It's always better on holiday...

...τραγουδούν οι Franz Ferdinand κι εμένα το σημερινό πόστ μου βγαίνει λιγάκι αποχαιρετιστήριο.
Αυτή τη φορά θα κάνω διακοπές από όλα! Για αρκετό καιρό δε θα με διαβάσεις στο blog, δε θα με δεις online στο facebook, ούτε στο gmail, δεν θα κάνω δηλώσεις στο twitter, δεν θα ακούσω lastfm.
Υπόσχομαι να είμαι καλή, να περάσω καλά -i'll drink like Richard Burton, dance like John Travolta :) - να κρατήσω όλες τις νέες εικόνες ζωντανές στο μυαλό μου και στην κάμερα για να τις καταθέσω μετά εδώ μια προς μία, να μαζέψω όσο περισσότερο ήλιο μπορώ!
Κι εσύ να μου υποσχεθείς ότι θα είσαι καλός, θα περάσεις καλά, θα προσέχεις, και αν πιεις μην οδηγήσεις, ΟΚ? Όπως μου αρέσει πάντα να λέω... ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ!
Καλό Πάσχα!
wu!

No line on the horizon!

Κάποιο μουντό απόγευμα, σαν το χθεσινό, άνοιξη θα πρέπει να ήτανε ή ίσως φθινόπωρο, γύρω στις 7.00 ή και πιο νωρίς, κάποιος άνδρας, που μάλλον θα πρέπει να ήταν διαφημιστής ή στέλεχος δισκογραφικής εταιρίας ή εταιρίας παραγωγής τελοσπάντων, έκανε τη βόλτα του στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κάπου μεταξύ του Μεγαλέξανδρου και του Μακεδονία Παλλάς. Ο άνθρωπος αυτός θα πρέπει είχε μαζί του φωτογραφική μηχανή ή απλά να είχε μπαταρία στο κινητό (εγώ συνήθως δεν έχω τίποτα από τα δύο). Η φωτογραφία που τράβηξε εκείνο το απόγευμα θα πρέπει να προτάθηκε, να αγαπήθηκε και να έγινε τελικά το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των U2!

Me as a detective :)

Έχει αρκετά χρόνια που έχω σταματήσει να παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή. Εξαιρούνται κάποια παιχνίδια τύπου ''hidden objects'' με τα οποία πολλές φορές κολλάω και μετά τα βάζω με τον εαυτό μου που χάνω έτσι άσκοπα το χρόνο μου.
Τώρα όμως, λέω να καταπιαστώ για άλλη μια φορά (η πρώτη φορά ήταν το 2000 με μεγάλη επιτυχία και πολλά ξενύχτια) με το "DISCWORLD NOIR".
Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια και έχουν βγει τόσα και τόσα παιχνίδια, λέω να ξαναγίνω ο detective Lewton και να προσπαθήσω να ξαναλύσω τους μυστηριώδεις φόνους στο Ankh-Morpork. Τι κιαν ξέρω πως τελειώνει; Μου αρκεί να ξανασυναντήσω τους απίθανους ήρωες του Terry Pratchett, να ξαναγελάσω με τις θανατηφόρες ατάκες και το βιτριολικό χιούμορ του Lewton και να ξανακούσω την εκπληκτική jazz μουσική, που ντύνει ιδανικά τη βροχερή νύχτα:



ΟΚ, σου δίνω ακόμα ένα πιο σαφές δείγμα της 'εκπληκτικής σκοτεινής jazz'... !

Knowing

Ελληνιστί: Σκοτεινός Κώδικας (ότι ναναι μετάφραση)
Πρωταγωνιστής: Ένας παραμορφωμένος από τα botox Nicolas Cage
Trailer: Ενδιαφέρον!

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο κομπλεξικοί είναι οι αμερικανοί. Υπάρχουν όλα τα κλισέ: η μνήμη της 11ης Σεπτεμβρίου, η μαμά που "έφυγε" άδικα, το μικρομέγαλο 9χρονο που αντιμετωπίζει daddy issues, το όπλο που βρίσκεται στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, το επικείμενο τέλος του κόσμου...
Επίσης, υπάρχουν συμπτώσεις, αριθμητικές ακολουθίες, μαζικές καταστροφές, ηρωισμοί, μεταφυσικά στοιχεία, επιστημονικές εξηγήσεις, θρησκευτικές αναφορές, εξωγήινοι παράγοντες, προφητείες... όλα στην ίδια ταινία, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Ενδείκνειται για σινεμά, μόνο αν θέλεις να χορτάσεις ειδικά εφφέ, και επεξεργασμένες εικόνες! Για περίπου μια-δυο ώρες μετά το μυαλό έχει μουδιάσει και δε σκέφτεσαι.
Tip: Αν αποφασίσεις να πας πάρε το μεγάλο ποπκορν και τη μισόλιτρη κόκα κολα!

We are the people...

...και με τέτοιο ήχο θα πορευτούμε μέχρι το καλοκαίρι... :)



(I know, i try!)

The nightmares ride away when you refuse to play!

Ήταν νύχτα, κάπου έξω. Πίσσα σκοτάδι και τρομακτική ησυχία. Μπροστά μου υπήρχε μια αλλόκοτη ανηφορική κατασκευή και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ένα οριζόντιο κάγκελο που οριοθετούσε την πορεία. Υπήρχε μια απαγορευτική πινακίδα, κίτρινη, με μεγάλα γράμματα, φθαρμένη, σαν να την είχαν τοποθετήσει εκεί από χρόνια. Την αγνόησα επιδεικτικά και ξεκίνησα.

Ανηφόρα για κάμποσα μέτρα. Stop. Στροφή 180 μοιρών. Ανηφόρα κάμποσα μέτρα ακόμα. Stop. Κι άλλη αναστροφή. κ.ο.κ.

Συνειδητοποίησα ότι πίσω μου ερχόταν και άλλοι -δεν θυμάμαι ποιοι-, άνθρωποι που με ξέρουν, τους άκουσα που ψυθίριζαν το όνομα μου.

Το μήκος των κεκλιμένων επιπέδων μίκραινε αντιστρόφως ανάλογα με το ύψος, που όλο και μεγάλωνε. Όσο ανέβαινα ένοιωθα το -ανεπαίσθητο στην αρχή - αεράκι να δυναμώνει και μπορούσα να διακρίνω τα αχνά φώτα κάποιου μικρού οικισμού κάπου μακριά.

Φαίνεται πως οι άλλοι δεν είχαν δει την προειδοποιητική πινακίδα και κάποια στιγμή δίστασαν. Έμειναν αρκετά μέτρα πίσω μου και οι φωνές τους ξεθώριασαν.

Συνέχισα να ανεβαίνω, ώσπου έφτασα στην κορυφή του ονειρικού δημιουργήματος του μυαλού μου. Και τότε άρχισε να φυσάει μανιασμένα. Το δημιούργημα μου άρχισε να ταλαντεύεται συθέμελα κι εγώ γαντζώθηκα για να μην πέσω. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα. Σύντομα όμως ο φόβος υποχώρησε, έδωσε τη θέση του στην ανεμελιά και άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές αφού για πρώτη φορά στον ύπνο ή στον ξύπνιο μου μπορούσα «να πετάω». Κάπου εκεί ξύπνησα με ένα ανεξήγητο αίσθημα ευφορίας!

* η ευφυής έμπνευση του τίτλου οφείλεται στους αγαπημένους james!

Your Catherine is twitter-ing...

Για μένα δεν μπορούσε να υπάρξει πιο πιασιάρικος ορισμός!
"Το twitter είναι κάτι σαν τα status updates στο facebook, χωρίς όμως το facebook". Perfect!
Πλέον μπορείς να με ακολουθείς και εκεί!

Update: Εδώ! :)

Μυαλό πηλός!

Όταν είσαι 12 [και πας κατασκήνωση το καλοκαίρι] το μυαλό είναι εύπλαστο σαν πηλός. Σχεδόν πάντα υπάρχει κάποιος άνθρωπος που σε επηρεάζει σε αυτή την ηλικία. [Ποσειδώνας Κοζάνης]. Μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου εμφυσήσει την αγάπη του για κάτι, να σου δώσει έμπνευση, ιδέες και αφορμές. Το κακό είναι ότι μετά από χρόνια δε θυμάσαι πλέον το όνομα του...

Τέταρτος *

Ο Τέταρτος να σηκώσει το χέρι! Ο Ήλιος του Τετάρτου να λάμψει δυνατά! Το αεράκι του Τετάρτου να μοσχομυρίσει σα λουλούδι (ή τσουρέκι)! Όσοι περιμέναμε τον Τέταρτο να σηκώσουμε τα μανίκια και να βγούμε έξω! Το γνήσιο παιδί του χειμώνα - δηλαδή εγώ - υποδέχομαι την Άνοιξη! Και μου αρέσει! Και δε λέω ψέματα!

* Απρίλιος: προέρχεται ετυμολογικά από το λατινικό ρήμα 'aperio' που σημαίνει 'ανοίγω'. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο ο καιρός ανοίγει κι έρχεται η άνοιξη!