Είναι πρωί και ένας τεράστιος ήλιος τυφλώνει τα μάτια.
Υγρασία στάζει από παντού, θυμίζοντας τη χθεσινοβραδινή -χωρίς τέλος- βροχή. Στο δρόμο λίμνες με απόνερα καθρεφτίζουν τον γαλάζιο πια ουρανό. Όλα τριγύρω γυαλίζουν. Περπατώ φορώντας μάλλινο πουλόβερ σφιχτό στο λαιμό και το παγωμένο αεράκι στο πρόσωπο μου με κάνει να ανατριχιάσω. Μπορώ να διακρίνω αχνό να ανεβαίνει, καθώς η υγρασία εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα. Και μέσα σε λίγα λεπτά ο ατμός συγκεντρώνεται και δημιουργεί ένα νέφος που σκεπάζει τους πρόποδες του απέναντι βουνού.
Οδηγώ κλέβοντας ματιές από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. Ανηφορίζω, κατηφορίζω, στρίβω... Βρίσκομαι τώρα τέρμα ψηλά. Και το θαύμα είναι και πάλι μπροστά μου. Γκαζώνω και βουτάω στα σύννεφα!
υγ. η βουτιά με έβγαλε στην κοιλάδα του Αλιάκμωνα. το 'απέναντι βουνό' είναι ο Όλυμπος. δεν θα μπορούσε να είναι όνειρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου