Έιναι 22 Ιουλίου. Το κείμενο έμεινε στο draft δέκα μέρες. Μπαγιάτεψε. Παρ' όλα αυτά το δημοσιεύω. Κι ας έχει καύσωνα. Κι ας έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Έχει κάτι περισσότερο από ένα χρόνο που επαναλαμβάνω συνεχώς ότι εγώ προορίζομαι για μεγάλα πράγματα. Ότι έχω σπουδάσει, έχω δουλέψει και έχω κουραστεί τόσο πολύ. Ότι δικαιούμαι περισσότερα και καλύτερα από αυτά που έχω. Ότι πρέπει επιτέλους να φτάσω ...κάπου... ψηλά.
Μου είχαν πει κάποτε: "Κοίτα τι συμβαίνει γύρω σου. Μη μιλάς καθόλου, μια χαρά είσαι εσύ". Όμως όχι, δεν μπορώ να κοιτάω την ανεργία των άλλων για να αισθανθώ ανώτερη. Δεν μπορώ να βλέπω τα προσωπικά δράματα του καθενός στις τηλεοπτικές εκπομπές για να νιώσω καλύτερα.
Θέλω συνεχώς να αναπτύσσομαι όχι σε σχέση με τους άλλους, αλλά με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Πως το λένε, να αναβαθμίζομαι. Να αλλάζω πίστα, αν θες. Δεν το θεωρώ καθόλου κακό αυτό.
Στην ανηφόρα που τραβάω όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι γίνομαι άδικη. Κυρίως με τον εαυτό μου. Θα μου πεις, τι σ' έπιασε τώρα βραδιάτικα;; Πρέπει όμως να τα πω γιατί θα σκάσω. Είναι μάλλον στην ανθρώπινη φύση να ξεχνάει γρήγορα το παρελθόν, από που ξεκίνησε. Ή ίσως είναι δικό μου κουσούρι, δε ξέρω.
Αν κοιτάξω πίσω και δω όλη την πορεία μου τα τελευταία 15 χρόνια, έχω καταφέρει πολλά. Έχω την υγεία μου! Έχω το δικό μου σπίτι και αυτοκίνητο, έχω δουλειά -παρ' όλη την κρίση-, έχω τη δική μου οικογένεια, δύο πανέμορφα και πανέξυπνα βαφτιστήρια (πήραν από τη νονά!) και φίλους που αγαπώ και με αγαπούν. Έχω και σκύλο. Και έχω τη δυνατότητα μέσα στην τρελή μου καθημερινότητα να ξεκλέβω μια ωρίτσα και να κάθομαι το βράδυ στο μπαλκόνι με την υπέροχη δροσιά. Τι παραπάνω χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Δε ξέρω, ίσως τα standards μου είναι πολύ ψηλά. Ή μπορεί αυτή η μετριοπάθεια που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες να είναι λάθος. Μπορεί και όχι. Εγώ πάντως συνεχίζω στον ίδιο ρυθμό, άντε 'ντάξει καλοκαιράκι είναι, είμαι λίγο πιο χαλαρή. Και πλέον προσπαθώ να σκέφτομαι πιο καθαρά.
Κάποιους τους παίρνει η μπάλα εξαιτίας της δικής μου μανίας. Το αναγνωρίζω. Και τους ζητώ συγνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου