Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός

Δηλαδή; Ο εγκέφαλος μας έχει την τάση να διατηρεί μόνο το ρήμα και το αντικείμενο από κάθε πρόταση που ακούει. Ανεξάρτητα από το νόημα της όλης πρότασης η διατήρηση μόνο των δύο προαναφερθέντων στοιχείων μπορεί να προκαλέσει σύγχηση ή/και αλλόκοτη συμπεριφορά από αυτόν στον οποίο απευθυνόμαστε!
Η λύση στο παραπάνω πρόβλημα είναι απλή: πάντα να μιλάς στον άλλο θετικά. Να μην του λες δηλαδή τι δεν θέλεις να κάνει. Ουπς, να του λες, εννοώ, αυτό που θέλεις να κάνει.

Waltzing along

Σήμερα δεν θα είμαι προληπτική.

Όχι όπως τις άλλες μέρες.

Λέω την ευχή μου δυνατά.

'May my mind set me free'

Παίρνω βαθιά ανάσα.

Σβήνω τα κεράκια.

Σκοτάδι.

:)

Friday's pieces

1) Δύο διαφορετικά πρόσωπα μου έστειλαν τις προηγούμενες μέρες δύο διαφορετικά links για δύο διαφορετικά τραγούδια. Το ένα "αφιερωμένο", το άλλο "θα μου αρέσει"... Κι εγώ αναρωτιέμαι; Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει σε μένα ή αυτό που εγώ αφήνω να φανεί;

http://www.youtube.com/watch?v=MCFYMU6AuK4

http://www.youtube.com/watch?v=lbUZihYyUQs&feature=related

2) Τη Samsung LCD που έχω κρεμασμένη στο σαλόνι μου δεν την αλλάζω με τίποτα. Είδα όμως αυτό και ξετρελάθηκα.

3) "Για να ανακαλύψεις νέες στεριές, χρειάζεσαι πρώτα το κουράγιο να χάσεις το λιμάνι από τα μάτια σου". Είναι μια σοφή ρήση που μου είχε πει κάποτε ένας όχι και τόσο σοφός άνθρωπος. Που το θυμήθηκα τώρα...

4) Επιτέλους σήμερα πάω για (devil's) haircut!

Εσύ το ήξερες ότι...

... όταν οδηγείς στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, αν κοιτάξεις προς τα πίσω βλέπεις τα κάστρα φωτισμένα το βράδυ;;

+1: Όλοι οι άνθρωποι της Catherine

Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς... δε χωρούσαν στη χθεσινή λίστα!

Σας ευχαριστώ πολύ-πολύ για τις ευχές! Όλες ξεχωριστές, όλες μοναδικές όπως είναι άλλωστε και το άτομο που τις εκφράζει!

Πιο περιεκτική ευχή, αυτή χωρίς λόγια -είδες; έτσι προτιμησα να το γράψω ;)

Πιο ευφυής, αυτή που έλεγε "να ποθείς ότι έχεις" -χαλαρά, αυτή η ευχή μπορεί να κάνει τον εγκέφαλο μου να καεί από την πολλή σκέψη...

Πιο αθώα αυτή που ήρθε από τον μπέμπη μόλις 40ημερών!

Και πάλι ευχαριστώ! Love you! Η συνέχεια το Σάββατο...

* Ένα ζαρκάδι μου ψυθίρισε ότι το φθινόπωρο δεν θα ήταν τόσο ωραίο αν δεν είχε προηγηθεί ένα ακόμη πιο ωραίο καλοκαίρι.

Δέκα πράγματα που λατρεύω

- να γράφω 

- να βρέχει 

- οι Κυριακές πρωί με καφέ και εφημερίδα 

- το ηλιοβασίλεμα, η χρυσή ώρα μετά που πέφτει ο ήλιος 

- το άρωμα της καρύδας 

- η θάλασσα 

- οι στίχοι 

- οι αγκαλιές 

- ο εαυτός μου 

- οι πραλίνες του "Λεωνίδα". 

Να κεράσω; +1

Reveal

Σήμερα θα μιλήσουμε για τους R.E.M. Πρώτα πάτα το play (sorry, δεν το άκουσα, ελπίζω να είναι το σωστό).

Reveal. Το 2001 που κυκλοφόρησε ο δίσκος, ο Michael Stipe έκανε τη δική του αποκάλυψη, δήλωνε στον τύπο ότι θεωρεί τον εαυτό του "queer artist". Με δεδομένη την εφηβική τρέλα μου προς το πρόσωπο του (τρέλα που κράτησε λίγο παραπάνω), μπορεί ο καθένας να καταλάβει πως στο άκουσμα των νέων έπαθα μεγάλο σοκ. Είχα δεχθεί με ανωτερότητα παλιότερες φήμες και δηλώσεις τρίτων, αλλά η επίσημη παραδοχή από τον ίδιο ήταν too much για μένα.

Την περίοδο εκείνη λοιπόν πέρασα τα 4 στάδια του πένθους (άρνηση, οργή, κατάθλιψη, αποδοχή) και για πολλά χρόνια δεν ξανασχολήθηκα με το αγαπημένο μου συγκρότημα. Έτσι το Reveal καταδικάστηκε, πέρασε χρόνια κλεισμένο σ'ένα ντουλάπι, δεν το άκουσα, δεν το χάρηκα. (Το επόμενο "Around the sun" δεν το απόκτησα ποτέ, τους R.E.M. τους ξαναβρήκα με το Live του 2007, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί τώρα ανακάλυψα το Reveal. Πρώτα ήταν το "Imitation of Life". Μετά το "Leaving N.Y". Ύστερα ήρθε η συναυλία που μου έδειξε το "She just wants to be". Το "Αll the way to Reno", το "I've been high" και τώρα το "The Lifting".

Από τις δεκάδες δίσκων, τις εκατοντάδες τραγουδιών των R.E.M. πιστεύω ότι οι στίχοι αυτού του τελευταίου έχουν γραφτεί για μένα. Ή για κάποιον-α σαν κι εμένα! Ορίστε:

Grounded 5am./ The nightlife is comforting./ But gravity is holding you.

Once you settled into sleep/ You have watched on repeat/ the story of your life

Across the ceiling/ and in review

You've said the air was singing/ it's calling you/ you don't believe

These things you've never seen.

Goodmorning, how are you?

The weather's fine, the sky is blue/ it's perfect for our seminar...

Now close your eyes/ and start to breathe./ Allow the noise to recede

...allow yourself to drift and fly away... but you just stay.

You've said the air was singing/ it's calling you/ you don't believe

These things you've never seen, never dreamed.

Did you hear theses voices calling

Locked in a conference room/ 'we're only what our minds assume

And rationale is leaving you.

This conceit these systems of belief/ Your counselor agrees

"you've always mark these boundaries nou you're free

And with relief.

You've said the air was singing/ it's calling you/ you don't believe
These things you've never seen, never heard, never dreamed.

Never, never, never, never, never.... [X19]

Once you had a dream of oceans and sunken cities

Memories of things you've never known...

Οι περιπέτειες μιας σινεφίλ Vol.4: Bitjaru, Geumbungeo Doeda

Σ'αυτό ο σκηνοθέτης προϊδέασε το κοινό του: "i've taped this film by myself, using the long tape, so some of you may find it boring", είπε σε άπταιστα Κορεάτικα.
Βαρετό δεν ήταν, λίγο κουραστικό όμως. Αν και δεν ξέρω τι με κούρασε περισσότερο: η απόλυτη έλλειψη μουσικής -ακόμα κ από τους τίτλους αρχής και τέλους- ή τα σταθερά πλάνα της πάντοτε ακίνητης κάμερας;
Εκεί που τίποτα δε φαινόταν να ταράζει την καθημερινότητα στις φοιτητικές εστίες της Σεούλ, έγινε ξαφνικά το 'μπαμ' (ή καλύτερα το 'γκντουπ') που έβαλε το μυαλό μου σε τροχιά. Πότε αξίζει να γίνεις δολοφόνος; Όταν σε κλέβουν; Όταν σε κοροϊδεύουν; Όταν ξεμένεις από λεφτά και στέγη και πρέπει κάτι να κάνεις για να ζήσεις;
Αυτό που δεν κατάφερα είναι να συνδέσω τον τίτλο με το νόημα του έργου:
"Μια σκούπα γίνεται χρυσόψαρο".
Δοκίμασα να βρω τον συμβολισμό, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά το τέλος του έργου σκέφτηκα όλο το στόρι ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή, μήπως κρύβεται εκεί κάτι... ούτε! (sorry Hioungk-nim your catherine cannot think Korean).
Για την Κορέα δεν έμαθα και πολλά καινούργια πράγματα, λίγο πολύ ήξερα ότι έχουν πολλή φτώχεια, πολλές πόρνες, ότι αντί για χειραψία κάνουν υπόκλιση. Α, τους μεγαλύτερους από σεβασμό τους φωνάζουν "Χιουνγκ-νιμ" και όχι με το όνομα τους. Και οι φοιτητικές εστίες είναι πολύ χειρότερες ακόμη και από αυτές του ΑΠΘ.
Προς το τέλος της ταινίας ο ήρωας αφού αυτοϊκανοποιήθηκε (sic) τάισε τα χρυσόψαρα στη γυάλα. Αψυχολόγητο.. έζησα να το δω κι αυτό!

Οι περιπέτειες μιας σινεφίλ Vol.3: Flower in the pocket

Πτώμα έγινα!

Πρώτα βγήκε ο σκηνοθέτης. Έκανε μια κίνηση με το χέρι σαν να μετράει το κοινό και είπε "ok!there's enough of you". (την αλήθεια; δεν ήμασταν και πολλοί!)

Μετά, σαν μια πρώτη γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε, προβλήθηκε ένα 4λεπτο μίνι ταινιάκι "Man in Love". Δεν θα επεκταθώ, η φωνή της σκέψης μου όμως είπε "Ηθελα να 'ξερα τι σκεφτόταν όταν το έγραφε..." Πάντα έχει δίκιο!

Τέλος, άρχισε η ταινία. Ήταν δύο αγοράκια, μετά ήρθε κι ένα τρίτο (ΟΧΙ, δεν μπορεί να ήταν κοριτσάκι). Ήταν ο μπαμπάς, ήταν οι κούκλες βιτρίνας, ήταν και ο υπάλληλος. Είχε απόλυτη ησυχία. Εντάξει είχε και κάποιους διαλόγους, είχε και μουσική υπόκρουση ενίοτε (από αυτή που δε μ'αρέσει). Ααα, εμφανίστηκε κι ένα κουτάβι. Και μετά δεν έγινε τίποτα και η ταινία τελείωσε. Αυτό!

Παρακολουθώντας έμαθα ότι στη Μαλαισία μιλούν τη διάλεκτο Mandarin, ότι οδηγούν με το τιμόνι δεξιά σαν τους Εγγλέζους και ότι το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι οικτρό, μη μιλήσω για την ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών.

Γενικώς, ήταν μια κακή επιλογή ταινίας, από αυτές όμως που επιβεβαιώνουν την έννοια του Φεστιβάλ...! Εναλλακτικό, πειραματικό... φεστιβαλικό! Δε μετάνοιωσα, ίσα ίσα πέρασα καλά!

Για σήμερα το πρόγραμμα έχει κάτι εξίσου πειραματικό. Let's see!

Οι περιπέτειες μιας σινεφίλ Vol.2: Le bruit des gens autour

Το story: Διαφορετικοί χαρακτήρες -όλοι του καλλιτεχνικού κόσμου- συναντιούνται στο φεστιβάλ της Αβινιόν. Είναι νέοι, ωραίοι και βασανισμένες ψυχές. Κάποιοι συνδέονται από παλιά, άλλοι γνωρίζονται τώρα, όλοι συγκεντρώνονται εκεί που θα παιχτεί το υγρό φινάλε. (Για άλλη μια φορά δικαίωνομαι: πάντα μια βροχή βάζει τα πράγματα στη θέση τους!)

Ο θόρυβος των άλλων γύρω μας!

Νόμιζα στην αρχή ότι αναφέρεται σε όλους εκείνους που υπάρχουν γύρω μας, που μας τριβελίζουν τα αυτιά με "τα δικά τους", που μας κουράζουν και δε μας αφήνουν να συγκεντρωθούμε στα δικά μας -τα πραγματικά- προβλήματα. Να κλειστούμε στον εαυτό μας με την ησυχία μας βρε αδερφέ!

Όμως όχι:

Ο "θόρυβος" είναι οι δικές μας σκέψεις, οι διεργασίες του μυαλού, τα δικά μας προβλήματα, που όντως μας κλείνουν στο καβούκι μας. Δημιουργείται έτσι ένας ιδιότυπος εγωισμός ο οποίος δε μας αφήνει να αφουγκραστούμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας: φίλοι, συγγενείς, γνωστοί και άγνωστοι ματαίως "θορυβούν" ψάχνοντας για λίγη κατανόηση - αγάπη - υποστήριξη...

Η ταινία είχε αρκετά κωμικά στοιχεία και καλή γαλλική μουσική περασμένων δεκαετιών.

My name is Bond, James Bond

Είδα τη νέα του ταινία -όχι δεν πλήρωσα εισιτήριο. Λοιπόν:

1) Δεν ξεστόμισε τη θρυλική ατάκα που τσακίζει κόκκαλα, ρίχνει γυναίκες, ψαρώνει κόσμο κ.ο.κ.

2) Δεν μας εξήγησε τι στο καλό σημαίνει το "Quantum of Solace". Νομίζω πάντως ότι το είδα γραμμένο πάνω σε μια βάρκα.

3) Δεν είχε και τις πιο ωραίες γυναίκες να τον περιτρυγιρίζουν.

4) Δεν μας προσέφερε ούτε ένα ελαφρύ μειδίαμα. Ούτε έκανε το δικό μας χειλάκι να σκάσει ένα χαμόγελο. Απόλυτη σοβαρότητα!

5) Δεν ήπιε coca cola - ούτε Heineken.

6) Δεν βρέθηκε κανείς να τον ρωτήσει τι ώρα είναι, άρα ούτε το ακριβό του ρολογάκι μας έδειξε.

7) Δεν μας έπεισε για τις οδηγικές του ικανότητες, αφού την Aston Martin τη σμπαράλιασε στους τίτλους αρχής. Έκτοτε, όλα τα αμάξια της ταινίας ήταν Ford.

8) Αντιθέτως, οδήγησε όλα τα άλλα μέσα: μηχανή, ταχύπλοο, αεροπλάνο...

9) Όπως πάντα ήταν κοκκέτης, ντυμένος στην τρίχα, είτε με τζινάκι - ζιβάγκο, ή με πανάκριβο σμόκιν.

10) Και φυσικά ήταν ο μόνος, ο απόλυτος σταρ!! Ο απόλυτα γοητευτικός αρσενικός... αν και εμένα δεν παύει να μου θυμίζει (λαθρο)μετανάστη από γείτονα χώρα.

Γενικώς, όμως ποια είμαι 'γω που θα κρίνω έναν James Bond; Απλώς κάθησα και απόλαυσα αυτό το χολιγουντιανό συνοθύλευμα εκρήξεων και τεστοστερόνης με ένα κουβά ποπ κορν. Αν δεν ήταν 17-Νοε θα είχα προτιμήσει να κατεβώ σε κάποια ταινία του Φεστιβάλ.

Και κάτι τελευταίο, το λέω ξέροντας ότι θα γυρίσει εναντίον μου: Μου φαίνεται τελικά ότι προτιμώ τον Transporter. Είναι πιο cool, πιο zen και δε σκονίζει τα κουστουμάκια του.

YourCatherine proudly presents: "Οι περιπέτειες μιας σινεφίλ Vol.1: Οι 3 ήττες"

Έχουμε και λέμε: το γεγονός και μόνο ότι έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στις αποθήκες στο λιμάνι την 3η μέρα του Φεστιβάλ μπορεί να θεωρηθεί απο μόνο του μια πρώτης τάξεως ήττα.

Αποφάσισα λοιπόν να δω τους "3 Πιθήκους" ("Uc maymun"), τουρκική παραγωγή, ταινία έναρξης στις"Ματιές στα Βαλκάνια". Φυσικά, δεν βρήκα εισιτήρια (δεύτερη ήττα, τι περίμενα άλλωστε δύο ΩΡΕΣ πριν την προβολή)
Βασικά, δεν βρήκα εισιτήριο για καμιά από τις βραδυνές προβολές της Κυριακής. Ούτε για το "Liverpool", ούτε για το "Άσε το κακό να μπει", ούτε καν για τον "Πιλότο Αμπού Ραέντ" (σ.σ. στη συγκεκριμένη ταινία δεν υπάρχει κανένας πιλότος...) Όχι, για το "Φιλί της ζωής" του Ζαπατίνα δε ρώτησα.

Η τρίτη ήττα δεν άργησε να 'ρθει, καθώς ζήτησα εισιτήρια για το "Akires to Kame" ("Ο Αχιλλέας και η χελώνα"). Φυσικά δε βρήκα (τι περίμενα άλλωστε δύο ΜΕΡΕΣ πριν την προβολή- Takeshi Kitano είναι αυτός)

Έτσι, πέρασα τη βραδιά μου τρώγωντας Patafritas και χαζεύοντας βιτρίνες στην Τσιμισκή. Και μετά στο σπίτι είδα το "Danny the dog". Και μου άρεσε!

Pieces

Σήμερα αδειάζω το μυαλό μου από διάφορα θεματάκια και τα αποθέτω εδώ. Μιας κι έρχεται Σαββατοκύριακο....

1) Αρχίζει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Άντε να χαρώ εγώ! Εκπληκτική αφίσα -πολύ μου άρεσε!- εύχομαι οι αρμόδιοι να είδαν την όλη διοργάνωση με φρέσκια-εναλλακτική ματιά. Πάντως, μέχρι χθες το απόγευμα στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ δεν υπήρχαν προγράμματα προβολών. Θα κάνω άλλη μια απόπειρα σήμερα.

2) Άνοιξε χθες το ALDI και εκτυλίχθηκαν σκηνές απείρου κάλλους. Εικόνες βαριάς οικονομικής κρίσης, σου λέω.. Εκατοντάδες κόσμος, πολλαπλάσιες σακούλες, καροτσάκια, παιδάκια, σαλαμάκια (από το μπουφέ).. ένας χαμός! Τόσα αυτοκίνητα είχα να δω στη γειτονιά μου από τότε που έγινε η διάνοιξη της Βρυούλων. Κρίμα που δεν έβγαλα φωτό.

3) "Παίρνω το λεωφορείο γιατί έτσι μ'αρέσει!!!", "Αγαπητέ επιβάτη γίνε φίλος με τον οδηγό".. είναι κάποια μόνο από τα μηνύματα που περνάνε στα scroll στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!

4) Χθες βράδυ εκνευρίστηκα! Είναι δυνατόν σε ολόκληρο σπίτι -ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ- να μην υπάρχει ένα στυλό;;; Σήμερα πρωί-πρωί μπήκα στον Μαλλιάρη και πήρα ένα σετ των 10, έτσι για να βρίσκονται.

5) Νομίζω ότι (επιτέλους) βρήκα σχολή Tai-Chi στη Θεσσαλονίκη :)

6) Πότε επιτέλους θα βρέξει;;;

σ.σ Το παραπάνω ποστ γράφτηκε υπό τους ήχους του "All the way to Reno" (τρελο-κόλλημα των τελευταίων ημερών).

Μάθημα Οικιακών!

Πρέπει να μάθω να το κάνω κι εγώ...

Another point of view!

Μέτακόμισα. Επέστρεψα στο παλιό μου γραφείο. Ο προσανατολισμός μου τώρα είναι 180 μοίρες αντίθετος. Άλλαξα οπιτκή γωνία. Αυτοί που κάθονταν δίπλα μου είναι πλέον απέναντι. Anyway... it's still the same old me.

Η οδύσσεια του Δημοσίου...

Έρχεται η νέα σειρά που θα σας καθηλώσει... Ζήστε την ένταση και την αγωνία μέσα σε Κ.Ε.Π., Α.Τ., Δ.Ο.Υ, ΥΠ.Ε.Π.Θ και άλλους Χ.Ε.Δ.Τ (=χώρους του ευρύτερου δημόσιου τομέα). Παρακολούθηστε με κομμένη την ανάσα την πάλη αθώων, καθημερινών ανθρώπων (λέμε τώρα!) με το τέρας της γραφειοκρατείας.

Μη χάσετε απόψε τη μεγάλη πρεμιέρα: Θα καταφέρει η υπογράφουσα να αποσπάσει τις απαραίτητες πληροφορίες από την υπάλληλο του Κ.Ε.Π. και πόσο χρόνο κάνει ένα πιστοποιητικό γεννήσεως να φτάσει από το νομό Σερρών (σ. σ. η διακίνηση των εγγράφων υπηρεσιακά γίνεται μέσω Κ.Τ.Ε.Λ !!!!!!) Stay tuned!

Ώρα για πρωινό...

"Είναι απολύτως αποδεκτό να πάρει κανείς το πρωινό του στο κρεβάτι του, επάνω σ'έναν δίσκο, και τούτο όχι μόνον όταν είναι ασθενής! Ο δίσκος με το πρωινό διευθετείται ως εξής: αριστερά εμπρός όπως βλέπουμε το δίσκο τοποθετείται το φλιτζάνι του καφέ ή του τσαγιού με το χερούλι στραμμένο προς τα αριστερά και το κουταλάκι ακουμπισμένο μέσα στο πιατάκι του φλιτζανιού δεξιά. Δεξιά του δίσκου τοποθετείται ένα μεγαλύτερο πιατάκι με τις φρυγανιές και το ψωμί. Ανάμεσα τους, εμπρός, βάζουμε το ποτήρι με τον χυμό ή το πιάτο με τη φρουτοσαλάτα. Στο πίσω μέρος του δίσκου δεξιά βάζουμε το βούτυρο και τις μαρμελάδες ή το μέλι. Στη μέση τη ζαχαριέρα και αριστερά, στην άκρη, την τσαγιέρα ή την καφετιέρα με τη λαβή της γυρισμένη προς τα αριστερά". [Χρ. Ζαμπούνη, Savoir - Vivre]

Εγώ πάντως κάθε πρωί μασουλάω ένα τοστ, τρέχοντας σαν την τρελή μες στο σπίτι, και πίνω ένα γάλα μονορούφι, "μια καταπιά", που λέει και η μαμά μου!

Wall-e

Κατά την προσωπική μου, ταπεινή, άποψη κερδίζει μακράν την πρώτη θέση στη λίστα των αποτυχημένων ταινιών κινουμένων σχεδίων. Προσωπικά, ήθελα να κλείσω το DVD, συνέχισα όμως ως το τέλος για να μπορώ με σιγουριά να το βαφτίσω "Χειρότερο καρτούν όλων των εποχών".

Το story: Σκουριασμένο ρομποτάκι, ονόματι Γουόλυ, ξεφεύγει από το ρουτινιάρικο έργο της ζωής του να καθαρίσει τους τόνους σκουπιδιών που έχουν κατακλύσει τον πλανήτη Γη και ερωτεύεται λευκή, ψηφιακή, hi-end ρομποτίνα (Ήβα). Με όπλο το μοναδικό πράσινο βλαστάρι του πλανήτη, προσπαθούν μαζί να διακόψουν την αιώνια εκδρομή των ανθρώπων στο διάστημα και να τους πείσουν να επιστρέψουν στον άλλοτε υπέροχο πλανήτη Γη.

Η ταινία είχε απ' όλα: βρωμιά, σκουριά, μια κατσαρίδα (b-role), εμετικούς χοντρομπαλάδες ανθρώπους, καθώς και όλα τα κλισέ που θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε μια τέτοια ταινία. Οι διάλογοι έλαμψαν δια της απουσίας τους. Επικοινωνία μηδέν -ούτε καν μεταξύ των ανθρώπων-, και ούτε μία ατάκα!!?

Στα θετικά, η εκφραστικότητα του Γουόλυ - κι όμως ένα μάτσο παλιοσίδερα μπόρεσε να με κάνει να συγκινηθώ. Καλό επίσης και το τραγούδι στους τίτλους τέλους, "Down to Earth" από τον Peter Gabriel.

Celebrity news

Πρώτη παγκόσμια παρουσίαση της νέας πολυτελούς κατοικίας του διάσημου ζεύγους Pit & Jolie!!

Όπως μπορείτε να διακρίνετε στην αποκλειστική φωτογραφία που εξασφάλισε το blog μας, η υπερπολυτελής κατασκευή διαθέτει ξύλινη κατοικία δύο χώρων, υδραυλικό σύστημα τελευταίας τεχνολογίας και υπερσύγχρονο γυμναστήριο με κορμούς, κεκλιμένα επίπεδα και μεταλλικό τροχό. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στον περιβάλλοντα χώρο του κτίσματος, ο οποίος έχει επενδυθεί εξολοκλήρου με φυσικό ροκανίδι, που ανανεώνεται σε 24ωρη βάση, ενώ με ειδική παραγγελία το ζεύγος απέκτησε σκελετό από χριστουγεννιάτικο έλατο προέλευσης Ταξιάρχη Χαλκιδικής.

Η αλλαγή περιβάλλοντος ωστόσο, φέρεται να έχει προκαλέσει ρήξη στις σχέσεις του ζευγαριού... Οι κακές γλώσσες μιλούν για ομηρικούς καυγάδες, που λαμβάνουν χώρα κυρίως τη νύχτα. Ανεπιβεβαίωτες φήμες θέλουν ως αίτία την εκρηκτική φύση της Jolie. Ο Pit ως υπόδειγμα οικογενειάρχη προσέλαβε αμέσως σύμβουλο γάμου - διαμεσολαβητή για να λύσει το πρόβλημα, ο οποίος πρότεινε ως λύση την προσωρινή απομάκρυνση ενός εκ των δύο "για να ηρεμήσουν τα πνεύματα", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε.

Παρακάτω, φωτογραφίες της άλλοτε ειρηνικής συνύπαρξης του ζεύγους...

Dali

Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στον αξεπέραστο Salvador Dali και ονομάζεται "Κύκνοι ανακλούμενοι σε Ελέφαντες". Δεν είναι και από τα πιο γνωστά, εγώ τουλάχιστον δεν το είχα ξαναδεί, το συνάντησα στη νέα συλλογή που απέκτησα πρόσφατα και μου θύμισε ...ολίγον από Gonsalves (σαφής επιρροή του 'παλιού' στον 'νέο'). Δεν θα αναρωτηθώ τι συμβολίζει η φωτιά στα βράχια, ούτε τι ακριβώς είναι αυτό το πλάσμα που διακρίνεται να βγαίνει από το νερό. Ο κύριος, όμως, με τα χέρια στη μέση ποιος είναι; Και γιατί κοιτάει έξω από το κάδρο;

Επισημο καλωσόρισμα!

Ορίστε! Ο τελευταίος χρόνος της ζωής σου σε κουτιά! Το επάγγελμα που διάλεξες θα σε πάει και θα σε φέρει πολλές φορές. Εφόσον, το διάλεξες καλωσήρθες.. για όσο μείνεις. Το ξέρω ότι δεν θα είναι για πολύ :)