Μοιραία, η σκέψη μου γυρίζει στην παιδική μου ηλικία. Όταν ξεκινούσαμε για οικογενειακές διακοπές με το μπαμπά και τη μαμά. Και την αδερφή.
Οι προδιαγραφές των διακοπών τότε ήταν οι εξής: 1. προορισμός στην ηπειρωτική Ελλάδα (πλοίο; noway!) 2. διάρκεια διακοπών: άγνωστη 3. διαμονή: φτάνουμε εκεί και βλέπουμε...
Τότε θυμάμαι, ο μπαμπάς είχε ένα πλαστικό ποτηράκι, με καπάκι, αυτά που τα κρεμάς στο λαιμό. Εκεί μέσα είχε όλα τα λεφτά. Και φυσικά το ποτηράκι ήταν κάτι σαν τρόπαιο. Μονίμως κρεμασμένο στο λαιμό του, πάντοτε εντός του οπτικού μας πεδίου.
Όταν λοιπόν ξεκινούσαμε για διακοπές το ποτηράκι ήταν γεμάτο με ένα μάτσο χιλιάρικα και πεντοχίλιαρα. Το deal ήταν ότι όταν θα αδειάσει το ποτηράκι θα γυρίσουμε. Κάθε τόσο λοιπόν, μέσα στην αφέλεια και την άγνοια της παιδικής μου ηλικίας, ζητούσα να τσεκάρω το πάχος του μάτσου. Xωρίς να γνωρίζω το 'χρώμα του χρήματος', έτσι για να επιβεβαιώσω ότι θα κάτσουμε λίγο ακόμα.
Μας εύχομαι όλους φέτος να κάνουμε τις ίδιες ανέμελες διακοπές!!!
2 σχόλια:
Συγκινήθηκα... (εγώ γιατί δεν θυμάμαι το ματσακι;;!)
εσύ ντάρλινγκ τότε δεν ήξερες από λεφτά. εσύ ήξερες να τρως δύο-δυο τα παγωτά και να μικραίνει πιο γρήγορα το ματσακι...
Δημοσίευση σχολίου