If you talk too much my head will explode

Πότε η καλοπροαίρετη κριτική γίνεται πλάκα;
Και πότε η πλακίτσα καταντάει ενοχλητική;
Ποια είναι εκείνα τα λεπτά σημεία που σε κάνουν να αναρωτηθείς τα βαθύτερα αίτια;
Τι κρύβεται μέσα σου όταν μιλάς κι όταν ακούς;
Προς τι τόση εμμονή;
(Φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν ακούγοντας People In Planes)

Salt

Spoiler alert - μη συνεχίζεις την ανάγνωση αν σκοπεύεις να δεις την ταινία.
Η Αντζελίνα ξανθιά. Η Αντζελίνα μελαχροινή. Η Αντζελίνα δημιουργεί αυτοσχέδιες βόμβες. Η Αντζελίνα πηδάει από νταλίκα σε φορτηγό. Εν κινήση. Η Αντζελίνα κρέμεται από ψηλό κτίριο. Η Αντζελίνα το σκάει από περιπολικό. Εν κινήση. Και μετά η Αντζελίνα σκοτώνει κόσμο σαν να'ταν κουνούπια. Η Αντζελίνα μιλάει ρωσικά. Η Αντζελίνα είναι ρωσίδα. Η Αντζελίνα δεν είναι ρωσίδα. Ουφ! Πόση Αντζελίνα ν'αντέξει κανείς;

Is this the real life? Is this just fantasy...?

Βρίσκομαι σε ένα λεωφορείο. Τουριστικό. Όχι όμως σαν τ'αλλα. Ευρύχωρο, κλιματιζόμενο, με λευκές δερμάτινες πολυθρόνες, με ατομικό τραπεζάκι και διάδρομους ανάμεσα.
Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Λίγο παραπέρα κάποιος κύριος και λίγο πιο μπροστά μπορώ να διακρίνω την πλάτη μιας εύσωμης κυρίας.
Έξαφνα, μια εντυπωσιακή ξανθιά (υπαρκτό πρόσωπο του κύκλου μου, δικηγόρος -ονόματα δε λέμε!) αρπάζει το μικρόφωνο και σαν άλλος ξεναγός παίρνει το λόγο: "Είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ρίξτε μια τελευταία ματιά, αποχαιρετήστε το τοπίο γύρω σας. Φεύγουμε".
Η επιθετική σιγουριά στη φωνή της και η απαίτηση να υπακούσουμε με κάνουν να ξυπνησω τρομαγμένη.

Που είναι;

Που είναι το αυτοσχέδιο πάρκινγκ του οδοστρώματος της παραλίας;
Που είναι τα φουσκωτά μπαλόνια με λούτρινο ζωάκι στο εσωτερικό;
Που είναι τα πλήθη κόσμου που (θα πρεπε να) κατακλύζουν την πλατεία της ΧΑΝΘ;
Που είναι τα παραγεμισμένα λεωφορεία που δεν ανοίγουν τις πόρτες στη στάση 'στρατηγείο';
Που είναι τα τουριστικά λεωφορεία; Το μποτιλιάρισμα; Τα λουκάνικα; Οι μπύρες;
Δεν έχουμε έκθεση σ'αυτή την πόλη;

1 euro το λεπτό!

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί! Πήγα στους Placebo. Το γιουχάρισμα που ακούστηκε και το μπουκάλι που εκσφενδονίστηκε... δεν υπάρχει!
Έφτασα καθυστερημένη, στις 9.20, δεν άκουσα το 'every you - every me', δεν άκουσα τις φιλοφρονήσεις περί δημοκρατίας και πνεύματος. Και λίγο αργότερα δεν κατάλαβα ότι το πεντάλεπτο διάλειμμα δεν ήταν απλά διάλειμμα, αλλά το τέλος της συναυλίας. Εξάλλου δεν είχε ακουστεί το αγαπημένο μου 'special K', το 'for what it's worth' (ή μήπως ούτε αυτό το πρόλαβα;)
Μόνο όταν άναψαν τα φώτα και εμφανίστηκαν οι τεχνικοί στη σκηνή πήγε το μυαλό όλων μας στο κακό! Η ώρα ήταν 10.00. 'Αντε πες στους έλληνες φανς ότι από τις δέκα θα αφήσουν την κερκίδα και θα πάνε σπιτάκι τους για ύπνο. Χα!

Ήταν μακράν η χειρότερη συναυλία όλων των εποχών στην πόλη μας. Οι placebo έφυγαν αφήνοντας τις χειρότερες εντυπώσεις, δε σεβάστηκαν τις κάμποσες χιλιάδες κόσμου που ήταν αποκάτω, και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό.
Έτσι την πάθαμε και τότε στο περίπτερο-μπαλόνι της έκθεσης -δε θυμάμαι ποια χρονιά-, έτσι την πάθαμε και τώρα. (τότε ήταν η αποπνικτική ζέστη και ο κακός ήχος που μας σκότωσε).

Συμπέρασμα: κομμένοι οι placebo! για συναυλία ούτε λόγος ξανά. για το mp3, μμμ.. καλύτερα να ακούσω sonic youth.

Good morning everybody...

... it's a beautiful monday morning and i'm glad to be here!
i love my job.
yes.
i do love my job.
i really love doing this everyday. i enjoy talking and nodding and smiling. telling all those nice things and stories.
and you know why?
do you know why i love my job so much?
it's because of YOU.
yes.
YOU make me love my job.

God bless you!

Γύρισα!

Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του αφήνοντας τις καλύτερες εικόνες και εντυπώσεις.
Το μυαλό αρνείται πεισματικά να συμμορφωθεί. Δεν σκέφτομαι. Ακόμα.
Η πόλη παραμένει άδεια σε μια προσπάθεια να ξεχειλώσει τη θερινή σεζόν. Συνομωτεί σ'αυτό η υψηλή θερμοκρασία.
Ζούμε την ηρεμία πριν την καταιγίδα.
Έρχεται ένα θολό φθινόπωρο. Με ανακοίνωση βάσεων, με ΔΕΘ, με εκλογές, με οικονομική κρίση, με εγκεφαλική παράνοια θα έλεγα.
Δε μασάμε όμως!
Let the games begin!

Καλοκαιρινή σούπα

Παίρνουμε μια μεγάλη κατσαρόλα και πετάμε μέσα ότι έχουμε στο ντουλάπι (=μυαλό μας): ενημερώσεις, εξετάσεις, αποτελέσματα, παραλίες, καράβια, νησιά, μπάνερς, μακέτες, φωτογραφίες, έντυπα, ξενύχτια, ποτά, κουνούπια, προθεσμίες, διορθώσεις, οδηγίες, γλώσσες, κρίσεις, ενοικιαστήρια, ξαπλώστρες, ομπρέλες, κύματα, μποτιλιάρισμα...
Προσθέτουμε λίγο φρεσκοκομμένο δυόσμο για να δώσουμε εσάνς καλοκαιρινού κοκτέηλ. Θερμαίνουμε στους 37ο (υπό σκιάν) και ανακατεύουμε συνεχώς. Για δύο βδομάδες ακόμα.
Να κεράσω;

No More Lost

Από εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας (του Αγ. Πνεύματος) που έγινε η τελευταία πανυγηρική προβολή, έχουν περάσει δέκα μέρες. Δέκα μέρες γεμάτες αναλύσεις, συζητήσεις και αναγνώσεις στα διάφορα blogs και fora, για να βρεθεί τελικά το βαθύτερο νόημα, ο λόγος αν θες για τον οποίο όλοι μας παρακολουθούσαμε φανατικά το LOST.
Πολύ το κουράσαμε.

ΟΚ, το Lost τελείωσε.
ΟΚ, έμειναν αναπάντητα ερωτήματα.
'Ομως:
"The most important part of your life was the time that you spent with these people", είπε ο (σοφός) μπαμπάς στον Jack.

Ναι.
Το πιο σημαντικό όλων είναι ο χρόνος που περάσαμε με αυτούς τους ανθρώπους.
Tο ταξίδι, για να το πω πιο ποιητικά.
Τα βράδια με καλή παρέα και τα απαραίτητα σνακ μπροστά στην οθόνη. Η ανυπομονησία να βρεθούμε για να πατήσουμε το play. Το καθιερωμένο 'σπίτι μου ή σπίτι σου;' Η κλασική απορία 'το έχεις το επεισόδιο ή να το φέρω;'. Οι συζητήσεις μετά την προβολή. Οι χαμένες ατάκες όταν ο Έκτορας ή ο Freddie (κυρίως αυτός) έτρεχαν γύρω γύρω.

Κακά τα ψέματα, το Lost ήταν η κορυφαία σειρά που κατάφερε να μας κρατήσει σε αγωνία με την εξέλιξη της από το πρώτο ως το τελευταίο επεισόδιο. Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει άλλη τέτοια.

Σ'ευχαριστούμε Lost!

Ευχές!

Σήμερα: Καλό Μήνα, everybody!

Χθες: Καλές Δουλειές, Άρτσι!

Προχθες:Χρόνια Πολλά, yourCatherine!
Δύο χρόνια blog
:)

Δύσκολος καιρός για πρίγκηπες.

Είναι ο καιρός που ο κόσμος έχει αποτρελαθεί και δεν ξέρει τι θέλει. Που δεν έχει τι να βάλει. Η εποχή του άσκοπου ιδρώτα στο γυμναστήριο, της διατροφής με τόνο σε νερό και ψητά λαχανικά, της άνευ λόγου στέρησης. Λες και θα γίνει κάνα θαύμα!
Είναι ο καιρός που ο κόσμος ζητάει. Κάθε Άνοιξη ζητάει -πόσο μάλλον αυτή. Η εποχή της αντίδρασης, των απεργειών και της διεκδίκησης δικαιωμάτων.(πάντοτε με τρόπο που καταπατά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων).
Είναι ο καιρός της οικονομικής κρίσης που λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά η Πέγκυ και ο Ρουβάς είναι φίσκα κάθε Παρασκευοσάββατο.
Εγώ προσωπικά, έχοντας επιστρέψει από την περιπλάνηση μου σε 4 πρωτεύουσες, αυτή την εποχή δεν έχω να περιμένω τίποτα. Μόνο τις ξαφνικές απογευματινές μπόρες που (παραδοσιακά) φέρνει το φεστιβάλ βιβλίου!

ΑΑ

Αδικαιολογήτως Απών (-ούσα).
Λάθος μου.
Θα επανέλθω.
Κ.