Ατυχεις συγκρισεις!

Οταν επισκεφθηκα τη Ρωμη ενθουσιαστηκα. Προσπαθουσα να μπω στα παπουτσια του ντοπιου που πηγαινοντας το πρωι στη δουλεια περναει εξω απο το Castle san Angelo η το Κολοσσαιο. Μια υπεροχη αυρα στην καθημερινοτητα.
Η ιδια σκεψη αυτη μου ερχεται καθημερινα, οταν το αστικο περναει διπλα απο το Λευκο Πυργο. Το δικο μας ιστορικο μνημειο. Αυτο που διαθετουμε. Σημερα μου βγηκε ενα ελαφρυ μειδιαμα. Ενας καμμενος προβολεας, ο Λευκος Πυργος μισος, μια ατυχης συγκριση...

Top of the day και άλλες φαντασίες...

Ήμαστε λέει στην εθνική οδό με κατεύθυνση προς Αθήνα. "Στα δεξιά μας φαίνεται ο Όλυμπος. Το γνωστό μα τόσο άγνωστο αυτό βουνό. Ας πλησιάσουμε να το γνωρίσουμε καλύτερα". Και με μια κίνηση το αυτοκίνητο βγάζει ερπίστριες και σαν τανκ πλησιάζει τον κάθετο όγκο.
"Και εδώ ψηλά μπορείτε να θαυμάσετε το πυκνό δάσος της Δαδιάς. Το οποίο χωρίζεται στα δύο από τον εντυπωσιακό καταρράκτη.. Γνωρίζατε ότι υπάρχει καταρράκτης στον Όλυμπο; Και το νερό του φεύγει υπόγεια, διασχίζει τη σχισμή που βλέπετε εκεί αριστερά, είναι το φαράγγι της Σαμαριάς αυτό που αναφέρομαι, και καταλήγει εδώ στη λιμνοθάλασσα". Και το όχημα μας ξαφνικά γίνεται πλωτό και συνεχίζουμε το ταξίδι αρμενίζοντας. "Στην απέναντι όχθη μπορείτε να διακρίνετε τους χώρους συγκέντρωσης των στρατευμάτων του Μεγαλέξανδρου. Και στους κίονες που ξεπροβάλλουν από το νερό έχουν φτιάξει τις φωλιές τους τα γαλάζια πουλιά. Δοκιμάστε να τα χαϊδέψετε. Είναι τόσο ήρεμα!" Σκέφτομαι τι σόι γεωγραφία μας μαθαίναν στο σχολείο, τίποτα δε μάθαμε, και αφηρημένα απλώνω το χέρι μου σ' ένα πουλάκι. Με τσίμπησε στον αριστερό δείχτη και στον δεξιό αντίχειρα. Ξύπνησα και άλλαξα πλευρό.
Στην άλλη πλευρά του ύπνου μου ένα κοριτσάκι έβγαζε από το ψυγείο όλο χαρά το κακάο "Top of the Day" για να πιει. Καλημέρα σας!

Friday's Pieces

Μετα απο τοσο καιρο (ακομα κι εγω εχω ξεχασει ποσο) λεω να γεμισω μερικες γραμμες στο ερμο το μπλογκακι μου. Χωρις σεναριο, χωρις σκεψη και προετοιμασια.

1) νοιωθω οτι η σκεψη μου εχει προσαρμοστει στους 140 χαρακτηρες. Τουιτερ, γαρ. Αυτος ο εντατικος ρυθμος τους τελευταιους μηνες δε μου αφηνει πια χρονο να εμβαθυνω στη σκεψη μου. Το τουιτερ λοιπον αποτελει πρωτης ταξεως ευκαιρια για καποια σαν εμενα που θελει να τα πει οπως και να'χει. @yourcatherine αν θες!

2) παρακολουθω με αγωνια ολες τις εξελιξεις, την οικονομικη κριση, αλλα κυριως τη τσεπη μου. Ευτυχως, δεν παρασυρομαι απο τις ειδησεις, βλεπω και κρινω. Και θεωρω τη γενια μας την πλεον ατυχη, που στα καλυτερα μας χρονια αντι να κανουμε βηματα μπροστα χαραμιζουμε τα νιατα και την αξια μας, τις γνωσεις κ τις ικανοτητες μας απλα για να επιβιωσουμε. Ισως να τα εχω ξαναγραψει αυτα.

3) Ερχεται ενα ακομα Σ/Κ απο εκεινα τα ησυχα, τα μετα τις γιορτες που αυτο που εχω αναγκη ειναι η ηρεμια, η ξεκουραση του μυαλου και ... ο καναπες μου!

4) Αφου αποφορτιστηκα ευχομαι και σας καλο Σ/Κ οπως το αγαπατε!

2012

Μην αφήσεις την ζωή να σε πάρει από κάτω
Τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
Κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
Πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
Σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία.

Καλή Χρονιά σε όλους!!!

Λίγο πριν την εκπνοή...

Λίγο πριν την εκπνοή του 2011, ήρθε ο καιρός για ανασκόπηση, προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική... οτιδήποτε. Δε νομίζω ότι το παρακάτω κείμενο αποτελεί ενδιαφέρον ανάγνωσμα, παρόλα αυτά το δημοσιεύω.
Δυστυχώς, το 2011 δεν ήταν η χρονιά μου. Δεν το λέω με στενοχώρια, αλλά με προβληματισμό. Και το λέω δημοσίως για να το ξορκίσω και άλλη τέτοια χρονιά να μη με βρει.
Λένε ότι πάνω απ' όλα είναι η υγεία. Το λέω κι εγώ. Πως το να έχεις την υγειά σου μετράει και πως όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Και το καταλαβαίνεις αυτό μόνο όταν τη χάσεις. Δόξα τω Θεώ, παρά κάποιες μικρο περιπέτειες είμαι καλά. Αλλά είναι λόγος αυτός για να επαναπαύομαι; Μήπως να χαίρομαι που δεν πονάω όπως άλλοι;
Έπειτα, έρχεται μια ηλικία, που θέλεις να δεις τον εαυτό σου να κάνει βήματα μπροστά. Να προοδεύει, τώρα που έχει το σθένος και τη δύναμη. Νομίζω ότι είμαι σε αυτή την φάση. Αλλά δεν την εκμεταλλεύομαι. Τι κι αν έκανα κάποια πράγματα σε σχετικά μικρότερη ηλικία (βλέπε γάμο, αγορά σπιτιού κλπ). Τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν πρέπει να γίνω ακόμα καλύτερη; Ότι δεν πρέπει να βελτιωθώ και να βελτιώσω τις συνθήκες της ζωής μου περισσότερο, τώρα που μπορώ;
[Πατάω stop για να διαβάσω όσα έχω γράψει.]
...να βελτιωθώ λοιπόν... Γιατί δεν το κάνω;
Φταίω εγώ η ίδια; Φταίει η εποχή που ζούμε; Φταίει η κρίση; ''Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο Θεός που μας μισει;" που λέει και ο ποιητής (βλ. Κ. Βάρναλη, Οι Μοιραίοι). Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα σηκώνει άπειρους συλλογισμούς, μονολόγους ή και διαλόγους αν θέλεις. Έχω πολύ δουλειά λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση. Ο σκοπός μου: Να κάνω το 2012 μια αξιόλογη χρονιά.

Σε σας αγαπημένοι μου αναγνώστες εύχομαι να μη βρεθεί κανείς να πει πως 'το 2012 δεν ήταν η χρονιά μου'!

Φιλανθρωπικό Bazaar

Είναι η μόνη εκδήλωση που αναφέρω και αφορά στη δουλειά μου -μέρος αυτής :)

Η γυναικα της Πατρας

Η Πανωραια. Η πορνη. Η Πατρινια. Οι ιστοριες της. Οι τραγωδιες της. Οι επιτυχιες της. Η μοναξια της.
Αυτο το τελευταιο μου εμεινε απο τη θεατρικη παρασταση που μολις παρακολουθησα. Στενοχωριεμαι στην εικονα ενος ανθρωπου που ποναει μονος του, στη σκοτινια του σπιτιου του. Με χαλαει μια φιγουρα που βλεπει τηλεοραση στο αδειο δωματιο και ξερει απ' εξω τις ατακες της ταινιας που παρακολουθει λεγοντας τες πριν τον πρωταγωνιστη.
Ολα τ' αλλα ειναι παραφιλολογια. Μια παρασταση δε γινεται συγκλονιστικη επειδη ακουγεται η λεξη π***ανα 125 φορες (σου εχω πει οτι σιχαινομαι το βρισιμο?), ουτε τολμηρη επειδη μια δυο φορες διασχιζει τη σκηνη διμετρο τραβεστι με κατακοκκινες γοβες.
Συγχαρητηρια αξιζουν στην πρωταγωνιστρια, Ελενη Κοκκιδου, για την εξαιρετικη ερμηνεια. Η ιδια της επανω στη σκηνη ηταν και συγκλονιστικη και τολμηρη.

Τέλος Εποχής!

Τι λες τώρα...! Εδώ η είδηση που μόλις διάβασα και αφορα σε ένα από τα πιο ιστορικά ξενοδοχεία της πόλης μας. Κι εδώ η είδηση σχετικά με την παλαιότερη εφημερίδα. Διπλή θλίψη λοιπόν φίλοι μου, αφού και από τους δύο αυτούς χώρους έχω όμορφες αναμνήσεις.
Στο Μακεδονία Παλλάς, στην προ Grecotel και Classical εποχή, παιδάκι τότε έκανα τις ωραιότερες βόλτες, μπαίνοντας από την είσοδο προσωπικού και φτάνοντας στην κουζίνα, όπου με κερνούσαν πάντα τετράγωνο τοστ με πατατάκια. Το καλύτερο μου βέβαια ήταν όταν ανεβαίναμε στην κουζίνα του ρουφ γκάρντεν γιατί εκτός από υπέροχη θέα, είχε και ωραίο παγωτό!
Στη εφημερίδα Μακεδονία πάλι έκανα τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα. Βγήκα στο δρόμο και δώστου ρεπορτάζ και άγχος πολύ γιατί ήταν η πρώτη φορά που δημοσίευα κείμενα μου. Στον χρόνο που έμεινα εκεί νομίζω ότι πραγματικά έμαθα όσα πάσχιζαν να μας μάθουν τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι που με βοήθησαν, οι τότε συνάδελφοι μου, και μακάρι να μη χάσουν τις δουλειές τους.
Σκεφτόμενη όλα αυτά, αναρωτιέμαι όταν βάζει λουκέτο η ιστορία της πόλης μας -γιατί περί ιστορίας πρόκειται- που πάμε;;;

Περί Φεστιβάλ..

Είναι Νοέμβριος στη Θεσσαλονίκη. Έχει ξεκινήσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Το μεσήλικο αυτό Φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο...
Παλιότερα συνήθιζα να βλέπω και να γράφω. Μου αρέσει, με εκφράζει αυτή η διαδικασία: παραμονή του φεστιβάλ παίρνω το πρόγραμμα στα χέρια μου (τιμάται 1€ πλέον), παίρνω και την ειδική έκδοση, το 'Πρώτο Πλάνο', για μπούσουλα και περνώ ώρες κυκλώνοντας ταινίες και βρίσκοντας την κατάλληλη παρέα για καθεμιά. Την επόμενη μέρα και μετά την κατάλληλη επεξεργασία καταγράφω τη γνώμη μου σε κείμενο που ίσως κάποιος αναγνώστης μου βρει ενδιαφέρον. Το 2008, στα φόρτε μου τότε, είχα κάνει ολόκληρη θεματική ενότητα.
Έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ίσως βάρυνα κι εγώ. Συνέχιζα να βλέπω. Σταμάτησα να γράφω.
Φέτος, πάλι πήρα το πρόγραμμα στα χέρια μου, πήρα και την ειδική έκδοση το 'Πρώτο Πλάνο' για μπούσουλα. Πέρασα ώρες κυκλώνοντας ταινίες, αλλά δεν νομίζω ότι θα δω κάποια από αυτές.
Κλείνοντας, έχω να προτείνω για κάθε ενδιαφερόμενο αυτό. Μιά από τις ταινίες που κύκλωσα και προβάλλεται αύριο βράδυ.

Μελάνι στο δέρμα

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό περνά από το μυαλό μου η ιδέα να κάνω τατουάζ. Το σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια, πριν το τατουάζ γίνει μόδα και αρχίσουν όλοι να σημαδεύονται στα καλά καθούμενα άνευ λόγου και αιτίας.
Αλήθεια, τί μόδα είναι αυτή; Πιστεύω ότι είμαι το τελευταίο άτομο που δεν έχω ακόμα τρυπηθεί. Άντε και κανα-δυο άλλοι που ξέρω. Το παρατήρησα κυρίως φέτος το καλοκαίρι: το τατουα-τζίδικο είναι η νέα παιδική χαρά. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο το super extreme της εποχής ήταν να βάψεις τα μαλλιά σου με χρωμοσαμπουάν...! Σήμερα όλοι από μικροί έχουν και δυο και τρία τατουάζ και σκέφτονται το επόμενο.. εκστασιασμένοι, σαν να ανακάλυψαν τον τροχό!
Εγώ ξέρω καλά τι θα κάνω, για το που ακριβώς δεν είμαι σίγουρη, σίγουρα όχι σε σημείο που θα μπορώ να το δείχνω και να καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι.
Κάθε χρόνο όμως το αφήνω εξαιτίας της (παράλογης;) φοβίας μου για τις βελόνες. Λες να το τολμήσω φέτος; Αλήθεια πονάει..;

Thank you for listening, Goodbye!

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από την επίσημη ανακοίνωση, αλλά εγώ δε μίλησα. Είχα μιλήσει βέβαια παλιότερα: εδώ. Κι εδώ. Κι εδώ. Κι εδώ, εδώ, εδώ. Εντάξει, κατάλαβες. Οι REM ήταν οι αγαπημένοι μου.

Η επίσημη ανακοίνωση αναφέρει:

"To our Fans and Friends: As R.E.M., and as lifelong friends and co-conspirators, we have decided to call it a day as a band. We walk away with a great sense of gratitude, of finality, and of astonishment at all we have accomplished. To anyone who ever felt touched by our music, our deepest thanks for listening."

Και ο Michael δηλώνει:

“A wise man once said--'the skill in attending a party is knowing when it's time to leave.' We built something extraordinary together. We did this thing. And now we're going to walk away from it.”

Εγώ τι να πω; Δεν θα ξανακούσουμε νέα τους τραγούδια. Δεν θα έχουμε να περιμένουμε άλλα live. Θα μείνουν μόνο τα CD (και τα mp3) να φέρνουν μια σειρά από αναμνήσεις, γεγονότα και καταστάσεις που συνέβησαν υπό την πολυαγαπημένη μου φωνή του Michael Stipe.

Εγώ, το βιολί μου!

Έρχεται μια μέρα σε αυτή τη ζωή που λες 'στοπ'.
Και ενώ η καθημερινότητα συνεχίζει να τρέχει διαγράφοντας πολλές φορές τέλειους κύκλους (λέγε με ρουτίνα) εσύ σταματάς, λες και κατεβαίνεις από το τρένο. Και ένα πρωί ξυπνάς έξω από όλο αυτό το συνοθύλευμα της καθημερινότητας και απλά παρατηρείς τους άλλους να συνεχίζουν το βιολί τους. Δε μιλάω για μένα. Εγώ είμαι από αυτούς που συνεχίζουν το βιολί τους!