη κατσαρίδα με τεράστιες κεραίες και ταχύτητα ολυμπιονίκη σπρίντερ. Τινάζομαι, αρχίζω να ουρλιάζω και σύντομα συνειδητοποιώ ότι είμαι στο κρεβάτι μου, κανένα πηχάκι δεν έχει πέσει και η κατσαρίδα δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό μου. Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που ο άτιμος ο πυρετός παίρνει τη χειρότερη σκέψη της ημέρας που προηγήθηκε, της δίνει σάρκα και οστα και μου την πλασάρει σε ανύποπτο χρόνο με ξεδιάντροπη αληθοφάνεια.

Η σφαιροποιημένη ελιά του Έκτορα

Είχα αναφερθεί και παλιότερα σε εξεζητημένες εφαρμογές μαγειρικής. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα κάποιες από αυτές και θα ήταν παράληψη να μην αναφερθώ στην εμπειρία. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη σφαιροποιημένη ελιά του Έκτορα Μποτρίνι.*
Φαντάσου μια πράσινη ελιά στο φυσικό της μέγεθος σαν κανονική, χωρίς όμως κουκούτσι και χωρίς 'ψωμί'. Μια ελιά που 'σκάει' στο στόμα και απελευθερώνει χυμούς με τόσο δυνατή γεύση, που σε κάνει να πιστεύεις ότι πρώτη φορά τρως ελιά και ότι μέχρι τώρα σε κορόιδευαν με υποκατάστατα.
Η τόσο έντονη αυτή αίσθηση προκύπτει από την τεχνική της σφαιροποίησης. Είναι η τεχνική που δημιουργεί σφαίρες -μικρές ή μεγαλύτερες- σκληρές στο εξωτερικό και υγρές στο εσωτερικό τους.
Η διαδικασία δεν είναι τόσο δύσκολη όσο πιθανών ακούγεται. Να τι ανακάλυψα με μια γρήγορη έρευνα στο internet. Χρησιμοποιούμε δύο μείγματα: (1) Νερό με ασβέστιο και (2) νερό με αλγινικό νάτριο (Νάτη και η χημεία!)
Με λίγα λόγια: αναμειγνύουμε τον χυμό του προϊόντος μας (ελιά) με το μείγμα του αλγινικού νατρίου, το οποίο έχει πηκτικές ιδιότητες. Το βάζουμε σε σύριγγα και προσεχτικά δημιουργούμε μπαλάκια τα οποία άφηνουμε να πέσουν στο υγρό ασβέστιο, όπου εκεί παγώνουν. Δε συγκράτησα χρόνους και άλλες λεπτομέρειες, δεν θα φτιάξω ποτέ κάτι τέτοιο, άλλωστε!
Αν θα το έτρωγα ξανά? Παρόλο που το αρχικό 'κλακ' ήταν και είναι ακόμα αρκετά ανατριχιαστικό στη σκέψη, ναι, θα έτρωγα!

*Ο Έκτορας υιοθετεί με επιτυχία μια παλιά ιδέα που παρουσίασε το 2005 ο Ferran Adria στο εστιατόριο του El Bulli στη Βαρκελώνη.

Θα το δώσει ή δεν θα το δώσει;

Όσοι αγαπητοί αναγνώστες και επισκέπτες αυτού του blog βλέπετε "Το Νησί" στο Mega, μπορείτε να πείτε τη γνώμη σας:
Θα το δώσει ο κυρ Πρόεδρος το γράμμα στην κυρα-Ευγενία, ή θα το κρύψει/σκίσει/κάψει για να μη την χάσει; Είναι ο κυρ Πρόεδρος καλός άνθρωπος; Την αγαπάει τόσο ώστε να την κάνει ευτυχισμένη; Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τη χάσει;
Ή είναι, απλά, άλλο ένα εγωιστικό γουρούνι;