Μέρες που είναι αποφάσισα κι εγώ σαν κλασσική γυναίκα να πάω για ένα ρετούς -νύχια, μαλλιά, τα γνωστά-. Το τι άκουσαν τα αυτάκια μου αυτές τις ώρες του beaute δε λέγονται...
"... και στην έκθεση ζωγραφικής που πήγα, γνώρισα εκεί τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού... Και του λέω... εσείς δε κάνετε γάμους, οι αντιδήμαρχοι; ...Θέλω κι εγώ να παντρευτώ. Και μου λέει έλα όποιο Σάββατο θέλεις... Σιγά μη μπω στην αναμονή για ημερομηνία... "
"...τς, το Παρίσι μου άρεσε πολύ! τς, αλλά οι Βερσαλλίες... πολύ φτωχές. Αν τις συγκρίνεις με -εχμ- τα θερινά ανάκτορα της Σίσυς στη Βιέννη, καμμία σχέση... εκεί να δεις πλούτο"
"αααα, εγώ την επιστήμη μου την αγαπάω. Μπορεί να θέλει πολύυυύ διάβασμα, δε φαντάζεσαι πόσες ώρες περνάω στα σχεδιαστήρια. Αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα. Την αγαπάω την επιστήμη μου"
Γιατί όλες οι γυναίκες περιαυτολογούν κατ' αυτό τον τρόπο; Τι είδους διαστροφή είναι αυτή που τις θέλει να φλυαρούν ακατάσχετα, λέγοντας ανοησίες και ασυναρτησίες. Είμαι σίγουρη ότι δεν απευθύνονται στον επαγγελματία πάνω από το κεφάλι τους, αλλά στο ευρύτερο κομμωτήριο α.κ.α στις υπόλοιπες πελάτισσες. "Παριστάνουν τις καμπόσες" που θα 'λεγε κι η γιαγιά μου. Εγώ έχω τα μέσα στο δήμο. Εγώ έχω πάει και Παρίσι και Βιέννη. Εγώ, εγώ, εγώ... Χου κερς μαντάμ???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου