17 Ιουν 2008

Το γεφυράκι

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση ενός ακόμα βιβλίου και παραθέτω την παράγραφο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση μέσα από τις 433 σέλίδες. Όταν πρωτοδιάβασα το συγκεκριμένο απόσπασμα ένοιωσα ότι απευθύνεται σε μένα... σαν κάποιος να μου λέει αυτά τα λόγια κοιτώντας με στα μάτια...

"Yπήρχε μια εποχή στη ζωή μας που ήμαστε τόσο κοντά, ώστε τίποτα δεν έμοιαζε να εμποδίζει τη φιλία και την αδελφοσύνη μας, και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μας χώριζε. Την ώρα που ετοιμαζόσουνα να το πατήσεις, εγώ σε ρώτησα: "θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθεις σε μένα;" - Αμέσως εσύ σταμάτησες να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά και χείμαρροι και όλα όσα χωρίζουν κι αποξενώνουν ορθώθηκαν ανάμεσα μας, κι ακόμα κι αν θέλαμε να συναντηθούμε, δεν μπορούσαμε. Αλλά όταν τώρα θυμάσε εκείνο το μικρό γεφυράκι, χάνεις τα λόγια σου, ξεσπάς σε λυγμούς και απορείς."

Και αναρωτιέμαι... μήπως είμαι έτοιμη να κάνω δεύτερη φορά το ίδιο λάθος;

Δεν υπάρχουν σχόλια: