Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου...

Απόψε συμπληρώνονται δύο μήνες από εκείνο το βράδυ -ξημερώματα 6ης Σεπτεμβρίου- που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από το νοσοκομείο. "Ο πατέρας σας απεβίωσε" με ενημέρωσε ο παθολόγος της βάρδιας με την ίδια ευκολία που θα με ενημέρωνε ότι έξω βρέχει. Πάνε δύο μήνες που όλα άλλαξαν. Πάνε δύο μήνες που όντως βρέχει. Μέσα μου.

Ναι, όλον αυτό τον καιρό τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όμως η ζωή με μία ανεξήγητη φυσικότητα έχει τον τρόπο της να συνεχίζεται. Τα σχολεία άνοιξαν, το φθινόπωρο έδειξε τα δόντια του, η μέρα μίκρυνε, έρχονται Χριστούγεννα. Μια ζωή γεμάτη με όλα τα μικρά τα καθημερινά και ταυτόχρονα παραγεμισμένη με νέες ευθύνες, νέες υποθέσεις και διαδικασίες, που δεν τις επέλεξα άλλά έπεσαν σε εμένα. 

Δεν ξέρω αν τόσο καιρό δεν προλάβαινα ή δεν ήθελα να γράψω κάτι. Πώς να αποχαιρετήσεις άλλωστε κάποιον που δεν έχεις αποδεχτεί ότι έχει φύγει; Σταμάτησε να χτυπάει η πόρτα "έφτιαξα κολοκυθόπιτα και είπα να σας φέρω λίγη". Σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνο "πάλι μας χαντάκωσε ο διαιτητής". Σταμάτησε να χτυπάει  και το viber "γύρισα από το μπαξέ, έλα για παραλαβή", Το μυαλό όμως δεν σταματάει. Είναι φτιαγμένο για να σκέφτεται. Ειδικά τα βράδια. Τότε βρίσκει χαραμάδα και επαναφέρει ξανά και ξανά τις εικόνες, τις συζητήσεις, τις αποφάσεις, μια πορεία, που όσο κι αν δεν ήθελα να το πιιστέψω ήταν πορεία προς το αναπόφευκτό.

Όχι, όχι δεν μετανοιώνω για κάτι. Κι αν το ξαναζούσα τίποτα δεν θα άλλαζα. Αλλά να,.. μου λείπει η φωνή του..