Ένα ακόμα βιβλίο μπαίνει στη στοίβα με τα διαβασμένα κι εγώ ξαφνικά αισθάνομαι κατά ένα εκατομμυριοστό πιο σοφή. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, όπως μου αρέσει να κάνω. (αν και αυτή τη φορά το απόσπασμά μου δεν είναι χαρακτηριστικό ούτε του συγγραφέα, ούτε του τρόπου γραφής).
"Καθισμένος στο κρεβάτι κοιτάζει τη γυναίκα του που ήταν ξαπλωμένη πλάι του και του έσφιγγε το χέρι μες στον ύπνο της. Δοκίμαζε έναν ανεξήγητο έρωτα γι αυτήν. Τη στιγμή εκείνη ο ύπνος της πρέπει να ήταν πολύ ελαφρύς γιατί άνοιξε τα μάτια και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αγριωπό.
-Τι κοιτάζεις; τον ρώτησε.
Ήξερε ότι δεν έπρεπε να την ξυπνήσει αλλά να την ξαναφέρει στον ύπνο. Προσπάθησε να της απαντήσει με λέξεις που θα άναβαν στη σκέψη της τον σπινθήρα ενός νέου ονείρου.
-Κοιτάζω τα αστέρια, είπε.
-Μου λες ψέματα, δεν κοιτάζεις τα αστέρια, κοιτάζεις χάμω.
-Αφού είμαστε στο αεροπλάνο, τ'αστέρια είναι από κάτω μας.
-Α! Α!, έκανε η Τερέζα. Έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι του Τόμας και αποκοιμήθηκε πάλι. Ο Τόμας ήξερε ότι τώρα η Τερέζα κοίταζε κάτω από το παραθυράκι ενός αεροπλάνου, που πετούσε ψηλά, πάνω απ'τα αστέρια."
Είναι μερικές φορές που όλοι μας θέλουμε να βρεθεί κάποιος να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει ότι "όλα είναι εντάξει, όλα θα πάνε καλά". Ακόμη κι αν το ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου