Εγώ και ο πόνος μου!

Όταν αρνείσαι κάτι λέγοντας "έχω πονοκέφαλο" αυτομάτως όλοι το εκλαμβάνουν ως δικαιολογία. Όταν υστερείς στις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις εξαιτίας του πονοκεφάλου, κάποιοι πιθανόν να πιστέψουν ότι είσαι ασυνεπής ή λουφαδόρος. Όταν όμως χάνεις προσωπικές στιγμές, όπως η πρώτη μέρα των διακοπών ή ένα δείπνο με καλούς φίλους στο σπίτι, τότε εσύ συνειδητοποιείς ότι υπάρχει πρόβλημα.

Δε θυμάμαι καλά καλά από πότε ζω με την ημικρανία. Το μυαλό μου έμαθε να ζει με τον πόνο. Ξέρω ότι κάποιες μέρες μου είναι καταδικασμένες. Δεν ξέρω ποιες είναι αυτές και δεν ξέρω πως να τις αποφύγω. Ξεκινώ την κάθε μέρα κανονικά, με αισιοδοξία. Φροντίζω να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Βασικά είμαι σχεδόν υστερική με το να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Έχω σχέδια στο μυαλό μου για τη μέρα, για το μέλλον. Πράγματα που θέλω να κάνω. Τρόποι για να προοδεύσω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σαν άτομο. Εγώ η Catherine.
Και έρχονται κάποιες μέρες που απλά δεν μπορώ. Τα πρώτα συμπτώματα είναι κυρίως μετά το μεσημέρι. Πρώτα αρχίζει να πονάει το κεφάλι γενικά, απροσδιόριστα. Ένας πόνος που κάθε φορά με τρομάζει το ίδιο. Γιατί ξέρω τι θα επακολουθήσει. Είναι πια αργά και κανένα κοινό παυσίπονο δεν πιάνει. Ο πόνος θα μεταφερθεί στους κροτάφους και μετά γύρω από το κεφάλι, σαν να φοράω μια στέκα από καρφιά. Μετά έρχεται η ναυτία. Ότι έχω φάει και ότι έχω πιει τις τελευταίες ώρες επιστρέφει στον οισοφάγο. Και τελευταίες οι σφυριές, η αίσθηση να νιώθεις το σφυγμό σου μέσα στο κρανίο. Και τελικά το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και ησυχία. Και ύπνος.
Το θέμα δεν είναι η κρίση της ημικρανίας αυτή καθ' εαυτή. Αυτή την ξεχνάς, μέχρι την επόμενη. Το θέμα είναι ότι η ημικρανία μου πάει τα πάντα πίσω. Πως να κάνω όλα αυτά που θέλω όταν χάνω τη μισή μου μέρα; Η ημικρανία με βάζει σε μια καθημερινότητα που δε μου ταιριάζει και σίγουρα δε μου αξίζει.
Λένε ότι η ημικρανία ταλαιπωρεί το 14% του ελληνικού πληθυσμού και ότι χτυπά κυρίως τις γυναίκες. Παρόλο που η επιστήμη προχωράει, οι αιτίες της δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν επακριβώς. Κληρονομικότητα; Άγχος; Διατροφή; Ο κύκλος της γυναίκας; Επίσης, δε γιατρεύεται πλήρως. Αλλά παλεύεται. Και αποφάσισα να την παλέψω! Το πρώτο βήμα είναι ότι γράφω γι αυτήν!

Φεστιβάλ όπως παλιά..

Ομολογουμένως το φετινό Φεστιβάλ αποζημίωσε κάθε δυσαρεστημένο σινεφίλ και επικριτή του. (γκουχ γκουχ)
Μετά απο 2-3 μέτριες κατά την ταπεινή μου άποψη διοργανώσεις, φέτος είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ωραία πράγματα!
Δεν είχα το χρόνο που θα ήθελα οπότε βρέθηκα σε 2 μόνο προβολές. Για πρώτη φορά είδα την ελληνική παραγωγή "Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά", που κέρδισε τελικά βραβείο α ανδρικού ρολου! Επισης, είδα το εναλλακτικό, αλληγορικό, πειραματικό "pelo malo", που επισης βραβεύτηκε και μου άρεσε. Πολύ!
Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο είναι τα χαμόγελα που είδα στα πρόσωπα, τα χρώματα στο λιμάνι και η ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης μας, που της πάει το φθινόπωρο αλλά της πάει και το σινεμά! Και του χρόνου!

Κυριακάτικη βόλτα στη Θεσσαλονίκη!

Χθες άλλαξα προοπτική. Και ενώ καθημερινά βλέπω τη Θεσσαλονίκη μας οριζόντια (ξέρετε, Β.Όλγας - Τσιμισκή - Ερμού - πλ. Ελευθερίας) αποφάσισα να τη δω κάθετα! Και ξέρετε τι με έπιασε; Ο ενθουσιασμός του τουρίστα σε ξένη πόλη!

Η βόλτα ξεκίνησε πρωί πρωί με το αυτοκίνητο: από το δάσος του Σέιχ Σου και τον Άγιο Παύλο στην παλιά πόλη και μετά κατηφορίζοντας ως την Κασσάνδρου.
Συνέχισα πεζή, καθοδηγούμενη από τις καμπάνες του Αγίου Δημητρίου, Κυριακή γαρ! Είχα χρόνια να επισκεφτώ το μεγαλοπρεπή ναό, οπότε έμεινα, προσκύνησα τα λείψανα και άναψα κεράκι. Πέτυχα και μια εκδήλωση χειροτονίας ενός Ιερέα, κόσμος πολύς και κάμερες!!

Κατηφόρισα στην πλατεία Αριστοτέλους, περνώντας τις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς - άραγε προχωρά καθόλου τούτο το έργο; - και συνέχισα έως το άγαλμα του Βενιζέλου διάμεσο μιας αυτοσχέδιας λαϊκής αγοράς με πωλήσεις χωρίς μεσάζοντες. Στην πορεία μου από την Εγνατία μέχρι να αντικρίσω το Θερμαϊκό προσπέρασα μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας και μια φιλαρμονική ορχήστρα. Άκουσα Παπακωνσταντίνου και αμέσως μετά εμβατήρια!

Έκανα την απαραίτητη στάση στο Ολύμπιον, την καρδιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου και από το γυάλινο κουβούκλιο προμηθεύτηκα το πρόγραμμα προβολών και το Πρώτο Πλάνο, απαραίτητο μπούσουλα στην επιλογή ταινιών.

Φτάνοντας στην παραλία και στην πεζοδρομημένη Λεωφόρο Νίκης έκανα δεξιά προς το Λιμάνι. Σύντομα έφτασα στην προβλήτα. Και θαύμασα την υπέροχη θέα της παλιάς παραλίας και του Λευκού Πύργου, όσο αυτός φαινόταν!

Με κέντρισαν οι εκδηλώσεις της Bienalle και δεν έχασα την ευκαιρία να επισκεφτώ την αποθήκη Β1 και την έκθεση "Παράδοση  - Ανατροπή". Μία από τις δεκάδες εκδηλώσεις που φιλοξενεί αυτή την περίοδο η πόλη μας  

Όλα λοιπόν, ακόμα και η πόλη αυτή, είναι θέμα προοπτικής! Η συμβουλή μου: εκμεταλλευτείτε τα κυριακάτικα πρωινά όσο ακόμα ο καιρός κρατάει, και δείτε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.  :)