Ήμαστε λέει στην εθνική οδό με κατεύθυνση προς Αθήνα. "Στα δεξιά μας φαίνεται ο Όλυμπος. Το γνωστό μα τόσο άγνωστο αυτό βουνό. Ας πλησιάσουμε να το γνωρίσουμε καλύτερα". Και με μια κίνηση το αυτοκίνητο βγάζει ερπίστριες και σαν τανκ πλησιάζει τον κάθετο όγκο.
"Και εδώ ψηλά μπορείτε να θαυμάσετε το πυκνό δάσος της Δαδιάς. Το οποίο χωρίζεται στα δύο από τον εντυπωσιακό καταρράκτη.. Γνωρίζατε ότι υπάρχει καταρράκτης στον Όλυμπο; Και το νερό του φεύγει υπόγεια, διασχίζει τη σχισμή που βλέπετε εκεί αριστερά, είναι το φαράγγι της Σαμαριάς αυτό που αναφέρομαι, και καταλήγει εδώ στη λιμνοθάλασσα". Και το όχημα μας ξαφνικά γίνεται πλωτό και συνεχίζουμε το ταξίδι αρμενίζοντας. "Στην απέναντι όχθη μπορείτε να διακρίνετε τους χώρους συγκέντρωσης των στρατευμάτων του Μεγαλέξανδρου. Και στους κίονες που ξεπροβάλλουν από το νερό έχουν φτιάξει τις φωλιές τους τα γαλάζια πουλιά. Δοκιμάστε να τα χαϊδέψετε. Είναι τόσο ήρεμα!" Σκέφτομαι τι σόι γεωγραφία μας μαθαίναν στο σχολείο, τίποτα δε μάθαμε, και αφηρημένα απλώνω το χέρι μου σ' ένα πουλάκι. Με τσίμπησε στον αριστερό δείχτη και στον δεξιό αντίχειρα. Ξύπνησα και άλλαξα πλευρό.
Στην άλλη πλευρά του ύπνου μου ένα κοριτσάκι έβγαζε από το ψυγείο όλο χαρά το κακάο "Top of the Day" για να πιει. Καλημέρα σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου