Το κοριτσάκι των αεροπλάνων!

(αυτό είναι το πρώτο μου παραμύθι!)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε σε μια πόλη που την έλεγαν Θεσσαλονίκη.

Κάθε βράδυ το κοριτσάκι ξάπλωνε στο κρεβατάκι του και ονειρευόταν ότι ήταν μέσα σε ένα αεροπλάνο και ταξίδευε ψηλά στον ουρανό. Και κάθε φορά που το ρωτούσαν τί θέλει να γίνει όταν θα μεγαλώσει, απαντούσε «θέλω να πετάω με ένα αεροπλάνο σε όλο τον κόσμο».

Τα χρόνια πέρασαν και το κοριτσάκι μεγάλωσε και έγινε κοπέλα. Τελείωσε το σχολείο και άρχισε, όπως όλοι οι άνθρωποι, να ψάχνει να βρει τί δουλειά θα κάνει για να βγάλει λεφτά και να μπορεί να αγοράζει πράγματα.

Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να γραφτεί σε μια σχολή για αεροσυνοδούς, κοπέλες δηλαδή και αγόρια που πετάνε με τα αεροπλάνα σε όλο τον κόσμο. Για να τα καταφέρει και να γίνει αεροσυνοδός διάβαζε κάτι χοντρά βιβλία και έγραφε ένα σωρό πράγματα στο τετράδιο της. Είχε και κάτι χάρτες, που τους άπλωνε στο πάτωμα και μάθαινε τις χώρες και τις πόλεις όλου του κόσμου.

Μετά τελείωσαν τα μαθήματα και η κοπέλα έγινε αεροσυνοδός.

Τότε, πήγε σε μια εταιρία με αεροπλάνα και είπε ότι θέλει να ξεκινήσει να πετάει. Ο κύριος που καθόταν εκεί της είπε: «Αν θέλεις να πετάς με τα αεροπλάνα, θα πρέπει να φτιάξεις τη βαλίτσα σου, να βάλεις μέσα όλα τα πράγματα σου και να φύγεις, να ζήσεις μακριά από το σπίτι σου και από τους ανθρώπους που σε αγαπάνε».

Η κοπέλα το σκέφτηκε λίγο, για μερικά λεπτά μόνο, και είπε «εντάξει». Μάζεψε τα πράγματά της και πήγε μακριά σε μια πόλη που την έλεγαν Ντουμπάι. Και από εκεί έπαιρνε κάθε μέρα ένα αεροπλάνο και ταξίδευε σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Πήγε στο Λονδίνο, που είναι η πόλη της μουσικής, όπως ο Ρένος, το σκυλάκι το κίτρινο. Πήγε στο Παρίσι που είναι η πόλη της μαγειρικής, όπως ο Ρατατούης, το ποντικάκι. Πήγε και στην Αμερική, και στην Αυστραλία και στην Αφρική που έχει μια μεγάλη παραλία με πιγκουίνους.

Σε όποιο μέρος πήγαινε έβγαζε φωτογραφίες και τις έστελνε στη μαμά της, στο μπαμπά της, στην αδερφή της και σε κάτι φίλες της.

Μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε η Αθηνά, ένα μικρό, τόσο τόσο,  μωράκι, και η κοπέλα άρχισε να έρχεται πιο συχνά στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη για να τη δει. Όταν δεν μπορούσε να έρθει έστελνε γράμματα με κάρτες. Από τη μια είχαν φωτογραφίες και από την άλλη ωραία λόγια, με καρδούλες και φυλλαράκια.

Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η κοπέλα έμενε πιο πολύ καιρό στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη και πιο λίγο καιρό μέσα στα αεροπλάνα. Όταν περνούσε χρόνο με τα αγαπημένα της πρόσωπα ήταν πολύ χαρούμενη. Και όταν ήταν μέσα στο αεροπλάνο, πάλι σκεφτόταν το σπίτι της. Συνέχεια έστελνε μηνύματα, έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσε με την κάμερα.

 Ώσπου μια μέρα, η κοπέλα είδε ότι είχε κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και ότι είχε γυρίσει με το αεροπλάνο σχεδόν όλο τον κόσμο. Τώρα, έφτασε η ώρα να γυρίσει πίσω. Έτσι λοιπόν, έβαλε όλα τα πράγματα της σε ένα φορτηγό, πήρε τις βαλίτσες της και γύρισε στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς (που θα την έχουμε από δω και πέρα κοντά μας) καλύτερα!