Μοιραία έρχεται μια μέρα που κοιτάς πίσω σου συνολικά. Είναι η μέρα που διαπιστώνεις ότι χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα. Κοιτας λοιπόν αποστασιοποιημένα. Και βλέπεις όλα όσα σου λείπουν... όχι μόνο τα χρήματα.
Βλέπεις όλα όσα θα ήθελες να έχεις κάνει. Εγώ φερ'ειπείν πάντα θα ήθελα να ασχοληθώ με το graphic design. Ή θα ήθελα να μιλάω ισπανικά. Γιατί δε γράφτηκα ποτέ μου ισπανικά; Άλλες φορές έχω σκεφτεί να μάθω τουμπερλέκι(!), να δώσω για κατατακτήριες, να κάνω μαθήματα σεναρίου- digital videο, να ταξιδέψω, να παρακολουθήσω yoga masterclasses...
Ανήσυχο πνεύμα, κλασσική τοξότης!
Κι όμως μια ρημαδο-βαρύτητα με συγκρατεί. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στη δουλειά. Από πολύ νωρίς, με το που πήρα πτυχίο ξεκίνησα ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα της πόλης. Συνέχισα ως freelance σε έντυπα, μια-δυο παράλληλες δουλίτσες και τα τελευταία 6! χρόνια εδω στο Γραφείο Τύπου...
Φυσικά και αγαπώ τη δουλειά μου. Δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν. Είχα την τύχη το επάγγελμα μου να το διαλέξω, να το σπουδάσω και να το εξασκώ. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι η δουλειά σου κλέβει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σε συγκρατεί από άλλα πράγματα που θα ήθελες, αλλά δεν προφταίνεις; δεν αντέχεις; Δεν σε ενοχλεί εκείνη τη στιγμή που το ζεις. Είναι σαν το εναλλακτικό κόστος που μαθαίναμε στην Πολιτική Οικονομία. "Δεν προφταίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω, έχω όμως μια 'άλφα' οικονομική άνεση".
Όταν όμως οι ανάγκες μεγαλώσουν κι άλλο, διαπιστώνεις ότι η χασούρα είναι πιο σημαντική απ'ότι νόμιζες. Ε, τότε, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Μπαμπά γιατί δεν είσαι πλούσιος;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου