Η γυναικα της Πατρας

Η Πανωραια. Η πορνη. Η Πατρινια. Οι ιστοριες της. Οι τραγωδιες της. Οι επιτυχιες της. Η μοναξια της.
Αυτο το τελευταιο μου εμεινε απο τη θεατρικη παρασταση που μολις παρακολουθησα. Στενοχωριεμαι στην εικονα ενος ανθρωπου που ποναει μονος του, στη σκοτινια του σπιτιου του. Με χαλαει μια φιγουρα που βλεπει τηλεοραση στο αδειο δωματιο και ξερει απ' εξω τις ατακες της ταινιας που παρακολουθει λεγοντας τες πριν τον πρωταγωνιστη.
Ολα τ' αλλα ειναι παραφιλολογια. Μια παρασταση δε γινεται συγκλονιστικη επειδη ακουγεται η λεξη π***ανα 125 φορες (σου εχω πει οτι σιχαινομαι το βρισιμο?), ουτε τολμηρη επειδη μια δυο φορες διασχιζει τη σκηνη διμετρο τραβεστι με κατακοκκινες γοβες.
Συγχαρητηρια αξιζουν στην πρωταγωνιστρια, Ελενη Κοκκιδου, για την εξαιρετικη ερμηνεια. Η ιδια της επανω στη σκηνη ηταν και συγκλονιστικη και τολμηρη.

Τέλος Εποχής!

Τι λες τώρα...! Εδώ η είδηση που μόλις διάβασα και αφορα σε ένα από τα πιο ιστορικά ξενοδοχεία της πόλης μας. Κι εδώ η είδηση σχετικά με την παλαιότερη εφημερίδα. Διπλή θλίψη λοιπόν φίλοι μου, αφού και από τους δύο αυτούς χώρους έχω όμορφες αναμνήσεις.
Στο Μακεδονία Παλλάς, στην προ Grecotel και Classical εποχή, παιδάκι τότε έκανα τις ωραιότερες βόλτες, μπαίνοντας από την είσοδο προσωπικού και φτάνοντας στην κουζίνα, όπου με κερνούσαν πάντα τετράγωνο τοστ με πατατάκια. Το καλύτερο μου βέβαια ήταν όταν ανεβαίναμε στην κουζίνα του ρουφ γκάρντεν γιατί εκτός από υπέροχη θέα, είχε και ωραίο παγωτό!
Στη εφημερίδα Μακεδονία πάλι έκανα τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα. Βγήκα στο δρόμο και δώστου ρεπορτάζ και άγχος πολύ γιατί ήταν η πρώτη φορά που δημοσίευα κείμενα μου. Στον χρόνο που έμεινα εκεί νομίζω ότι πραγματικά έμαθα όσα πάσχιζαν να μας μάθουν τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι που με βοήθησαν, οι τότε συνάδελφοι μου, και μακάρι να μη χάσουν τις δουλειές τους.
Σκεφτόμενη όλα αυτά, αναρωτιέμαι όταν βάζει λουκέτο η ιστορία της πόλης μας -γιατί περί ιστορίας πρόκειται- που πάμε;;;

Περί Φεστιβάλ..

Είναι Νοέμβριος στη Θεσσαλονίκη. Έχει ξεκινήσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Το μεσήλικο αυτό Φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο...
Παλιότερα συνήθιζα να βλέπω και να γράφω. Μου αρέσει, με εκφράζει αυτή η διαδικασία: παραμονή του φεστιβάλ παίρνω το πρόγραμμα στα χέρια μου (τιμάται 1€ πλέον), παίρνω και την ειδική έκδοση, το 'Πρώτο Πλάνο', για μπούσουλα και περνώ ώρες κυκλώνοντας ταινίες και βρίσκοντας την κατάλληλη παρέα για καθεμιά. Την επόμενη μέρα και μετά την κατάλληλη επεξεργασία καταγράφω τη γνώμη μου σε κείμενο που ίσως κάποιος αναγνώστης μου βρει ενδιαφέρον. Το 2008, στα φόρτε μου τότε, είχα κάνει ολόκληρη θεματική ενότητα.
Έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ίσως βάρυνα κι εγώ. Συνέχιζα να βλέπω. Σταμάτησα να γράφω.
Φέτος, πάλι πήρα το πρόγραμμα στα χέρια μου, πήρα και την ειδική έκδοση το 'Πρώτο Πλάνο' για μπούσουλα. Πέρασα ώρες κυκλώνοντας ταινίες, αλλά δεν νομίζω ότι θα δω κάποια από αυτές.
Κλείνοντας, έχω να προτείνω για κάθε ενδιαφερόμενο αυτό. Μιά από τις ταινίες που κύκλωσα και προβάλλεται αύριο βράδυ.

Μελάνι στο δέρμα

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό περνά από το μυαλό μου η ιδέα να κάνω τατουάζ. Το σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια, πριν το τατουάζ γίνει μόδα και αρχίσουν όλοι να σημαδεύονται στα καλά καθούμενα άνευ λόγου και αιτίας.
Αλήθεια, τί μόδα είναι αυτή; Πιστεύω ότι είμαι το τελευταίο άτομο που δεν έχω ακόμα τρυπηθεί. Άντε και κανα-δυο άλλοι που ξέρω. Το παρατήρησα κυρίως φέτος το καλοκαίρι: το τατουα-τζίδικο είναι η νέα παιδική χαρά. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο το super extreme της εποχής ήταν να βάψεις τα μαλλιά σου με χρωμοσαμπουάν...! Σήμερα όλοι από μικροί έχουν και δυο και τρία τατουάζ και σκέφτονται το επόμενο.. εκστασιασμένοι, σαν να ανακάλυψαν τον τροχό!
Εγώ ξέρω καλά τι θα κάνω, για το που ακριβώς δεν είμαι σίγουρη, σίγουρα όχι σε σημείο που θα μπορώ να το δείχνω και να καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι.
Κάθε χρόνο όμως το αφήνω εξαιτίας της (παράλογης;) φοβίας μου για τις βελόνες. Λες να το τολμήσω φέτος; Αλήθεια πονάει..;

Thank you for listening, Goodbye!

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από την επίσημη ανακοίνωση, αλλά εγώ δε μίλησα. Είχα μιλήσει βέβαια παλιότερα: εδώ. Κι εδώ. Κι εδώ. Κι εδώ, εδώ, εδώ. Εντάξει, κατάλαβες. Οι REM ήταν οι αγαπημένοι μου.

Η επίσημη ανακοίνωση αναφέρει:

"To our Fans and Friends: As R.E.M., and as lifelong friends and co-conspirators, we have decided to call it a day as a band. We walk away with a great sense of gratitude, of finality, and of astonishment at all we have accomplished. To anyone who ever felt touched by our music, our deepest thanks for listening."

Και ο Michael δηλώνει:

“A wise man once said--'the skill in attending a party is knowing when it's time to leave.' We built something extraordinary together. We did this thing. And now we're going to walk away from it.”

Εγώ τι να πω; Δεν θα ξανακούσουμε νέα τους τραγούδια. Δεν θα έχουμε να περιμένουμε άλλα live. Θα μείνουν μόνο τα CD (και τα mp3) να φέρνουν μια σειρά από αναμνήσεις, γεγονότα και καταστάσεις που συνέβησαν υπό την πολυαγαπημένη μου φωνή του Michael Stipe.

Εγώ, το βιολί μου!

Έρχεται μια μέρα σε αυτή τη ζωή που λες 'στοπ'.
Και ενώ η καθημερινότητα συνεχίζει να τρέχει διαγράφοντας πολλές φορές τέλειους κύκλους (λέγε με ρουτίνα) εσύ σταματάς, λες και κατεβαίνεις από το τρένο. Και ένα πρωί ξυπνάς έξω από όλο αυτό το συνοθύλευμα της καθημερινότητας και απλά παρατηρείς τους άλλους να συνεχίζουν το βιολί τους. Δε μιλάω για μένα. Εγώ είμαι από αυτούς που συνεχίζουν το βιολί τους!

Κι αν χάσω το κινητό μου?

Όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος, κάνω ένα συμμάζεμα στα social media μου, όλα αυτά τα sites, networks κλπ κλπ, τα οποία μου σπαταλούν φαιά ουσία με αποτέλεσμα όχι να μου προσφέρουν κάτι, αλλά να μου καίνε τον εγκέφαλο!
Αρχίζω με το αγαπημένο μου blog, το οποίο για άλλη μια φορά έχει αραχνιάσει. Yes, I know. Το μόνο που κινείται είναι η σύνδεση με το twitter στη δεξιά πλευρική στήλη. Δεσμεύομαι όμως, στο εξής να το επισκέπτομαι συχνά και να γράφω.
Τώρα μάλιστα που έχω τον blogger στο κινητό μου...!
Και μιας και είπα twitter, αυτό μάλιστα. Your Catherine's next best thing! Όλο το καλοκαίρι, οι 15 followers μου είχαν την ευκαιρία να ενημερώνονται σε πρώτο χρόνο για βουτιές, παγωτά και ταξίδια. Λες και τους νοιάζει!
Ναι μα, αφού το έχω και το twitter στο κινητό μου...!
Μην ξεχνάμε και το facebook, βεβαίως βεβαίως... Σταθερή αξία. Τόσο που οι φωτογραφίες μου εκεί δείχνουν παλιακές και ξεθωριασμένες. Θα προσθέσω καινούριες.
Τώρα μάλιστα που έχω το facebook στο κινητό μου...!
Έχω κι ένα ρημαδοπροφίλ στο Google+, αλλά και στο LinkedIn, αλλά και στο Webpet (αυτό το τελευταίο όχι εγώ, ο Freddie μου).
Και αυτά θα τα ανανεώσω λίαν συντόμως, γιατί φυσικά έχω τις αντίστοιχες εφαρμογές και στο κινητό μου...!
Έρχεται λοιπόν ένας πολλά υποσχόμενος και γεμάτος ιντερνετικός χειμώνας! Αλλά εδώ που τα λέμε... παίρνε και κανένα τηλέφωνο :)

Η θεα απο το μπαλκονι μου!

Ενα ποστ για να μεταφερω την καλοκαιρινη εικονα που αντικριζουν τα ματια μου. Αν εχεις ξεμεινει στην πολη, δες το σαν μια εικονα δροσιας. Διαβολικη λεπτομερεια: η θαλασσα απεχει ακριβως 3 λεπτα με τα ποδια. Τραβηγμενη με το κινητο μου και επεξεργασμενη με την αγαπημενη μου ρυθμιση lomo, diana-like.

Θεμα του εργου: Πλωμαρι σε Παξους

(χωρις πολλα λογια...)

Εκπληξη!

Πριν λιγες μερες εντοπισα τα μπουμπουκια. Κι ομως η εκπληξη ηταν μεγαλη σημερα το πρωι που ειδα και μυρισα τα τριανταφυλλα του Αυγουστου (ετσι τα βαφτισα).

Time to have some fun!

Μοιραία, η σκέψη μου γυρίζει στην παιδική μου ηλικία. Όταν ξεκινούσαμε για οικογενειακές διακοπές με το μπαμπά και τη μαμά. Και την αδερφή.
Οι προδιαγραφές των διακοπών τότε ήταν οι εξής: 1. προορισμός στην ηπειρωτική Ελλάδα (πλοίο; noway!) 2. διάρκεια διακοπών: άγνωστη 3. διαμονή: φτάνουμε εκεί και βλέπουμε...
Τότε θυμάμαι, ο μπαμπάς είχε ένα πλαστικό ποτηράκι, με καπάκι, αυτά που τα κρεμάς στο λαιμό. Εκεί μέσα είχε όλα τα λεφτά. Και φυσικά το ποτηράκι ήταν κάτι σαν τρόπαιο. Μονίμως κρεμασμένο στο λαιμό του, πάντοτε εντός του οπτικού μας πεδίου.
Όταν λοιπόν ξεκινούσαμε για διακοπές το ποτηράκι ήταν γεμάτο με ένα μάτσο χιλιάρικα και πεντοχίλιαρα. Το deal ήταν ότι όταν θα αδειάσει το ποτηράκι θα γυρίσουμε. Κάθε τόσο λοιπόν, μέσα στην αφέλεια και την άγνοια της παιδικής μου ηλικίας, ζητούσα να τσεκάρω το πάχος του μάτσου. Xωρίς να γνωρίζω το 'χρώμα του χρήματος', έτσι για να επιβεβαιώσω ότι θα κάτσουμε λίγο ακόμα.
Μας εύχομαι όλους φέτος να κάνουμε τις ίδιες ανέμελες διακοπές!!!

Ψαχνω στη Χαλκιδικη...

Ρε παιδια, εχω μια απορια κι αν μπορει καποιος ας μου τη λυσει.. Ειναι δυνατον ολοκληρη Χαλκιδικη να μην εχει ενα ελευθερο δωματιο για το σου-κου; Αναζητω για την ακριβεια δυο δικλινα δωματια, η διαμερισμα βολευει, για αυτο το σου-κου, στην περιοχη μεταξυ νικητης, μαρμαρα, βουρβουρου, μεταμορφωσης. Ατομα 4 κι ενας σκυλος. Το χειροτερο δε ειναι οτι δωματια υπαρχουν. Αλλα προτιμουν να τα εχουν αδεια παρα να τα δωσουν για δυο βραδια...