10 Δεκ 2008

Σσσσσσσς. Ησυχία.

Είχα ετοιμάσει κάτι άλλο για σήμερα, αλλά δεν μπορώ. Παίρνω αφορμή από γνωστή τηλεπαρουσιάστρια της μεσημεριανής ζώνης, που ουρλιαζε σαν τρελή στην ίδια της την εκπομπή και αρχίζω:

Φτάνει πια. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. Σταματήστε όλοι σας. πολιτικοί, δικηγόροι, αναλυτές, τραμπούκοι, μαθητές, τηλεπαρουσιαστές, δημοσιογράφοι... πάψτε. Κάντε επιτέλους λίγη ησυχία.

Ένα παιδί έφυγε. Άδικα. Ότι κι αν ειπώθηκε, ότι κι αν ακούστηκε, όποια κι αν ήταν η τραγική συγκυρία της στιγμής, αυτό δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί. End of story.

Κρατήστε ένα λεπτό σιγής. Σκύψτε το κεφάλι. Σσσσσσσς. Έτσι μπράβο. Τώρα αναλογιστείτε. Ο καθένας για τον εαυτό του. Κι αν πιάσετε τον εαυτό σας να δακρύζει θα 'ναι για τη χώρα αυτή που ζούμε και για τους ανθρώπους που τη ζουν. Όλους εμάς.

Ποια κυβέρνηση; ποια διοίκηση; ποια αστυνόμευση; ποια σύμπνοια; ποια ανθρωπιά; Τίποτα.

Για τη δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος ας μη μιλήσω καλύτερα. Κάτι τέτοιες περιστάσεις είναι που με έκαναν να επιλέξω να μην ασκώ ενεργά το επάγγελμα που σπούδασα γιατί αγαπώ. Τελεία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: