The 'Users'

Είναι μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να βγάλουν όσο το δυνατό περισσότερα από τους ανθρώπους που έχουν απένταντι και δίπλα τους.
Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως χάνουν τα μέτρα και τα σταθμά. Είναι πολλά τα 'κακά' της υπόθεσης: Πρώτον, δε νοιώθουν την έννοια του χρόνου. Ακόμα χειρότερο, αγνοούν την έννοια του κόπου. Τρίτον, και χείριστον πιστεύουν ότι σου κάνουν καλό. Τέτοιοι, άνθρωποι υπάρχουν γύρω πολλοί και εκμεταλλεύονται διάφορες ανθρώπινες πλευρές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί με πολλά και διάφορα ονόματα, εγώ τους έχω βαφτίσει γιούζερς!

Pardon Me!

Έχω ανεβάσει 192 αναρτήσεις τα τελευταία 2,5 χρόνια και η χθεσινή είναι η μόνη, για την οποία μου πέρασε από το μυαλό να επιστρέψω και να τη διαγράψω.
Δεν το κάνω όμως γιατί αυτό το μπλογκ είναι αληθινό σαν τη ζωή. Ότι γίνεται, δεν ξε-γίνεται. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να μου βγει χιουμοριστικό το ποστ, αλλά μου βγήκε η πικρή αλήθεια. Συγνώμη, μπαμπά, δε φταις εσύ!

Μπαμπά γιατί δεν είσαι πλούσιος;

Μοιραία έρχεται μια μέρα που κοιτάς πίσω σου συνολικά. Είναι η μέρα που διαπιστώνεις ότι χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα. Κοιτας λοιπόν αποστασιοποιημένα. Και βλέπεις όλα όσα σου λείπουν... όχι μόνο τα χρήματα.
Βλέπεις όλα όσα θα ήθελες να έχεις κάνει. Εγώ φερ'ειπείν πάντα θα ήθελα να ασχοληθώ με το graphic design. Ή θα ήθελα να μιλάω ισπανικά. Γιατί δε γράφτηκα ποτέ μου ισπανικά; Άλλες φορές έχω σκεφτεί να μάθω τουμπερλέκι(!), να δώσω για κατατακτήριες, να κάνω μαθήματα σεναρίου- digital videο, να ταξιδέψω, να παρακολουθήσω yoga masterclasses...
Ανήσυχο πνεύμα, κλασσική τοξότης!
Κι όμως μια ρημαδο-βαρύτητα με συγκρατεί. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στη δουλειά. Από πολύ νωρίς, με το που πήρα πτυχίο ξεκίνησα ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα της πόλης. Συνέχισα ως freelance σε έντυπα, μια-δυο παράλληλες δουλίτσες και τα τελευταία 6! χρόνια εδω στο Γραφείο Τύπου...
Φυσικά και αγαπώ τη δουλειά μου. Δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν. Είχα την τύχη το επάγγελμα μου να το διαλέξω, να το σπουδάσω και να το εξασκώ. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι η δουλειά σου κλέβει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Σε συγκρατεί από άλλα πράγματα που θα ήθελες, αλλά δεν προφταίνεις; δεν αντέχεις; Δεν σε ενοχλεί εκείνη τη στιγμή που το ζεις. Είναι σαν το εναλλακτικό κόστος που μαθαίναμε στην Πολιτική Οικονομία. "Δεν προφταίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω, έχω όμως μια 'άλφα' οικονομική άνεση".
Όταν όμως οι ανάγκες μεγαλώσουν κι άλλο, διαπιστώνεις ότι η χασούρα είναι πιο σημαντική απ'ότι νόμιζες. Ε, τότε, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Μπαμπά γιατί δεν είσαι πλούσιος;;;

Προφυλάξεις!

Έρχεται μια μέρα σε αυτή τη ζωή, που παίρνεις τη μεγάλη απόφαση. Σταματάς τις προφυλάξεις. Ρισκάρεις βέβαια λίγο παραπάνω, αλλά το αποτέλεσμα συνήθως σε αποζημιώνει. Εξάλλου, αν δε ρισκάρεις δεν κερδίζεις, έτσι δε λένε;
Με τη συμπλήρωση 3 χρόνων έφτασε και για μένα αυτή η ώρα... Τώρα πια συνεχίζω χωρίς... προστασία δόσης στη Eurobank!

You've got the love!

Είναι ένα τραγούδι το οποίο ακούω που και που στο repeat, ξανά και ξανά... Αυτό συμβαίνει όταν α) για οποιοδήποτε λόγο τα βρίσκω δύσκολα και β) τα επεισόδια του sex & the city που προβάλλει ο alpha φτάνουν για άλλη μια φορά προς το τέλος.



Μιας και συμβαίνουν και τα δύο το βάζω εδώ να το ακούσουμε. Εγώ χαμογελάω και ξανάχαμογελάω, ενώ η Κάρυ Μπράντσω περπατάει και περπατάει και περπατάει στους δρόμους του Μανχάταν, με το κινητό να αναβοσβήνει το όνομα του μίστερ Μπιγκ!

Κομμάτια...

Είναι κάτι μέρες που δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Που το κεφάλι είναι βαρύ. Που το σώμα ξυπνάει πιο κουρασμένο απ' όταν κοιμήθηκε. Που σκέφτεσαι όσα έχεις να κάνεις μέχρι το βράδυ και απλά αρνείσαι.
Όσο κι αν δε θέλω να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι, σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες. Μα όσο κι αν 'αρνούμαι', είμαι εδώ -στη δουλειά- στις υποχρεώσεις, ανυπομονώνοντας να περάσουν οι ώρες, και μετά να περάσουν κι άλλες ώρες και να έρθει το βράδυ.Μήπως και καταφέρω να κοιμηθώ -επιτέλους- συνεχόμενα για μια νύχτα, γιατί το κακό παραέγινε μια βδομάδα τώρα...

Ο άτιμος ο πυρετός...

Κι εκεί που κοιμάμαι του καλού καιρού (λέμε τώρα!) ακούγεται ένας γδούπος. 'Μπαμ'.
Είναι το πηχάκι που σκεπάζει τα πόδια της κουζίνας, το οποίο πέφτει με φόρα και από μέσα ξεχύνεται μια χοντρή κόκκινη κατσαρίδα με τεράστιες κεραίες και ταχύτητα ολυμπιονίκη σπρίντερ. Τινάζομαι, αρχίζω να ουρλιάζω και σύντομα συνειδητοποιώ ότι είμαι στο κρεβάτι μου, κανένα πηχάκι δεν έχει πέσει και η κατσαρίδα δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό μου. Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που ο άτιμος ο πυρετός παίρνει τη χειρότερη σκέψη της ημέρας που προηγήθηκε, της δίνει σάρκα και οστα και μου την πλασάρει σε ανύποπτο χρόνο με ξεδιάντροπη αληθοφάνεια.

Η σφαιροποιημένη ελιά του Έκτορα

Είχα αναφερθεί και παλιότερα σε εξεζητημένες εφαρμογές μαγειρικής. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα κάποιες από αυτές και θα ήταν παράληψη να μην αναφερθώ στην εμπειρία. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη σφαιροποιημένη ελιά του Έκτορα Μποτρίνι.*
Φαντάσου μια πράσινη ελιά στο φυσικό της μέγεθος σαν κανονική, χωρίς όμως κουκούτσι και χωρίς 'ψωμί'. Μια ελιά που 'σκάει' στο στόμα και απελευθερώνει χυμούς με τόσο δυνατή γεύση, που σε κάνει να πιστεύεις ότι πρώτη φορά τρως ελιά και ότι μέχρι τώρα σε κορόιδευαν με υποκατάστατα.
Η τόσο έντονη αυτή αίσθηση προκύπτει από την τεχνική της σφαιροποίησης. Είναι η τεχνική που δημιουργεί σφαίρες -μικρές ή μεγαλύτερες- σκληρές στο εξωτερικό και υγρές στο εσωτερικό τους.
Η διαδικασία δεν είναι τόσο δύσκολη όσο πιθανών ακούγεται. Να τι ανακάλυψα με μια γρήγορη έρευνα στο internet. Χρησιμοποιούμε δύο μείγματα: (1) Νερό με ασβέστιο και (2) νερό με αλγινικό νάτριο (Νάτη και η χημεία!)
Με λίγα λόγια: αναμειγνύουμε τον χυμό του προϊόντος μας (ελιά) με το μείγμα του αλγινικού νατρίου, το οποίο έχει πηκτικές ιδιότητες. Το βάζουμε σε σύριγγα και προσεχτικά δημιουργούμε μπαλάκια τα οποία άφηνουμε να πέσουν στο υγρό ασβέστιο, όπου εκεί παγώνουν. Δε συγκράτησα χρόνους και άλλες λεπτομέρειες, δεν θα φτιάξω ποτέ κάτι τέτοιο, άλλωστε!
Αν θα το έτρωγα ξανά? Παρόλο που το αρχικό 'κλακ' ήταν και είναι ακόμα αρκετά ανατριχιαστικό στη σκέψη, ναι, θα έτρωγα!

*Ο Έκτορας υιοθετεί με επιτυχία μια παλιά ιδέα που παρουσίασε το 2005 ο Ferran Adria στο εστιατόριο του El Bulli στη Βαρκελώνη.

Θα το δώσει ή δεν θα το δώσει;

Όσοι αγαπητοί αναγνώστες και επισκέπτες αυτού του blog βλέπετε "Το Νησί" στο Mega, μπορείτε να πείτε τη γνώμη σας:
Θα το δώσει ο κυρ Πρόεδρος το γράμμα στην κυρα-Ευγενία, ή θα το κρύψει/σκίσει/κάψει για να μη την χάσει; Είναι ο κυρ Πρόεδρος καλός άνθρωπος; Την αγαπάει τόσο ώστε να την κάνει ευτυχισμένη; Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τη χάσει;
Ή είναι, απλά, άλλο ένα εγωιστικό γουρούνι;

Toulouse Lautrec: ο άνθρωπος και η εποχή

Μια επίσκεψη στην έκθεση των έργων του Toulouse Lautrec που φιλοξενείται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα με έκανε να γνωρίσω έναν τραγικό καλλιτέχνη και μια παρεξηγμένη εποχή, την Belle Epoque.
Ο Ανρί (Henri de Toulouse Lautrec) γεννήθηκε το 1864. Το γεγονός πως οι γονείς του ήταν πρώτα ξαδέρφια, του προκάλεσε ατροφία στα πόδια, νανισμό και τον καθήλωσε στο 1.52, μακριά από την ζωή που ίσως ονειρευόταν.
Άρχισε να σκοτώνει το χρόνο του συχνάζοντας σε καμπαρέ και οίκους ανοχής της Μονμάρτης.
Το έριξε στη ζωγραφική.Ετοίμαζε πυρετωδώς σκίτσα, αποτυπώνοντας τους θαμώνες στα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής όπου σύχναζε.
Γρήγορα, έγινε ο γραφίστας της εποχής. Έργα του μια σειρά από αφίσες, πόστερ, εξώφυλλα, διαφημιστικά που προωθούσαν τα in στέκια της εποχής, τους stars και τις όμορφες αρτίστες. Κάποτε, γνώρισε τον Van Gong, εμπνεύστηκε, ταξίδεψε στην Ευρώπη, έζησε στη νύχτα...
Η εφήμερη τέχνη του Lautrec αποτελεί την κυριότερη αποτύπωση μιας ολόκληρης εποχής. Μέσα από τα έργα του η Belle Epoque κατάφερε να μείνει ζωντανή. Η κάθε αφίσα που διασώθηκε, αποτελεί πηγή πληροφόρησης αιώνες μετά. Ο Henri μετατρέπεται σε ρεπόρτερ, κατά κάποιο τρόπο στη σκέψη μου.
Ένα κομμάτι της έκθεσης ήταν αφιερωμένο στη σχέση του με τη μαγειρική (μα τι μόδα πια, αυτή η μαγειρική!).
Οι επισημάνσεις του γύρω από τη διοργάνωση ενός καλόυ γεύματος ήταν εξαιρετικές, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η προτελευταία:
'Το νερό καταστρέφει τον ουρανίσκο (βλ. γεύση). Στα γεύματα που παράθετε έβαζε χρυσόψαρα να κολυμπούν στις καράφες, για να μην τολμούν οι καλεσμενοι να πιούν'.
Ο Henri πέθανε από σύφιλη το 1901, σε ηλικία 36 ετών.

Η σημασία της εκπαίδευσης στη ζωή και στη δουλειά μας

Δεν πιστεύω στους εμπειρογνώμονες. Όσο κι αν ασχοληθείς με ένα θέμα ή ένα επάγγελμα, όσο καλός κι αν γίνεις, πάντοτε χρειάζεται ένα γνωστικό υπόβαθρο, μια θεωρητική κατάρτιση που θα σου δώσει βάσεις για να γίνεις ακόμα καλύτερος.
Πως μου 'ρθε αυτό τώρα;
Με αφορμή την απεργεία των φαρμακείων θυμήθηκα ένα περιστατικό που συνέβη λίγες μέρες πριν, κατά την πρόσφατη επίσκεψη μου σε ένα από δαύτα. Εν συντομία:
Πήγα να ζητήσω αναλγητικό τύπου 'cold n flu' για να ξεφύγω από ένα μίνι κρύωμα που με ταλαιπωρούσε.
-Ναι, αλλά πριν το αγοράσω, μήπως υπάρχει θέμα με τα συμπληρώματα Τ4 που παίρνω και δεν κάνει να τα συνδυάσω; ρωτάω την κοπελιά με την άσπρη ρόμπα.
-Εχμ, μπα, όχι, δε νομίζω...
-ΟΚ!
Κοιτάζοντας το φύλλο οδηγιών λίγο αργότερα αντιλαμβάνομαι ότι δεν μου κάνουν. Πάω πίσω.
-Δώστε μου κάτι άλλο γιατί αυτό που μου δώσατε δεν ενδείκνυται.
-Ναι, ε; για να δω (ανοίγει-διαβάζει) .... εχμ, τι να σας δώσω τώρα...;
-Εγώ θα σας πω;;;;
Για να μην τα πολυλογώ, ανοίξαμε όλα τα σχετικά σκευάσματα για να διαβάσουμε τις οδηγίες ώσπου να καταλήξουμε σε απλά nurofen.
Πληρώνω τη διαφορά και γυρνώντας την πλάτη ακούω την κοπελιά να μου λέει:
-Εεε, εντάξει, υπερβολές είναι αυτά. Κι εγώ παίρνω Τ4 και 'cold n flu' όταν χρειάζεται και δεν έπαθα τίποτα.... !!!!!
Γύρισα και την κοίταξα με νόημα.
"Βρε δεν έρχεσαι να σε γράψουμε στους Βοηθούς Φαρμακείου, λέω 'γώ, μην πάρεις στο λαιμό σου κανέναν άνθρωπο", είπα από μέσα μου.

New Release!!

Έρχονται οι REM!
Έρχεται το Collapse into now!
Μια πρώτη γεύση από τα sample tracks με κάνει να ανυπομονώ... οι παλιές αγάπες βλέπεις δεν ξεχνιούνται!
Θα επανέλθω επί του θέματος :)

"I know what I'm chasing and I know that this is changing me"
[Uberlin]